ถ้าชีวิตคือการเดินทาง "เราเดินทางมาไกลแค่ไหนแล้ว"
หลายครั้งที่เราเดินทางไปในที่ต่าง ๆ แล้วผ่านสถานที่ที่เราเคยใช้ชีวิตช่วงหนึ่งที่นั่น มันทำให้เราย้อนคิดถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เคยเกิดขึ้น เป็นการหวนระลึกถึงความทรงจำเก่า ๆ...
หลายคนบอกว่า "ชีวิตคือการเดินทาง" แล้วถ้าชีวิตคือการเดินทางจริง ๆ แล้ว เราเคยถามตัวเราเองบ้างมั้ยว่า ชีวิตของเราเดินทางมาไกลแค่ไหนแล้ว...
เราเดินทางผ่านหลาย ๆ ช่วงของชีวิตตั้งแต่วัยเด็ก วันรุ่น ซึ่งเป็นวัยที่ชีวิตเราอาจจะไม่ค่อยได้เลือกทางเดินของชีวิตมากมายนัก จนก้าวมาสู่วัยผู้ใหญ่ ซึ่งเป็นวัยที่เราสามารถเลือกและตัดสินใจทางเดินของชีวิตเราได้อย่างเต็มที่...
งั้นเราลองมาถามตัวเราเองต่อมั้ยครับว่าเส้นทางที่เรากำลังเดินอยู่นี้ คือเส้นทางที่เราต้องการแล้วหรือยัง มันเป็นเส้นทางที่จะนำเราไปสู่ปลายทางของชีวิตที่เราตั้งเป้าหมายไว้รึเปล่า...
ถ้าคำตอบคือ "ใช่" มันคงไม่เป็นปัญหา เราก็คงต้องก้าวต่อไป เพื่อนำพาชีวิตของเราเดินทางสู่จุดหมายที่เราตั้งใจไว้ ด้วยกำลังกาย กำลังใจและกำลังสติปัญญาของเรา...
แต่ถ้าคำตอบคือ "ไม่ใช่" มันจะสายเกินไปมั้ยที่เราจะกลับไปเริ่มต้น แล้วเดินทางตามเส้นทางใหม่ที่เราเลือก เป็นเส้นทางที่เราต้องการ และที่สำคัญเส้นทางนี้จะนำพาชีวิตเราไปสู่จุดหมายปลายทางของชีวิตที่เราเลือก...
เราอาจจะหลงลืมที่จะใส่ใจในทุก ๆ ย่างก้าวของชีวิต แต่มันไม่สายที่เราจะเริ่มต้น เพราะทุกย่างก้าวของชีวิตมีความหมาย หยุดใช้เวลาสักนิดเพื่อทบทวนการเดินทางของชีวิตดีมั้ยครับ...
ลองถามตัวเองกันนะครับว่า ชีวิตเราเริ่มต้นที่ตรงไหน แล้วเราก้าวเดินมาไกลแค่ไหนแล้ว และที่สำคัญการเดินทางของชีวิตเราจะสิ้นสุดที่ตรงไหน...
ความเห็น (18)
สวัสดีครับ
- ขอเข้ามาเยี่ยมเยียนสบายดีไหมครับ
- เกี่ยวกับเส้นทางชีวิต ผมมีประสบการณ์พอสมควร
- จะเข้ามาอีกครั้งครับ
สบายดีครับ คุณสิทธิรักษ์ 
...
คงได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้ประสบการณ์เรื่องนี้กันนะครับ...
ขอบคุณมากครับ...
