บันทึกถึงพ่อ…. “รูปแบบการใช้ชีวิต”
พ่อของฉัน(นายประสิทธิ์ ขจรศรี) อยู่กับธรรมชาติ ...คลุกคลีกับธรรมชาติมาโดยตลอด พ่อเป็นลูกชาวนา พ่อเคยทำนาและเคยเลี้ยงควายแต่ด้วยความมุมานะ ...พ่อเรียนจนจบ ม6.สมัยก่อน และได้ใช้ชีวิตเป็นข้าราชการที่ดี ซื่อสัตย์....จวบจนเกษียณอายุราชการในตำแหน่ง คลังจังหวัดขอนแก่น....เมื่อ16 ปีที่แล้ว...
ไม่น่าเชื่อว่า ตอนนี้พ่อของฉันอายุ 76 ปี...ฉันเตรียมบัตรตรวจเมื่อพฤหัสบดีที่ผ่านมา ถึงได้เตือนตนเองว่า...นี่คือพ่อของฉัน....อายุจะ 80 อยู่แล้ว...ยังใช้ชีวิตกันสองตายาย....สบายๆ......ท่านมาตรวจร่างกายและรับยาตามหมอนัด โรคที่เป็นก็คนแก่ๆทั่วไปคือความดันโลหิตสูง และเบาหวานที่ควบคุมได้แล้ว
พ่อชอบทำแปลงปลูกหอมกระเทียมไว้ทานทุกหน้าหนาว กระเทียมของพ่อหัวแกร่ง ทานอร่อย....
ฉันเห็นภาพของพ่อขี่มอเตอร์ไซด์คู่กายไปสวนเป็นประจำ...สตาร์ทจนเท้าด้าน...สวนนี้ที่พ่อซื้อไว้ตอนฟองสบู่แตก...แล้วก็ซื้อที่นาต่อออกไปอีกรวม 10 ไร่.....ได้ข้าวจากการเช่าที่ทำนาทุกปีก็เกือบ 10 ปีแล้วมั้ง...
ตอนนี้พ่อทำสวนเล็กน้อย ปลูกตะไคร้...ขุดขายได้เงินเล็กน้อยแลกกับเวลาที่ผ่านไป...ดูเหมือนว่าชีวิตจะมีค่าเพราะจะต้องรอวันรุ่งขึ้น..เพื่อขุดตะไคร้ขาย...เก็บดอกแคขาย....ใบมะกรูดเอย...สารพัด...ถามเล่นๆว่าขายได้สักกี่ตัง
"ตะไคร้ได้ 2,500 ดอกแค 500 กว่าบาท"
"โอ้โห...ขี้หมูขี้หมาก็เป็นเงินเป็นทองแฮะ" ฉันพูดให้กำลังใจ พ่อยิ้ม..
พ่อขุดบ่อปลา...มีที่เลี้ยงปลา...เอาอาหารไปให้ปลาทุกวัน มีความสุขเมื่อดูมันมาคอยจะกินอาหารเหมือนรู้เวลาและเฝ้าดูมันโต แต่ไม่เคยจับมากิน...อย่างเก่งก็จับมาดูเล่นแล้วปล่อยไปด้วยความสงสาร กินไม่ลง ....
เห็นเคยมาบ่นว่า..มีคนเข้าไปขโมยปลาพ่อ...น่าสงสาร...ก็เลยได้แต่บอกว่า….
“แบ่งๆเขากินไป”
“กินอะไร กวาดไปเกือบหมดบ่อ สงสัยเอาไปขาย”
แล้วพ่อก็คอยลูกปลาที่เหลือ...เลี้ยงไปเรื่อยๆ...จนมันโต...เป็นอยู่อย่างนี้เรื่อยมา....
วันพฤหัสบดีที่ผ่านมาน้องชายสองคนกับน้องสะใภ้ของแม่ฉันมาเยี่ยมท่าน.....ฉันได้เห็นภาพคนชรา 3 คู่ 6 คน อยู่ด้วยกัน...น่ารักจังเลย ทุกท่านยังแข็งแรงกันทั้งนั้นค่ะ....
พ่อกับแม่เป็นแบบอย่างที่ดีของข้าราชการที่เกษียณอายุแล้ว....ชีวิตที่ติดดิน
ทำตนให้กลืนกับธรรมชาติ
หาความสุขจากธรรมชาติ...น่าจะอยู่กับธรรมชาติได้นานอย่างมีความสุข
.....คล้ายกับพ่อครูบาฯ 
ของพวกเราค่ะ.....
....ฉันเองก็อยากเป็นเช่นท่าน...สักครึ่งก็ยังดี....
