คุณ Mr. Direct พูดด้วยเสียงดังฟังชัด ใช่แล้ว ใช่แล้ว ไม่ผิดเลย เฒ่าดล พึมพำในใจ แต่ก็ยังลังเล หันไปดูผู้ทรงคุณวุฒิต่อไปว่าจะมีความเห็นอย่างไรอีกบ้าง
รถไฟในฝัน
ไปพร้อมกัน ไปกันแบบไหน
ขอคิดด้วยคน
ทุกวันนี้คิด วนไปวนมา เลยคิดถึงกระบวนการ ทิศทางของประเทศ ไปกันอย่างไร ถ้าเราเปรียบประเทศชาติเสมือนรถไฟ
เราปฏิเสธไม่ได้เลยที่จะต้องไปด้วยกัน
องค์กรต่างๆคงต้องร่วมขับเคลื่อนไปด้วย
เราจะจัดตำแหน่งต่างๆอย่างไรจัดอยู่ในโบกี้ไหน
หรืออยู่ในส่วนไหนของตัวรถไฟ
เครื่องยนต์วงล้อ
หัวรถจักร
รางรถไฟ
แล้วโบกี้บรรทุก
นักการบริหารนักวิชาการ
การคลัง
สาธารณะสุข
ผู้โดยสาร
กรรมกร
ชาวนาชาวสวน
แล้วการศึกษาควรอยู่ตรงไหนของรถไฟ
ช่วยกันคิดหน่อยครับ
หมายเลขบันทึก: 95397เขียนเมื่อ 10 พฤษภาคม 2007 15:35 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 18:33 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (19)
ตามมาต้มน้ำชาก่อนค่ะ อย่างไรก็รถไฟขบวนเดียวกันอยู่แล้วค่ะ อิ อิ
ครับผมคุณ
มาเร็วจนตั้งตัวไม่ติด ผมแว๊ปไปเดี๋ยวเดียว ต้มน้ำให้อีก แล้วหายไปไหนแล้วไม่กลัวชาเย็นหมดหรือ อยู่โบกี้ไหนครับ
 |
สวัสดีค่ะพี่สิทธิรักษ์
ตามมาคิดค่ะ..
รางรถไฟ...การศึกษา สำคัญนะคะเพราะถ้าไม่มีรถไฟไปไม่ได้ค่ะ และยังต้องนำทางให้รถไฟแล่นตามอีกด้วย ^ ^
หัวรถจักร...นักบริหาร เพราะน่าจะถนัดที่สุด ^ ^
น้ำมัน...คลัง เพราะเกี่ยวกับเงินที่ต้องสนับสนุนทุกฝ่าย..ถ้าไม่มีคลังรถไฟไปไม่ได้ค่ะ
ล้อ...นักวิชาการ เพราะต้องคู่กับราง อิ อิ
เครื่องยนต์...รากแก้วของแผ่นดินทั้งหมด..เพราะเป็นชนกลุ่มใหญ่มีพลังในการขับเคลื่อนได้มาก ( เครื่องใหญ่ ) จะทำให้รถไฟไปได้เร็วค่ะ
โบกี้...สาธารณสุขค่ะเพราะเป็นผู้ดูแลให้ผู้โดยสารได้รับการคุ้มครองจากฝน ลม แดด
เบรค...ก.วัฒนธรรมค่ะ อิ อิ
นายตรวจตั๋ว...ตำรวจ ทหาร
ตู้เสบียง..เกษตรกร
แวะมาทักทายพร้อมมาดื่มชาค่ะ เอ้า! น้อรก...ก อิ อิ
อ้าวคุณเบิร์ดเพิ่งแวะไปที่บล๊อกนะค่ะ พอเข้ามาบล๊อกนี้เจอเลย เอ๊ะใจตรงกันค่ะ
- กำลังจะตอบพอดีครับว่า การศึกษาคือรางรถไฟครับ แต่คุณเบิร์ด ชิงลอกไปเสียก่อน อิอิ (ใครลอกใครกันแน่หว่า)
- แล้วที่คุณสิทธิรักษ์ บอกคุณ Ranee ว่า "แล้วหายไปไหนแล้วไม่กลัวชาเย็นหมดหรือ" นั้น สรุปว่าสองคนนี่จะกินชาร้อนหรือชาเย็นกันแน่ครับ อิอิ
สวัสดีค่ะท่านสิทธิรักษ์...