สวัสดีค่ะคุณDirect
เป็นอย่างไรบ้างค่ะ หายเหนื่อย หายเบื่อ หายเครียดหรือยังค่ะ ถ้าหายแล้ว มาโซโล่กันเลยค่ะ อิ อิ
"ชีวิตคือการเดินทาง" แล้วชีวิตของเราเดินทางมาไกลแค่ไหนแล้ว... ถ้าถามราณี ก็ครึ่งชีวิตแล้วตาะ เจอคนก็หลากหลาย ทั้งจริงใจ ทั้งแทงข้างหลัง ทั้งคนเก่ง และไม่เก่ง อิจฉาริษยา ใส่ร้ายป้ายสี มีทั้งเพื่อนที่ดี และเพื่อนที่ไม่ดี เพื่อนดี มีอยู่ไม่กี่คนค่ะ แต่โชค
เส้นทางที่เราเลือก นั้นต้องถามใจตนเองก่อนค่ะว่าพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่หรือไม่ ถ้าพอใจ ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ไม่ต้องคิดอะไรมาก แต่ถ้าไม่พอใจ ตรงไหนละค่ะที่คิดว่ายังไม่ดีพอ ตั้งสติ แล้วลองมองตัวเองก่อน ว่าเราเป็นอย่างไร มีความพร้อมแค่ไหนในการทำแต่ละครั้ง ถ้า O.K.แล้วไม่เป็นปัญหา เราก็คงต้องก้าวต่อไป เพื่อนำพาชีวิตของเราเดินทางสู่จุดหมายที่เราตั้งใจไว้ ด้วยกำลังกาย กำลังใจและกำลังสติปัญญาของเรา (เหมือนที่คุณDirectกล่าวมานั่นแหละค่ะ)
ใส่ใจกับตัวเองก่อนค่ะ แล้วค่อยหวังให้คนอื่นใสใจเรา เรียกว่ารักตัวเองก่อนที่จะรักคนอื่น แต่ต้องไม่เห็นแก่ตัว เบียดเบียนคนอื่นนะค่ะ อย่าทำให้ใครเดือดร้อน แค่นี้ก็เป็นคนดีที่อยู่ในสังคม แบบสบาย ๆ ได้แล้วค่ะ เราเป็นคนกำหนดทางที่เราจะเดินค่ะถึงแม้ทางจะคดเคี้ยวแค่ไหน หรือมีอุปสรรคแค่ไหน ขอเพียงไม่ท้อ เส้นชัยของชีวิตก็อยู่ข้างหน้าค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ครับ...คุณราณี 
...
ตอนนี้หายทุกอย่างแล้วครับ ขอบคุณมาก ๆ ครับ...
อ่านแล้วทำให้เห็นแนวทางการดำเนินชีวิตที่เป็นแบบฉบับของตัวเอง....
การได้ผ่านได้พบผู้คนทุกรูปแบบ ถือว่าเป็นกำไรชีวิตครับ...
เห็นด้วยมาก ๆ ครับ เราต้องใส่ใจและรักตัวเองก่อน...
เป็นกำลังใจในการดำเนินชีวิตเช่นกันครับ...
ขอบคุณมากครับ...
ดิฉันอยากมาคุยในบันทึกนี้ค่ะ คุณดิเรก แต่คลิกไปบันทึกก่อนหน้านี้ก็น่าตอบ เลยตอบซะสองบันทึกไปเลยนี่แน่ะ... : )
คำถามคุณดีจังอะค่ะ เพราะดิฉันเพิ่งถามตัวเองอยู่ไม่กี่วัน ว่าเรามาไกลพอหรือยัง
คำตอบก็คือยังไม่พอ ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป (....อันที่จริงสำหรับพฤติกรรมดิฉันต้องเรียกว่า กระดืบคืบคลาน เพราะอืดอาดเชื่องช้าสมวัยมาก)
โขดดีที่ดิฉันตั้งเป้าชีวิตไว้เตี้ยมาก ไกลนะคะ แต่เตี้ย... ก็เลยไม่ค่อยรู้สึกรันทดกับภาวะบีบคั้นเท่าไร แต่ค่อยๆทำไปทุกวัน หรือสงสัยว่าไปฝากเป้าเอาไว้ที่คนอื่น ก็เลยต้องรอใจเย็นๆ
การฝึกเด็กๆให้เกิดทักษะการรู้เท่าทันการสื่อสาร ต้องใจเย็นและต้องอดทนรอ ดิฉันรอมาแล้วค่อนชีวิต ที่เหลืออีกนิดหน่อยก็เลยทำใจรอต่อไปได้ สงสัยกว่าจะได้เห็นอย่างที่ฝัน ก็คงตอนผมสีเงินยวงพอดีอะค่ะ .. :)
- สวัสดีครับ
- สมัยแรกหนุ่ม และเริ่มรู้จักความฝันตามประสาคนหนุ่ม ผมเฝ้าฝันถึงการเป็น "นักเดินทาง" อยู่เสมอ
- ผมพิศมัยการเดินทางเสมอ... การเดินทางสนให้เรียนรู้ชีวิตไปพร้อม ๆ กับการใช้ชีวิต.. พบเห็นความแตกต่างของชีวิตจากจุดที่เป็นอยู่
- วันนี้...เดินทางมาไกลพอสมควร
- แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่า การเดินทางเพื่อค้นหาตนเองนั้นจะสิ้นสุดลงเมื่อใด...
