ลูกจ๋า...แม่ขอโทษ...
ลูกจ๋า... เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางดวงใจของแม่... เมื่อคุณหมอบอกกับแม่ว่าลูกจะไม่อยู่กับแม่อีกต่อไปแล้ว... ลูกจ๋า...อีกไม่กี่วันเท่านั้นเราก็จะได้เจอกันแล้ว ทำไมลูกถึงด่วนจากไปอย่างนี้...
วันนี้เป็นวันที่แม่จะจำไปตลอดชีวิต วันที่แม่สัมผัสลูกแล้ว ลูกไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆเลย เพราะความจนของแม่แท้ๆเลยลูกเอ๋ย แม่ยังคงทำงานหนัก รับจ้างตัดอ้อยอยู่โดยไม่สนใจคำแนะนำของคุณหมอเมื่อวันก่อนที่บอกว่าให้พักอยู่เฉยๆ วันนั้นแม่รีบไปโรงพยาบาลเพราะรู้สึกมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับตัวเอง มันรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว คุณหมอที่ห้องตรวจท้องก็ส่งแม่ไปหาคุณหมอใหญ่ ท่านตรวจดูซักพักแล้วก็ทำหน้านิ่ว กำชับให้แม่กินยาแล้วพักเฉยๆ แม่ไม่ทำตามจนต้องมาเสียลูกไปอย่างนี้
แต่ที่ทำให้คุณหมอเสียใจไม่แพ้กันก็คงจะเป็นเพราะว่าหากคุณหมอได้ทำตามในสิ่งที่คุณหมอเขียน เราก็คงจะไม่พรากจากกันอย่างนี้ แม่ก็ไม่เข้าใจหรอกว่ามันหมายถึงอะไร ได้ยินคุณหมอใหญ่กับคุณหมอที่ห้องตรวจท้องคุยกันว่า แม่เป็น Preclamcia ต้อง Induce labour แต่ที่ไม่ได้ทำเพราะว่าเขาไม่รู้กัน... เขาไม่คุยกัน... ข้อมูลไม่เคยถูกส่งต่อกันเลย คุณหมอห้องตรวจท้องก็จดใส่เฉพาะในสมุดฝากท้อง ส่วนคุณหมอใหญ่ก็จดใส่ใบประวัติของโรงพยาบาล ยิ่งกว่านั้น... หมออนามัยข้างบ้านเราไม่เคยรู้เลยว่าแม่เป็นยังไง... แม่ว่านะ ถ้าหมอทั้งหมดเขาคุยกัน เขาส่งข้อมูลกัน... คุณหมอห้องตรวจท้องถ้าได้เห็นข้อมูลที่คุณหมอใหญ่เขียน คงอธิบายแม่ให้ระวังตัวมากกว่านี้แน่ๆ เอ๊ะ ! หรือคุณหมอใหญ่อธิบายให้แม่ฟังแล้วแม่ไม่เข้าใจหรือเปล่าน๊า... ก็อย่างที่บอกแหละลูก แม่มันจน การศึกษาก็ต่ำ จะไปเข้าใจที่คุณหมอใหญ่เขาพูดได้อย่างไร หรือจะดียิ่งกว่าถ้าหมออนามันข้างบ้านเราได้ข้อมูลและหมั่นมาดูเราสองแม่ลูกซักหน่อยก็คงจะดีไม่น้อยเลยนะลูกว่ามั๊ย?
มันไม่ใช่แค่นั้นสิลูก... ความโกลาหลบังเกิดหลังจากที่คุณหมอทั้งหลายเขามารู้อีกทีว่ายายของลูกเป็นเบาหวาน และผลตรวจเลือดของแม่ช่วงแรกๆ ที่ตรวจ Thalasemia ก็ผิดปกติ แม่ก็ไม่รู้หรอกว่ามันเกี่ยวอะไร แต่คิดว่าถ้าเขาใช้ข้อมูลนี้ก็น่าจะเป็นประโยชน์กว่านี้ แม่ก็ไม่ได้ถือโกรธคุณหมอเขาหรอกนะลูก ก็ได้แต่หวังว่าคุณหมอทั้งหลายเขาจะคุยกันแล้วหาวิธีแก้ไขป้องกันที่ได้ผล...
อย่าให้ชีวิตน้อยๆที่ไร้เดียงสาอย่างลูก... ต้องมาตายเปล่า... เท่านั้นแม่ก็พอใจแล้ว
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น