- แวะเข้ามาทักทายค่ะ...เห็นท่านเขียนเรื่องรถไฟ ก็เลยรีบเข้ามาค่ะ
พ่อบ้านทำงานรถไฟค่ะ...อิอิ
สวัสดีค่ะคุณสิทธิรักษ์
ดิฉันเพิ่งได้ฟังเพลงหมีแพนด้า (ที่คุณธรรมาวุธ ชอบร้อง)เต็มๆวันนี้เอง เพลงน่ารักมากๆเลยค่ะ ฟังปุ๊บนึกถึงคุณสิทธิรักษ์ ทันทีเลย
และตะกี้เห็นชื่อบันทึกน่ารัก นึกว่าเป็นนิทานน่ารักสำหรับเด็ก ดิฉันเลยรีบคลิกเข้ามา เห็นรูปรถไฟก็ดีใจชะมัด แต่พอใสแว่นอ่าน ปรากฏว่าเจอโจทย์ข้อใหญ่อีกแล้ว ......เพิ่งรับประทานยาลมดมยาหม่องในบันทึก คนไทย...ขาดอะไร ของคุณเบิร์ดมาหยกๆ แต่เข้ามาแล้วต้องตอบ ไม่ตอบเดี๋ยวนอนไม่หลับ สงสัยต้องขอพิมเสนน้ำสักขวดอะค่ะ
เอ่อ... ดิฉันคิดว่าการศึกษา(= วิชขา อันเป็นนามธรรม) ต้องอยู่ทุกองคาพยพของรถไฟ เพราะการจะนำพาขบวนรถไฟไทยไปข้างหน้า ทุกฝ่ายต้องเรียนรู้และศึกษาให้รู้เท่าทันความเป็นไปของสังคมไทยและสังคมโลกตลอดเวลา.......
ขบวนรถจะทอดรางไปทางไหน
ขบวนไทยจะถูกทิศหรือผิดนั่น
การศึกษาเป็นคำตอบสำคัญ
รู้เท่าทันเป็นทักษะกำหนดใจ
เพียงความรู้ไม่พอจะนำชาติ
ต้องฉลาดรู้เท่าทันเป็นเรื่องใหญ่
รู้ว่า "เขา"จะนำเราไปทิศใด
ขบวนไทยจักได้ไม่หลงทิศ
เอ่อ.... ขอตัวไปดมพิมเสนน้ำต่อนะคะ อิอิ : )
ขอโทษนะคะ ขออนุญาตแก้คำผิด ในวงเล็บ
จาก วิชขา เป็น วิชชา ค่ะ ....ขอบคุณค่ะ... : )
สวัสดีคะพี่ดล
- แวะมาทานน้ำชาก๊อกสองคะ
- ตอนนี้หัวตื้อไปหมดคะ ให้เรียงลำดับโบกี้ต่างๆของรถไฟ ดูจะเป็นเรื่องยาก ซับซ้อนหน่อยคะ บางอย่างอาจจะทับซ้อนกันซะด้วยซ้ำ
- ไว้รอดูความเห็นท่านอื่นๆก่อนดีกว่า
- ครั้งนี้อนุญาตแต่นั่งจิบน้ำชาอ่านความเห็นแทนนะคะ
ผมว่าการศึกษาเป็นต้วเชื่อมโยงทุกหน่วยงาน เป็นปัจจัยหลักในการพัฒนาในทุก ๆ หน่วยงานครับ...