- ....
- กระนั้น ก็ยังมีความเฝ้าฝันที่จะเดินทางอยู่อย่างไม่รู้จบ
- ....
- ขอบคุณครับ
สวัสดึค่ะ
ตอบว่าเดินทางมาเกินครึ่ง แต่ได้ทำดีบ้างไม่ดีบ้าง บางทีมีหัวโขน ไม่อยากทำบางอย่าง ก็ต้องทำ ถ้าเรายังอยากอยู่ในหัวโขน แต่พยายามทำดีอย่างอื่นชดเชย
แต่ที่ภูมิใจและแน่ใจว่าทำดีแน่ๆคือ สั่งสอนและให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่ลูกตั้งแต่เกิดจนโต จนมีครอบครัวของตัวเอง จนลูกเองทั้งเขียนและบอกกับแม่ทุกวันเกิดของแม่และวันสงกรานต์คือ
ลูกจะขอติดตามไปเป็นลูกของแม่ทุกชาติๆ จนกว่าจะเข้านิพพานไปด้วยกัน ไม่มีใครจะสำคัญในชีวิตเขาเท่ากับแม่อีกแล้ว
สุดปลื้มเลยค่ะ
ขอบคุณครับ...อาจารย์ดอกไม้ทะเล 
ครับ...ถึงเราจะรู้ว่าเราเดินมาไกลแค่ไหนแล้ว แต่เราก็ยังต้องเดินต่อไป...
ทบทวนแต่ละย่างก้าวที่เราก้าวกันเดินต่อไป จนกว่าจะถึงจุดหมายปลายทางของชีวิตของเราครับ...
ครับ...คุณแผ่นดิน 
...
ได้เดินทางไปพร้อม ๆ กับครอบครัวที่แสนอบอุ่นเป็นการค้นหาความฝันที่มีความหมายและเปี่ยมไปด้วยคุณค่าครับ...
ขอบคุณมากครับ...
น่าปลื้มใจจริง ๆ ด้วยครับ คุณ sasinanda 
การได้ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างสมบูรณ์ที่สุด เป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจจริง ๆ ครับ...
ขอบคุณมากครับ...
สวัสดีค่ะคุณดิเรก
ตามมาตอบคำถามว่าเดินทางมาไกลแค่ไหนแล้ว..ไกลกว่าจุดเริ่มต้นมากมายเลยค่ะ..ทุกอย่างที่พบเจอในเส้นทางก็เป็นสิ่งที่ทำให้เกิดการเรียนรู้ทั้งสิ้น มีล้ม มีลุก มีนอนแผ่เพราะหมดแรง( ในบางครั้ง )..แต่ก็ไม่ได้อยู่ในจุดเดิมสักครั้ง
และคงเดินไปเรื่อยๆล่ะค่ะ เพราะเป็นคนชอบชมนกชมไม้ ให้ความสำคัญกับเรื่องราวในรูปรอยและรอยใจในรายทางมากกว่าจุดหมายน่ะค่ะ อิ อิ
มาทักทายเพราะคิดถึงจัง ^ ^
คิดถึงเหมือนกันครับ คุณเบิร์ด 
...
ครับ...จุดหมายปลายทางของชีวิตเป็นเรื่องที่กำหนดไม่ได้ ใส่ใจในแต่ละก้าวของชีวิตดีกว่าครับ...
เดินทางเพื่อเรียนรู้ไปในแต่ละก้าวของชีวิต เก็บเกี่ยวประสบการณ์และความสุขรายทางให้กับชีวิตเรา พร้อมแบ่งปันให้กับเพื่อนร่วมเดินทางบ้าง...
