ทดลองกับตัวเองไปเรื่อยๆ
ได้มีโอกาสคุยกับเพื่อนผู้เปลี่ยนไต ( ปีไล่เลี่ยกัน) ...อายุน้อยกว่าฉัน เธอลาออกจากงาน ตั้งแต่ตอนฟอกเลือด และ กลับไปอยู่บ้านในหมู่บ้านกับ พ่อ แม่ พี่น้อง
ชื่อเดียวกับฉันอีก...ก็คุยกับน้องเรื่อยๆ โทร.คุยกัน การที่เราได้คุยได้ฟัง คนที่เป็นโรคเดียวกันก็ดีเหมือนกัน ปรับทุกข์และให้กำลังใจกัน บางทีก็ได้วิธีการดูแลตัวเองจากการฟังมากขึ้น
น้องไม่ค่อยแข็งแรง มีช่วงหนึ่งที่ เครียดมาก เรื่อง อยากทำงาน มีรายได้ และไปอ่านหนังสือสอบ อะไรสักอย่าง ...ช่วงที่เครียด ก็มีผลให้ ความดันสูง...จนมีอาการเหมือนเป็นอัมพาตอยู่ช่วงหนึ่ง ต้องมา
รักษา และทำกายภาพบำบัด และก็ดีขึ้นปรกติขึ้นตามลำดับ...
ฉันฟังแล้วก็ดีใจกับเธอ
ตอนนี้เธอกังวล เรื่อง ค่าของเสียที่ อยู่ที่ 1.2 ซึ่ง ค่า สูงสุด คนปรกติ
ไม่ควรเกินที่ 1.5 เธอถามฉันว่า ทำอย่างไร ให้ค่าของเสียลดลง
“ บางที ต้องทดลองกับตัวเองไปเรื่อยๆน่ะ...เช่น ถ้าเรา รู้ว่ากินแบบนี้
กินเท่านี้ หรือรสชาติจืด ขนาดนี้แล้ว จะทำให้ ค่ามันลดลงมั้ยน่ะ...” ฉันเล่าจากประสบการณ์ตัวเอง ที่ชอบทดลอง มันตื่นเต้นดีนะ ถ้าทำได้
“ อารมณ์ ก็ด้วยนะ ...สังเกต เวลาเรา โกรธ ไม่พอใจ...ความร้อนในตัวมันจะเพิ่มขึ้น....อารมณ์ที่มันไม่ปรกติน่ะ
...มันก็น่าจะมีผลกับความดัน ด้วยนะ...” ฉันพาน้องสังเกตร่วมกัน
“ แล้วพี่ ทานอะไรบ้างล่ะคะ...” น้องซักฉันอีก
“ ทุกอย่างเลย...ไม่ค่อยดีนะ....แต่เน้น ปลา กับผัก น่ะ... แบบกินพอประมาณ ...สังเกตเวลากินน้อยๆ น้ำหนักไม่เพิ่ม มันก็ดีกับเข่า ด้วยนะ
แต่ก่อนปวดมาก เดี๋ยวนี้รู้สึกดี...”
เราไม่รู้จักกันมาก่อน แต่คุยไปคุยมา ก็สนุกดี...น้องเล่าเรื่องงานบันทึกของ
ตัวเอง เล่าเรื่อง โครงการที่จะเปิดร้านขายของชำเล็กๆในหมู่บ้าน เพราะอยู่บ้านว่างๆก็เหงา....
ฉันให้กำลังใจน้อง ...เราควรจะคิด และทำ ในสิ่งต่างๆไปเรื่อยๆ ให้สนุกๆในแต่ละวัน อยู่ให้มีความสุข
ตามอัตภาพ.....
ความเห็น (3)
พรุ่งนี้...ทำเส้นเลือด .....
ตอนดิฉันทำเส้นเลือด นี่ ...อารมณ์ ยังแบบรับไม่ได้เลยคะ...กังวล และอาจจะเป็นมากกว่าอีกคะ...ทั้งเสร้า ทั้งนึกถึงตัวเอง
และคิดไปในอนาคต...คิดกลับไป กลับมา....
..............................
การผ่าตัดก็ไม่นานนะคะ ส่วนมากทำข้างที่เราไม่ถนัด เป็นแบบฉีดยาชา
แต่ก็เจ็บมากคะ ต้องให้ฉีดอีกเข็มที่สอง...
ต อนผ่าตัดนี่ ร้องไห้ด้วยคะ...ออกมาจากห้องนี่
ก็จะเจ็บที่แผลผ่าตัดมาก เพราะมันเป็นบริเวณเส้น
เลือดใหญ่ ....แบบเจ็บนานทั้งวันทั้งคืน....ไม่อยากพูด
กับใครเลยคะ...คนไข้เตียงข้างก็มาถามเราอีก ว่า เป็นอะไร...เราก็ได้แต่ เจ็บๆๆ ......
...........................................
แต่พี่ผู้ชาย อาจจะมีความอดทนมากกว่านะคะ...
.........................................
ความกังวล...เป็นเรื่องที่เราต้องกังวลคะ...แต่เมื่อเรา
คอยให้กำลังใจกัน ต่อสู้ พยุงไปด้วยกันคะ
.........................................
ดิฉัน จะสวดมนต์เสมอ ทำใจให้สงบ พยายาม
ให้กำลังใจตัวเอง และมองหาที่จะให้กำลังใจกับคนอื่น
ซึ่งแปลกมากคะ ..การให้ไป ให้มา ...มันเหมือนเป็นพลัง อย่างหนึ่งที่พยุงเราไว้ คอยบอกเราว่า เดินต่อ เดินต่อ...เดินไปเรื่อยๆ
จะถึงโค้งนั่นแล้ว.....
..............................................
พิมพ์ไม่ได้แล้วคะ...จะร้องไห้...อีกแล้ว...
ดีจังครับ มีเพื่อนร่วมทางให้กำลังใจกัน และกัน
เอาใจช่วย คนที่คุณลำดวนดูแลอยู่นะครับ