ถ้าเปรียบกับตัวรถไฟผมให้เป็นส่วนของทางเดินที่เชื่อมแต่ละโบกี้ครับ...
ขอบคุณครับ...
- สวัสดีครับพี่สิทธิรักษ์
- เข้ามาหลายรอบแล้ว แต่ไม่ได้ตอบ คราวนี้ได้ทีมาตอบแล้วครับ ที่คุณเบิร์ดตอบหน่ะน่าสนใจดีครับ แต่ลองดูนะครับ ว่าที่ผมตอบ อาจจะเหมือนหรือต่างกันอย่างไรครับ
- ตัวรถไฟ มองเป็นประเทศไทย หรือ องค์กรต่างๆ
- รางรถไฟ มองเป็น แนวทางนโยบายของชาติ ในด้านต่างๆ รางรถไฟก็มีหลายๆ รางแต่ละรางก็กำหนดทิศทางนโยบายด้านต่างๆ ที่จะนำพาประเทศไปครับ
- หมอนรางรถไฟ ก็มี มาตรา ต่างๆ รองรับอยู่ที่จะทำให้รางนโยบายพาดผ่านไปในทางต่างๆ ที่ได้กำหนดไว้ ก็ลงได้ถึงรายละเอียดครับ
- คราวนี้มาดูตัวรถไฟกันครับ
- หัวรถจักร ก็น่าจะเป็นผู้บริหารประเทศ หรือองค์กรต่างๆ
- โบกี้ต่างๆ ก็เป็นหน่วยงานต่างๆ กระทรวงต่างๆ ส่วนย่อยที่จะเดินไปตามทีมบริหารให้ต่อไปในทิศทางเดียวกันครับ
- รอยต่อระหว่างโบกี้ ก็ควรจะเป็นฝ่ายประสานงานของทุกองค์กรให้เชื่อมต่อกันได้
- คนตรวจตั๋ว ก็อาจจะเป็นฝ่ายกฏหมาย ควบคุมบ้านเมืองให้อยู่ในความสงบเรียบร้อย
- ห้องเสบียง ก็เป็นฝ่ายผลิตเพื่อสนับสนุน เป็นครัวของประเทศ
- คนขายตั๋ว...คนขายไก่ทอด...คนขายขนมบนรถไฟ...ไก่ย่างค่ะ สามบาทสี่บาทค่ะ....เป็นเหมือนนักธุรกิจ ผู้ให้บริการทางด้านต่างๆ
- เก้าอี้ในแต่ละตู้...ก็เป็นตำแหน่งต่างๆ มีเบอร์ให้นั่ง ตามตำแหน่ง ไม่นั่งซ้อนทับกัน ไม่เลื่อยขาเก้าอี้กัน
- และอื่นๆ.....
- เอ.......แล้วการศึกษาอยู่ตรงไหนหนอ......
- การศึกษาก็คือเนื้อเหล็ก เนื้อไม้ เนื้อชิ้นส่วนไงครับ ซึ่งต้องฝังแน่นอยู่ในทุกอุปกรณ์นั้นๆ เพราะการศึกษามันสำคัญมากๆ และสำคัญมากๆ ที่สุด
- การศึกษาจะต้องฝังอยู่ในรางรถไฟ หัวรถจักร เนื้อไม้ที่เก้าอี้แต่ละโบกี้ ฝังอยู่ในตู้เสบียง อยู่ในคนตรวจตั๋ว อยู่ในดวงไฟเวลารถไฟเข้าถ้ำ ก็ต้องมีแสงสว่าง ดังนั้นการศึกษาแทรกอยู่ทุกอณูของรถไฟครับ
- แล้วในหัวรถจักร ต้องมีปุ่มควบคุมคุณธรรมจริยธรรม ความดีงามด้วยครับ รถไฟจะได้ไม่แหกราง
- อื่นๆ เชิญถกครับผม
- ขอบคุณมากครับ
สวัสดีทุกๆท่าน
ก่อนอื่นขอแก้ตัวที่เข้ามาร่วมสนทนาช้าไปนิด เพราะเหตุผลบางประการ เรื่องเทคนิค และภาระกิจส่วนตัว ต้องขอโทษมาอย่างสูง
วันนี้จะนำเสนอ ในนิทานเรื่องหนึ่ง..............