ความเห็น (25)
สุทธินันท์
สวัสดีค่ะ พ่อครูบา
- หนูขอโทษค่ะ บังเอิญคอมหนูออกจะมีปัญหาในการบันทึก หนูต้องใช้ IE บันทึกword..แล้วใช้ Firefox ใส่รูป ต้องรอจังหวะคอมว่างจริงๆค่ะ...หนูต้องกราบขอโทษพ่อครูบาด้วยค่ะ....
- หนูกำลังจะพยายามให้พ่อถอดเคล็ดลับมาเรื่อยๆค่ะ พอดีหนูอยู่คนละบ้านกับพ่อ ไปหาไม่บ่อยค่ะ
- หนูมีรูปพ่อใ่สเสื้อหม้อฮ้อมเหมือนกับพ่อครูบามากค่ะ เดี๋ยวหนูจะเอามาใ่ส่เพิ่มค่ะ...แต่คงต้องดึกๆเพราะเดี๋ยวหนูต้องไปทานข้าวเย็นกับ สามตา...สามยายค่ะ....
- หนูพูดกับพ่อถึงพ่อครูบาด้วย พ่อยิ้มอย่างมีความสุข พ่อกับแม่บอกว่าเคยได้ยินชื่อครูบาด้วยค่ะ
- ขอบพระคุณพ่อครูบามากๆค่ะ
ชีวิตในฝันเหมือนกันค่ะ สักวัน...คงจะมีสักวัน
สวัสดีค่ะ คุณmc
- ฝันนี้เป็นฝันที่มีความสุขค่ะ...แต่ที่อยากจะฝากคือถ้ามีสวนในบ้านหรือใกล้บ้านก็จะดีค่ะ...ดิฉันเห็นเวลาคุณพ่อไม่สบายแล้วมีความพยายามที่จะขี่มอเตอร์ไซด์ไปรดน้ำต้นไม้หรือให้อาหารปลาแล้วสงสารค่ะ.....
- .....ถ้าสวนใกล้บ้านคงจะดีมากๆ....
- ขอบคุณค่ะ
- น่ารักจังเลยนะคะ คุณตาคุณยายกับชีวิตที่สุขสงบ ชีวิตที่ใครๆ ก็ปราถนาให้เป็นเช่นนี้ค่ะ
- บันทึกนี้ของกฤษณา ทำให้คิดถึงคุณพ่อของดิฉันจับใจ
- ปิดเทอมนี้ ดิฉันพยายามอ้อนวอนให้พาหนูเดมหลานสาวมาพักผ่อนที่ภูเก็ต แต่ยังไม่สำเร็จค่ะ ด้วยว่าห่วงต้นไม้ที่กำลังเพาะพันธ์อยู่
- นอนหลับฝันดีนะคะ
- พรุ่งนี้ดิฉันจะไปทำกิจกรรมเพื่อเด็กๆ อีกครั้ง เป็น special class for childrens แล้วจะเก็บภาพและเรื่องราวน่ารักๆ มาฝากค่ะ
สวัสดีค่ะ อ.Paew
- พี่ติ๋วว่า อ.แป๋วเหมาะกับทำสวนดอกไม้มากกว่าค่ะเพราะชอบดอกไม้มากๆ...พี่ติ๋วเคยฝันอยากทำสวนดอกไม้....ดอกกุหลาบ...กล้วยไม้...เยอร์บีร่า หรือรักเร่...ซึ่งประทับใจตอนเ็ด็กๆ...แต่สามีบอกว่า...."เธอทำไม่ได้หรอก...ปลูกอะไรก็ตาย..ดีหน่อยเดียวคือขยันรดน้ำ"
- ...เห็นคุณตาทำแล้วเหนื่อยมากค่ะ....เหงื่อท่วมตัว....
- อ.แป๋วคงไม่ไหว...แต่ให้คนที่บ้านทำ...แล้ว อ.แป๋วกำกับน่าจะดีค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณBright Lily
- สบายดีนะคะ
- ดีใจที่บันทึกนี้มีส่วนที่ทำให้พวกเรากลับมาคิดถึงผู้สูงอายุบ้างค่ะ...ท่านจะได้ไม่เหงา
- ดิฉันสังเกตว่าถ้าหลานๆไปหาละก้อ..ท่านจะคุยจ้อ...ยิ้มทั้งวันค่ะ..