มีความสุขในทุกย่างก้าวของชีวิตนะครับ...
ขอบคุณมากครับ...
ผู้มาเยือน
สวัสดีค่ะ พี่ๆน้าๆลุงๆป้าๆทั้งหลาย
.........หนูเดินทางมาถึงช่วงวัยรุ่น......หนูรุ้สึกว่าชีวิตคนเรานี่เจออะไรอิกเยอะจังเลยเนอะ เหนื่อย ล้า เศร้า ดีใจ เสียใจ มีความหวัง ล้มเหลว นี่แหะเนาะที่เค้าเรียกว่ารสชาติของชีวิต.......บางทีหนูตื่นขึ้นมาก้อมีงานมารออยู่ตรงหน้า มีหน้าที่ ถึงเวลาหิวก็กิน ถึงเวลาง่วงก็นอน...เดินวนอยุ่แค่เนี้ย วันไหนเจอแจ๊คพ็อตก็อาจจะทะเลาะกะพี่บ้าง แม่ด่ามั่ง เพื่อนหักหลังมั่ง....คิดอยู่ว่า คนเรานี่เกิดมาเพื่ออะไร...
หนูอ่ะอยากมีเงินเยอะ อยากทำงานเป็นธุรกิจเป็นของตัวเอง อยากให้ญาติพี่น้องสบาย...ไม่ต้องมาลำบาก ทุกวันนี้ลุงกับป้ายังต้องมาทำนาข้าวก็ถูกกดราคา ทุกครั้งที่เค้าออกจากบ้านไปทำนาพูดจริงๆนะหนูอ่ะน้ำตาซึมเลยไม่อยากให้เค้าลำบาก...ลุกเค้าเองก้อไม่เคยกับบ้านไม่เคยส่งเงินมาให้เลยแถมยังมีหลานมาให้เลี้ยงอิกตะหาก..
หนูไม่ใช่ว่าเอาแต่พูดว่าฉันอยากอยากรวยไปวันๆๆๆ...หนูก็ตั้งใจเรียน อ่านหนังสือว่าคนที่เค้าประสปความสำเร็จในชีวิต เค้าดำเนินชีวิตกันยังไง....เราจะได้มีกะเค้าบ้างจะได้ไม่ต้องลำบากทุกวันนี้.. เอาแค่ไม่ต้องเป็นหนี้ใครก็พอไม่ต้องให้คนอื่นเค้ามาประจานด่าเราเสียๆหายๆ..อย่างเช่นทุกวันนี้
สวัสดีค่ะ ท่าน Mr.Direct
- เผอิญเขียนบันทึกชื่อคล้าย ๆ กันเลยค่ะ
- จึงเข้ามาแอบดู เจอหลายคำถามที่ต้องนำไปคิดเพื่อเตรียมคำตอบไว้บ้าง
- ขอบคุณค่ะ
ครับ...น้องผู้มาเยือน
เป็นกำลังใจให้ในการดำเนินชีวิตนะครับ...
ดำเนินชีวิตอย่างมี "สติ" ใช้ "ปัญญา" เป็นแนวทางในการแก้ปัญหานะครับ...
ขอบคุณครับผม...
ครับ...ครูปู 
...
ขอบคุณนะครับที่แวะเข้ามาทักทาย...
เป็นบันทึกที่เขียนไว้เมื่อปีที่แล้วเดือนนี้เลย ครบหนึ่งปีพอดี คงถึงเวลาที่ผมต้องมาทบทวนคำตอบของคำถามเหล่านี้อีกครั้งแล้วหล่ะครับ...
ขอบคุณมากครับ...
ครับ...ครูปู ...
แวะไปเยี่ยมมาแล้วครับ ไว้คงได้แลกเปลี่ยนกันอีกเรื่อย ๆ นะครับ...
ขอบคุณนะครับสำหรับไข่เค็มไชยา ผมชอบทานมากครับ แต่ชอบแบบทอดมากกว่าทานกับแกงส้มอร่อยมาก ๆ ...
ผมเอาของฝากบ้านผมมาฝากบ้างครับ...
ขอบคุณครับผม...