- เฒ่าดล เป็นหนึ่งในผู้คนที่ออกันอยู่ในชานชลาสถานีรถไฟแห่งหนึ่ง ผู้คนมากมาย มีทั้ง ผู้เฒ่าคนแก่ ลูกเด็กเล็กแดง หญิงและชาย ทั้งรูปพรรณร่ำรวย เรียบร้อย ทั้งสภาพอิดโรย คละกันไป
- เฒ่าดล ใช้เวลาส่วนหนึ่งเดินสำรวจดูรถไฟที่จะต้องโดยสารไปด้วย ซึ่งมีสภาพเก่า หัวรถจักรดีเซล มีตู้สัมภาระมากมาย ด้านหน้าเป็นโบกี้บรรทุกคนมีระดับหน่อย เห็นตู้โบกี้สะเบียง มีโต๊ะอาหารเรียงราย ผู้คนแต่งตัวเลิศหรู นั่งล้อมวงจิบไวน์ถกปัญหากันอยู่ ถัดๆมาเป็นตู้โบกี้ผู้โดยสารยาวเหยียดสุดลูกหูลูกตา บรรยากาศผู้โดยสาร มีทั้งยิ้มแย้มแจ่มใส ทั้งนั่งเหม่อลอย ตู้โบกี้ท้ายๆจะเต็มไปด้วยผู้คนแออัดยัดเยียดสัมภาระห้อยกระโตงของกระเตงลูกกันไปหมด เฒ่าดลใช้ความคิด...ต้นขบวนกับท้ายขบวนช่างมีความแตกต่างกันมาก โบกี้ด้านหน้าสะอาดเรียบร้อยแข็งแรง โบกี้ด้านท้ายๆ ดูเก่าทรุดโทรมสกปรก น่าจะเป็นปัญหาการบริหารจัดการแน่ๆ แล้วจะแก้ปัญหาอย่างไร
- เฒ่าดลคิดขึ้นได้ มีโต๊ะเก้าอี้ติดตัวมาชุดหนึ่ง จึงนำออกมากาง ชุดน้ำชาตั้งบนโต๊ะ แล้วเขียนประเด็นตัวโตๆ "รถไฟในฝัน"วางไว้กลางโต๊ะ และมีคำถามต่างๆตามมา สุดท้ายประเด็นตกที่ การศึกษา กางโต๊ะเสร็จก็เดินไปซื้อตั๋ว
- กลับปรากฏว่ามีคนร่วมเดินทางด้วยคนหนึ่งจัดการต้มน้ำชาให้เรียบร้อยแล้ว ทราบภายหลังว่าคือ คุณ ราณี
- เวลาต่อมามีผู้ทรงคุณวุฒิได้เข้ามาร่วมสนทนาด้วย หลายคน รางรถไฟ...การศึกษา สำคัญนะคะเพราะถ้าไม่มีรถไฟไปไม่ได้ค่ะ และยังต้องนำทางให้รถไฟแล่นตามอีกด้วย ^ ^ เป็นความเห็นที่ยิงเข้าก่อนของคุณ เบิร์ต แล้วตามด้วยความเห็นมากมาย เฒ่าดลคิด เอ.....เอาการศึกษาทำหน้าที่รางรถไฟเลยหรือ ไม่เลวทีเดียว คุณราณีก็แวะเข้ามาพอดี พึมพำว่า คุณเบิร์ต เพิ่งจะเจอที่โต๊ะเขา มาเจอโต๊ะนี้อีก มีใจตรงกัน แล้วก็แวบไปอีก เฒ่าดล.....เอ ใจตรงกันจริงหรือ หรือว่ายังไม่รู้จะออกความเห็นอย่างไรเดี๋ยวคงแวะกลับมาอีก