- เวลาจะไปไหนไกลๆท่าน็้จะห่วงต้นไม้บ้าง..นกบ้าง..สุนัขที่เลี้ยงบ้าง..สารพัดห่วงเช่นกันค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
ผมเพิ่งกลับจากทุ่งนา...ที่บ้าน
อารมณ์และความรู้เดียวกับบันทึกเหล่านี้
พาน้องดินไปเที่ยวทุ่ง (หน้าแล้ง) ..เล่าให้เขาฟังมากมายเกี่ยวกับร่อยรอยชีวิตของผมที่เติบโตจากทุ่งนา ตรงโน้นบ้าง นี่บ้าง...
....
ชื่นชมครอบครัวของ อ.ติ๋วครับ...
ผมเชื่อ...ลูกไม้ หล่นไม่ไกลต้น
คิดถึงพี่ติ๋วจังคับ
อิอิ
หมูหายไปหลายวัน
คุณพ่อพี่ติ๋วสุดยอดเลยคับ
ไม่น่าแปลกใจเลยค่ะว่าทำไมลูกสาวคุณพ่อจึงเป็นคนอารมณ์ดี มองโลกในแง่ดี สนุกสนาน สิ่งเหล่านี้ซึมซับผ่านกันได้แน่นอนค่ะ
ฝากกราบงามๆคุณลุงคุณป้าทั้ง 6 ท่านด้วยนะคะ
ขอบคุณคุณติ๋วที่นำวิถีชีวิตที่งดงามนี้มาแบ่งปันกันค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณแผ่นดิน
- ดีใจที่คุณได้พาเด็กๆไปสัมผัสกับธรรมชาติ....ซึ่งเด็กๆสมัยใหม่ไม่ค่อยมีโอกาสดีๆเช่นนี้ค่ะ
- ดิฉันจำได้ถึงบรรยากาศเก่าๆที่เวลาปิดเทอม.....พ่อพาฉันกับน้องๆไปฝากบ้านคุณปู่-คุณย่า...
- ฉันได้ขี่ควาย...ฉันได้จองควายที่คุณปู่บอกว่า...พ่อฉันเคยเู่ลี้ยง...ฉันมีความสุข....
- ฉันเคยลงไปอาบน้ำในคลอง....ตอนนั้นขยะแขยงขี้โคลนเวลามันโดนเท้า เละๆ
- ฉันชอบทานมะขวิด..หลายคนคงไม่รุ้จัก...
- คุณปู่ชอบเล่าเรื่องผี..แถวบ้านคุณปู่มีกอไผ่..ดึกๆเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด...เอี๊ยดอ๊าด....น่ากลัวมากค่ะ...
- ..พอย้ายมาขอนแก่นก็เลยไม่ได้บรรยากาศนั้นแล้ว...แต่จำความสุขนั้นได้ดีเสมอค่ะ.....
- ดีใจค่ะที่หลานแผ่นดินกับแดนไทได้บรรยากาศนี้เก็บตุนไว้ใช้...ยามโตค่ะ....
- ดิฉันเองก็ชื่นชมความเป็นพ่อบ้านที่ดีของคุณเช่นกันค่ะ....
- ขอบคุณค่ะ..............
สวัสดีค่ะ น้องหมู
- หายไปไหนมาหลายวันเชียว....ไปเที่ยวที่ไหนน้อ...มาเล่าให้ฟังซะดีๆ
- คิดถึงเช่นกันค่ะ...ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณโอ๋-อโณ
- คุณโอ๋พูดทำให้ดิฉันได้ย้อนกลับมานึกถึงอดีต....
- พ่อกับแม่.....ชอบเล่านิทานให้ฟังหรือหาเกมมาให้เล่น....บางครั้งออกจะทะลึ่งบ้างนิดๆ...
- โอย...ตอนเด็กๆชอบมากค่ะ..ได้หัวเราะ เช่น...กล้วยตานี...ปลายหวีเหี่ยว...เหลือหวีเดียว....หิ้วหวีเหี่ยวไป...หิ้วหวีเหี่ยวมา
- .....โอยยยยย....เกือบไม่รอด...นี่ขนาดพิมพ์นะคะเนี่ย...กลัวใส่สระอีผิดที่จะแย่ค่ะ
- ขอบคุณค่ะ
คุณแผ่นดิน...
- อย่าปล่อยให้ตัวเองเหงาค่ะ...
- บันทึกถึงคุณพ่อให้หายเหงาก็ได้ค่ะ...
- จริงๆแล้วเรื่องในวัยเด็กที่เก็บเกี่ยวความสุขไว้เยอะแยะมีอีกมาก....สงสัยจะเป็น สว.(สูงวัย)ละจริงๆ...คิดถึงอดีตกัน....
