ปาฎิหาริย์ มีจริงหรือ?
กลับมาแล้วค่ะ...หลังจากที่ห่างหายไปพักนึง
วันนี้นั่งๆ อยู่เกิดคิดถึงคุณตาที่บ้านขึ้นมา ก็เลยทำให้หวนนึกไปถึงช่วงสงกรานต์ที่ผ่านมา
เมื่อประมาณวันที่ 10 เม.ย. คุณตาท่านดูท่าคงจะไม่ไหว ทุกคนก็เลยลงความเห็นกันที่จะนำท่านเข้าสู่สถานที่ที่คิดว่าคงจะช่วยรักษาอาการให้ท่านดีขึ้น ไปให้ถึงมือหมอซะหน่อยยังไงซะ “หมอ” ก็คือที่พึ่งสุดท้ายของพวกเรา
พอไปถึงก็ไม่รอช้า คุณหมอได้ส่งตัวคุณตาเข้าห้อง I.C.U. หลังจากนั้นก็ปฏิบัติตามหน้าที่และกระบวนการวิธีที่ที่ได้ร่ำเรียนมาอย่างเชี่ยวชาญ และช่ำชอง ไม่รู้สายอะไรเป็นสายอะไร ทั้งยัด ทั้งแทง ทะลุทะลวง ล้วงลึกเข้าไปไหนต่อไหน เฮ้อ...คนปกติอย่างเราๆ ได้เห็นแล้วก็ได้แต่แอบคิดเล่นๆ ว่าอย่าให้มีเรื่องอะไรต้องทำให้เอาชีวิตมาฝากกะหมอเลย ดูคุณหมอเค้าก็ไม่ค่อยอยากจะยุ่งกะเราซักเท่าไหร่ ไม่งั้นคงไม่รุมทึ้งซะขนาดนั้นหรอก
ตลอดเวลาที่อยู่โรงหมอ แกไม่พูดอะไร ไม่มองหน้าใคร สายตาเลื่อนลอยเหมือนไม่รับรู้อะไรแล้ว
และในเย็นวันที่ 13 คุณหมอได้บอกให้ญาติๆ ทำใจ “บางทีท่านอาจจะไม่พ้นคืนนี้” อืม..นะ หมอก็พูดง่ายๆ ชัดเจนดี คนฟังก็ฟังง่ายๆ ไม่ต้องทำความเข้าใจอะไรมาก ต่างคนต่างก็นิ่งเงียบ ...เอาล่ะสิ แล้วสงกรานต์ปีนี้จะเป็นยังไง ตกลงจะได้เที่ยวสงกรานต์ไม๊ (ยังจะห่วงเที่ยวอีก)
ทุกคนต่างก็อยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง ในขณะผู้ที่ถูกกล่าวถึงนอนไม่พูดไม่จา แต่มีน้ำตาไหลออกมาตามหางตา เราไม่เคยเห็นน้ำตาของผู้ชายคนนี้มานานแค่ไหน แทบจะเรียกได้ว่านานเท่าอายุของพวกเรายังได้ เวลาใครพูด หรือถามอะไรแกจะเฉย แต่ถ้าถามแกว่าอยากกลับบ้านไม๊แกจะจับมือเราและกำไว้แน่นมาก เหมือนอยากจะบอกอะไรซักอย่างสุดท้ายญาติๆ ก็เลยตกลงใจที่จะนำแกกลับมาอยู่บ้านในคืนนั้นเลย ถ้าจะเกิดอะไรก็ขอให้เกิดในที่ที่แกรักและผูกพันจะดีกว่า ประจวบกับช่วงเทศกาลสงกรานต์ทำให้ลูกๆ หลานๆ กลับมาพร้อมหน้ากัน และจะพูดว่ามาดูใจท่านก็ได้
เมื่อท่านเห็นลูกหลานพร้อมหน้าท่านก็ถามว่า “มาทำอะไรกันเยอะแยะไปหมด” ลูกหลานก็บอกไปว่า “มารอรดน้ำดำหัวตาทวดน่ะสิ ตาทวดจำได้ไม๊ว่านี่เป็นวันสงกรานต์นะ” แกก็ยิ้มนิดๆ แบบเหนื่อยๆ แล้วก็หลับไปคืนนั้นทุกคนไม่หลับ ไม่นอน นั่งเฝ้าแกอยู่อย่างนั้นทุกคืน เพราะคำพูดที่คุณหมอฝากไว้เป็นที่ระลึกก่อนออกจากโรงพยาบาลที่ว่า “อาจจะไม่พ้นคืนนี้” น่าแปลกเหลือเกิน ที่พอเช้าขึ้นมาซึ่งตรงกับวันที่ 14 เมษายน หรือวันครอบครัว คุณตาดูแข็งแรงขึ้น พูดคุยรู้เรื่อง จำลูกหลานได้ว่าใครเป็นใคร และสามารถที่จะทานอะไรได้มากขึ้นกว่าตอนอยู่โรงพยาบาลตั้งเยอะและตอนนี้คุณตาก็ยังอยู่กับเรา ถึงแม้จะหวังไม่ได้ว่าท่านจะอยู่ได้นานแค่ไหน แต่ก็ทำให้ออยได้รู้ว่าปาฏิหาริย์ไม่ได้มีจริง แต่กำลังใจทั้งจากตัวท่านเองและคนที่ท่านรักมากกว่าที่มีอิทธิพลมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆ อย่างที่แม้แต่ หมอ ก็ตอบคำถามของเราไม่ได้ว่า “ทำไม ? “ความเห็น (4)
- ดีใจด้วยครับที่คุณตาเป็นปกติ
- ปาฏิหารย์มีจริงๆๆครับ
- ขอบคุณน้องออยมากครับ
ขอบคุณ...
 |
พี่จง |
 |
มากนะคะ ...ตอนนี้คุณตาก็คงไม่ดีขึ้นไปกว่านี้ แต่ก็อยู่ในระดับที่น่าพอใจค่ะ
- ตามมาบอกว่า
- ถ้าไม่เขียนบันทึก
- ระวังบันทึกหมดอายุ
- ฮ่าๆๆๆๆ
- เหมือนคนเขียนเลย
- ใกล้หมดอายุ
- จะครบร้อยเรื่องไหมเนี่ยปีนี้