- กำลังจะตอบพอดีครับว่า การศึกษาคือรางรถไฟครับ แต่คุณเบิร์ด ชิงลอกไปเสียก่อน อิอิ (ใครลอกใครกันแน่หว่า) คุณ ธรรมวุธ ก็พูดแทรกขึ้นมา และในขณะนั้น ครูอ้อย ก็เข้ามาทักทายแต่ยังไม่ได้ให้ความเห็นอะไร
- แวะเข้ามาทักทายค่ะ...เห็นท่านเขียนเรื่องรถไฟ ก็เลยรีบเข้ามาค่ะ
- พ่อบ้านทำงานรถไฟค่ะ...อิอิ ครูอ้อยเอ่ย
คุณ ดอกไม้ทะเล นั่งอยู่ถัดไป ก็ขยับต่อ เอ่อ... ดิฉันคิดว่าการศึกษา(= วิชขา อันเป็นนามธรรม) ต้องอยู่ทุกองคาพยพของรถไฟ เพราะการจะนำพาขบวนรถไฟไทยไปข้างหน้า ทุกฝ่ายต้องเรียนรู้และศึกษาให้รู้เท่าทันความเป็นไปของสังคมไทยและสังคมโลกตลอดเวลา....... โอ้......คุณดอกไม้ทะเล ให้ความเห็น"ต้องอยู่ทุกองคาพยพ" สำคัญ !สำคัญ ! ความคิดเฒ่าดลกำลังบรรเจิด ก็มีบทกลอนลอยตามมา
ขบวนรถจะทอดรางไปทางไหน
ขบวนไทยจะถูกทิศหรือผิดนั่น
การศึกษาเป็นคำตอบสำคัญ
รู้เท่าทันเป็นทักษะกำหนดใจ
เพียงความรู้ไม่พอจะนำชาติ
ต้องฉลาดรู้เท่าทันเป็นเรื่องใหญ่
รู้ว่า "เขา"จะนำเราไปทิศใด
ขบวนไทยจักได้ไม่หลงทิศ- โอ้โห!สุดยอดครับ เฒ่าดล นัยตาเบิกกว้าง
- คุณ กมลนารี นั่งอยู่ถัดไป พูดแทรกขึ้นบ้าง
- แวะมาทานน้ำชาก๊อกสองคะ
- ตอนนี้หัวตื้อไปหมดคะ ให้เรียงลำดับโบกี้ต่างๆของรถไฟ ดูจะเป็นเรื่องยาก ซับซ้อนหน่อยคะ บางอย่างอาจจะทับซ้อนกันซะด้วยซ้ำ
- ไว้รอดูความเห็นท่านอื่นๆก่อนดีกว่า
- ครั้งนี้อนุญาตแต่นั่งจิบน้ำชาอ่านความเห็นแทนนะคะ
ผมว่าการศึกษาเป็นต้วเชื่อมโยงทุกหน่วยงาน เป็นปัจจัยหลักในการพัฒนาในทุก ๆ หน่วยงานครับ...
ถ้าเปรียบกับตัวรถไฟผมให้เป็นส่วนของทางเดินที่เชื่อมแต่ละโบกี้ครับ...
ขอบคุณครับ...