พ่อของฉัน...อายุ78ปีแล้ว...ยังหล่ออยู่เลย
ชีวิตขาดอะไร...น๊า
ผมได้อ่าน ...บันทึกของพ่อ...ของคุณ กฤษณา แล้วผมคิดถึงพ่อมากเลยครับ...แต่พ่อผมได้จากผมได้ไปอย่างไม่มีวันกลับเสียแล้ว....ผมอยากกอดพ่อ บอกว่าผมรักพ่อมาก แต่ผมไม่มีโอกาศได้ทำอย่างนั้นเลย..วั้นสุดท้ายที่ผมได้กอดพ่อด้วยน้ำตาก็ตอนที่ร่างของพ่อไร้วิณญาณเสียแล้ว...ทุกวันนี้ผมเสียดายมาก ตอนพ่อมีชีวิตอยู่ทำไม..ผมถึงไม่กอดไม่บอกรักพ่อ
ทั้งๆที่...เจอหน้าพ่อทุกวัน........และผมเชื่อว่าทุกคนคงเหมือนผม...ผมอยากบอกกับทุกคนที่ยังมีพ่ออยู่ว่า...กอดพ่อบ้างนะครับ บอกรักท่านบ้าง...ผมได้อ่านบทความของคุณพ่อท่านหนึ่งที่เขียนถึงลูกสาว...แล้วทำให้ผมน้ำตาไหลอย่างห้ามไม่ได้จริงๆ..........."ลูกเอ๋ย...ตอนที่ลูกยังเด็ก ลูกร้องไห้เสียใจลูกจะวิ่งมาหาพ่อหรือแม้กระทั่ง ลูกโดนแม่ตี...ลูกก็วิ่งมาหาพ่อ..และพ่อก็ได้กอดลูกไว้...ลูกถึงหยุดร้อง...ลูกคงรู้สึกว่า อ้อมกอดของพ่อนั้นอบอุ่น...ลูกไม่รู้หรอกว่าพ่อรักลูกมากแค่ไหน.....แต่พอลูกโตเป็นวัยรุ่นขึ้นมา...ลูกถือความรักเป็นใหญ่เวลาพ่อพูดบอกกล่าวด้วยความรัก...ลูกมักเถียงพ่อและต่อว่าพ่อ...แต่พ่อก็ไม่เคยโกรธลูกเลยแม้แต่นิดเดียว...พ่อได้แน้อยใจ ตอนนี้อ้อมกอดของพ่อมันไม่อบอุ่นเท่ากับอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้นที่ลูกรัก...ในชชีวิตของพ่อ พ่อไม่ต้องการอะไร พ่อขออย่างเดียว...ขอให้ผู้ชายคนนั้นรักลูกให้ได้ซักครึ่งหนึ่งขอองพ่อ ก็ยังดี...."
สุดยอดมากครับ ทำงานพยาบาลหรอครับ
สวัสดีค่ะ คุณชีวิตขาดอะไร...น๊า [IP: 58.8.30.147]
ดีใจมากๆค่ะที่บันทึกนี้ทำให้คุณมีความสุขที่ได้คิดถึงพ่อ... อย่าคิดมากหรือวิตกเลยนะคะที่ไม่ได้กอดพ่อตอนพ่อมีชีวิตอยู่ ดิฉันเชื่อว่า คนที่เป็นพ่อคงไม่คิดอะไรมากหรอกค่ะ (เหมือนดิฉันที่เป็นแม่ที่ไม่คิดมากเมื่อลูกไม่ยอมกอด เมื่อเขาเติบโตขึ้น)
...คุณพ่อของคุณอาจคิดเหมือนดิฉันก็ได้...ที่ภูมิใจในตัวลูกมากกว่า ว่า "ลูกๆเข้มแข็งและโตพอที่จะไม่ต้องพึ่งเราแล้ว...เราจะได้หมดห่วงในตัวเค้า กลับรู้สึกว่า...ขาดเราเขาก็อยู่ได้" ค่ะ ... พ่อแม่รับรู้ได้ว่าลูกรักเราโดยไม่จำเป็นต้องกอดก็ได้ค่ะ ทำใจให้สบายนะคะ คุณพ่อของคุณจะมีความสุขที่เห็นคุณไม่คิดมากค่ะ
...แต่หากลูกๆท่านใดได้กอดพ่อกับแม่ขณะท่านยังมีชีวิตอยู่...ก็ถือว่าได้สร้างความสุขแก่ชีวิตท่านมากขึ้นค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะที่นำประสบการณ์เรื่องเล่าที่มีค่าของคุณและของพ่อคนหนึ่งซึ่งพูดถึงลูกด้วยความห่วงใยมาแบ่งปัน... เชื่อว่าคงเกิดประโยชน์ต่อลูกๆทั้งหลายค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ...โชคดีค่ะ
