บันทึกนายลายลม..แรงขับของอดีต

วันนี้ฝนโปรยอ่อน ๆ
     ความแผ่วเบาในอากาศ ยิ่งเป็นสิ่งกระตุ้นให้มักจะนึกถึงความหลังบ่อย ๆ และข้าพเจ้าก็เช่นกัน   
     บ่อยครั้งที่ข้าพเจ้ามักนึกถึงอตีต เฝ้ารำพึงรำพันถึงความเป็นไปในวันที่ผ่านมาทั้งหลายทั้งปวงนั้น ตัวข้าพเจ้าเองกลับชื่นชอบถึงขั้นหลงใหลในการคิดถึงมัน  ทั้งนี้เพราะ อดีตเป็นสิ่งที่ทำให้ข้าพเจ้ารู้ถึงที่ไปที่มาของความเป็นตัวตนของข้าพเจ้า  อดีตเป็นสิ่งที่ช่วยสร้างให้ข้าพเจ้าได้มีวันนี้ ถึงแม้ว่าภาพบางภาพของอดีตจะเจ็บปวด ร้าวรวดยิ่งนัก คำพูดของใครบางคนในอดีตนั้นช่างเชือดเฉือนน้ำใจเราราวกับว่าต้องการให้ข้าพเจ้าได้หายไปจากโลกนี้ซะ
     ถึงอย่างนั้นก็ตาม ภาพอดีตก็หาใช่จะมีแต่ความขมขื่นเสมอไป ภาพแห่งความสุข เสียงหัวเราะ มิตรภาพ ยังคงตราตรึงฝังแน่น ติดตัวไปกับข้าพเจ้าไม่มีวันลืมเลือนเช่นกัน  และอดีตสำหรับข้าพเจ้านั้นเปรียบเสมือนเป็นแรงขับดันให้ข้าพเจ้าต้องก้าวไปสู่อนาคต  อนาคตที่ข้าพเจ้าและอีกหลาย ๆ คนที่มีและรอข้าพเจ้าอยู่ในหนทางข้างหน้า เพียงแต่ข้าพเจ้าจะต้องฝ่าฟันไปให้ถึงให้ได้

     ถ้าอยากรู้ว่าในอดีตเป็นเช่นไร.......ให้ดูปัจจุบัน
     ถ้าอยากจะรู้ว่าอนาคตเป็นเช่นไร...ก็ให้ดูปัจจุบัน...เช่นกัน

     อย่างที่ข้าพเจ้าเป็น .....สายลม.....ไร้ตัวตน..แต่รู้ว่ามี...
    

[แผ่นดิน]

• อารมรณ์สุนทรีย์,  เสียจริงนะเรา
• สำหรับพี่แล้ว...คราใดฝนโปรยสาย  ไม่มีอะไรมากไปกว่าการคิดคำนึงถึงบ้านและทุ่งนาแรกฝน
• ....
• ความชัดเจนและมั่นคงของวันนี้   มีต้นทุนที่ดีจากอดีตกาลของชีวิต