เฒ่าดล ถึงกับตลึงเหลือบไปเห็นร่างหนุ่มไฟแรง เม้ง นั่งอยู่ถัดต่อไปไม่ทราบว่าบินมาจากเยอรมันตั้งแต่เมื่อไร มาร่วมรถไฟขบวนเดียวกัน
- การศึกษาก็คือเนื้อเหล็ก เนื้อไม้ เนื้อชิ้นส่วนไงครับ ซึ่งต้องฝังแน่นอยู่ในทุกอุปกรณ์นั้นๆ เพราะการศึกษามันสำคัญมากๆ และสำคัญมากๆ ที่สุด
- การศึกษาจะต้องฝังอยู่ในรางรถไฟ หัวรถจักร เนื้อไม้ที่เก้าอี้แต่ละโบกี้ ฝังอยู่ในตู้เสบียง อยู่ในคนตรวจตั๋ว อยู่ในดวงไฟเวลารถไฟเข้าถ้ำ ก็ต้องมีแสงสว่าง ดังนั้นการศึกษาแทรกอยู่ทุกอณูของรถไฟครับ
- เฒ่าดล ยิ้มที่มุมปาก ความคิดหลากหลายเช่นนี้ สุดยอดจริงๆ คงได้มุมมองมองที่มากมาย แต่ทันใดนั้นหวูดรถไฟได้ดังขึ้น ทุกคนต้องเตรียมตัวขึ้นรถไฟกัน เฒ่าดลได้พับเก็บชุดโต๊ะ พร้อมคำนับเหล่าผู้ทรงวุฒิ พร้อมกับเปรยว่าพวกเราคงจะได้มา แลกเปลี่ยนกันอีก โดยเฉพาะท่านอื่นๆที่ยังไม่ได้มาร่วมโต๊ะน้ำชากัน พวกเราจากกันชั่วคราวด้วยรอยยิ้ม แยกย้ายกันขึ้นรถไฟ
- ว๊า...มัวแต่ทำงานขึ้นรถไฟไม่ทันเลย
- รีบแวะมาบอกว่าคุณตาทำงานรถไฟ อิอิ...
- พลาดรถไฟขบวนนี้ เดี๋ยวขอตีตั๋วจองขบวนหน้าก่อนนะคะ
- พอดีมีภารกิจใหญ่รออยู่ค่ะ ต้องเตรียมตัวรับการประชุมจาก คณะกรรมาธิการฯ 5 จังหวัดพรุ่งนี้ แล้วจะแวะมาคุยด้วยใหม่ค่ะ
 |
- สวัสดีครับทุกท่าน
- หลังจากแยกย้ายกัน ไป ผมกลับมาบ้าน ก็เลยมาตั้งสภาโต๊ะกลม ขึ้น อันนี้ทำไว้ถาวรเลยครับ เก้าอี้ทุกตัวเป็นเนื้อใจที่รวมจากทุกๆ ท่านที่ได้เจอกัน
- บนโต๊ะมีอาหารเพียบครับ ขอแค่นึกคุณก็จะได้ดั่งเนรมิต
- โต๊ะพิเศษตัวนี้ จะมีสวนวางอยู่บนโต๊ะด้วย เป็นสวนสมรม ทางความคิด ทางการศึกษา เป็นอาหาร กาย ใจ สมอง
- ชักติดใจอยากเจอแล้วละซิครับ หลังจากที่ท่านเพิ่มความเห็นให้กับรถไฟในฝันของพี่สิทธิรักษ์ แล้ว ผมเชิญทางนี้ ด้วยนะครับ
- สภาการศึกษา G2K : สวนสมรม โต๊ะกลมการศึกษา
- ขอบคุณมากนะครับ
แฮ่ๆ น้อง เม้ง เล่นโต๊ะถาวรเลยนะ โต๊ะผมต้องกางทีละสถานี มันต้องมีพักมั่ง
พักดื่มน้ำชา น้อรก .............
ถึงเฒ่าดล
- โอกาสหน้าฟ้าใหม่ ได้เวลากางโต๊ะอย่าลืมไปเรียกมาจิบน้ำชาอีกนะคะ
- นิทานสนุกมากคะ
ขอโทษมากๆครับคุณ
 |
เข้าใจเปรียบเทียบนะคะ
อืม อยู่ตรงไหน ยังไง อยากให้ช่วยเสริมกันให้รถไฟคันนี้แล่นได้ มั่นคง ปลอดภัยจังค่ะ
ตอนนี้อะไร ดูไม่ไปทางเดียวกัน สักเท่าไหร่
เกรงรถไฟขบวนนี้ตกรางจังค่ะ