ช่วงหยุด 3 วัน ที่ผ่านมาดิฉั้นนึกสงสารลูก สงสารรวมไปถึงเด็กสมัยนี้ที่ถูกกรอบให้อยู่เหมือนถูกจำกัดเสรีภาพในการเล่นใช้เวลากับโทรทัศน์มากไป....ความคิดสร้างสรรค์ถูกจำกัดด้วยจอสี่เหลี่ยม...ที่บ้านเด็กๆ จะมีที่เล่นอยู่ 3 ที่ ที่หน้าจอโทรทัศน์ หน้าจอคอมพิวเตอร์ และที่ห้องนั่งเล่นละเลงสีอย่างสบายใจแต่ก็ต้องตกลงกับคนที่บ้านว่าปล่อยให้บ้านเปื้อนไป...แกโตแล้วค่อยทาสีเอาใหม่...
เมื่อดิฉั้นยังเด็กภัยอันตรายในชีวิตไม่มี...ดิฉั้นสามารถไปวิ่งเล่นในสนามฟุตบอล เล่นบนภูเขาเป็นลูกๆ เล่นบนต้นปีนกันเป็นลิงเป็นข้าง...มีลำคลองให้กระโดดเล่นน้ำจับปลาไม่มีอันตรายใดๆไม่ต้องกลัวว่ามีรถตู้จะมาจับไม่ต้องกลัวคนแปลกหน้าไม่ต้องกลัวมนุษย์หื่นกาม มาทำร้ายเด็กน้อย 3-4 ขวบ ดังเช่นทุกวัน..เพียง 39 ปีให้หลังเท่านั้นเองภาระการเลี้ยงดูลูกต่างกันสิ้นเชิง
...แม่ไปเฝ้าลูกขับจักรยานหน่อย...แม่มาระบายสีกับลูก...แม่...แม่...แม่....แม่...แม่...ไปกินไก่ที่โลตัสไปคาร์ฟลูเล่นบ่อบอลล้วนต้องใช้เวลาในการนั่งเฝ้าและจ่ายเงินทุกครั้งที่กระดิกตัวการเล่นกันอยู่ในบ้านจึงเป็นทางเลือกปลอดภัย ไม่เสียตังส์..แต่ต้องจัดสมดุล...ระหว่างโทรทัศน์กับคอมพิวเตอร์การเล่นประดิษฐ์ให้ดีความไม่ปลอดภัยทำให้พ่อแม่ต้องใช้เวลาในการดูแลลูกมาก...เฝ้ากันทุกวินาที...แม่ของดิฉั้นมีลูกถึง 9 คน โดยไม่บ่นว่ายากลำบาก...เช้าขึ้นมาพ่อแม่ก็ทำมาหากินพวกเราก็ไปผจญภัยของเรากับพี่ๆ "เข้าป่าไปหาลูกพามายิงบอกฉับโพง"คิดค้นวิธีเล่นพจญภัยกันจนลืมหิวลืมมืดปีนต้นมะขามต้นใหญ่เล่นตำรวจจับขโมยกันทั้งวัน....เจอพ่อกับแม่อีกทีตอนเข้านอนจำได้ติดตาว่าต้นมะขามต้นใหญ่ข้างบ้านต้นนั้นโดนพวกเรารุมกันเขย่าจนตายไปทีละน้อย...จนตายสนิทเมื่อน้องสาวคนเล็กเริ่มเดินได้เธอจึงไม่มีโอกาสได้ปีนต้นมะขามนั้นเล่น...พวกเราพากันเสียดายไม่มีที่ให้ปีนป่ายใกล้บ้าน...แล้วเราก็ช่วยกันเลื่อยไม้มะขามนั้นทำกระดานเขียง...อย่างสนุกสนาน...
เย็นวันนั้นจึงชวนกันไปเล่นใน ม.อ. แกไปพบของเล่นใหม่...ที่ถูกใจเล่นได้เป็นชั่วโมง
แต่ดิฉั้นจะเป็นลมนั่งเกาให้เธอ…เพราะมันคัน..
จริงครับ อยู่บ้านไม่เสียตัง ปลอดภัยดี
แล้วตอนนี้ฝนตกเยอะมั้ยครับ
อ่ะ
ป้านน มาก่อนน้าอ๊อบได้ไง
วัยเดียวกัน แต่ทำไมตอนวิ่งแข่งป้านน หอบแฮก ๆ ล่ะคะ
ฮา ๆ ๆ ๆ ๆ
ลึก ๆ ในใจสงสารคุณแม่บ้านนี้มาก เพราะตามใจลูกเหลือเกิน จึงทำให้เหนื่อย ๆ ๆ แต่คุณแม่เธอยอม ๆ ๆ ๆ
นับถือใจเธอค่ะ ป้านน
ว่าแต่.....ตอนนี้ป้านน สบายแล้วสิเนี่ย เด็ก ๆ โตกันหมดแล้ว
เฮ้อ.....น้าอ๊อบยังไม่มีกะเค้า เลยต้องแอบแวะบ้านโน้นนิด บ้านนี้หน่อย สุขใจอย่าบอกใครเชียว
อ้าว...หนูแป๊ดไหงเอาไอ้ตัวเล็กมาขี่คอน้าอ๊อบเนี่ย....หนักจัง....................ยิ้ม ๆ ๆ
ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะจ๊ะ!!! เจ้าตัวเล็ก
เด็ก ในหมู่บ้าน
มีรอยยิ้มเบิกบาน, เสมอเสมอ
มีลานดินเป็นสวรรค์อันเลิศเลอ
ให้เขาและเธอวิ่งเล่นเป็นประจำ !...
ป้าแป๋วคะ ใช่เลยค่ะ แต่ดิฉั้นเขียน ไมยราพ ไม่เป็นค่ะ ก๊าก ก๊าก ก๊าก