ทัวร์มรณะ...เมล์มหาภัย
สองสามวันนี้คงไม่มีข่าวใดที่จะสร้างความสะเทือนใจเท่ากับข่าวรถบัสปรับอากาศสาย กทม. - ยโสธร เกิดอุบัติเหตุที่สระบุรี (ยกเว้นกรณีพี่น้องเราภาคใต้) มีผู้เสียชีวิตกว่า 31 คน ซึ่งเป็นอุทาหรณ์และความน่าเสียดายที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น เพราะ
1. เป็นเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะสร้างความเสียหายรุนแรงขนาดนี้ เพระก่อนจะเกิดอุบัติเหตุไฟลุกไหม้นั้น ผู้โดยสารแจ้งว่า รถเสียหลายครั้ง คนขับน่าจะตัดสินใจอย่างใดอย่างหนึ่งที่ไม่ใช่การขับต่อไป
2. การเรียกผู้โดยสารลงเข็นรถที่เสีย ในฐานะผู้โดยสารควรจะต้องทำแบบนี้หรือไม่ ? และการรับรู้ว่าตัวเอง "กำลังเสี่ยง" จะมีวิธีการต่อรองอย่างไร ?
และอื่นๆ ตามที่ทราบในเนื้อข่าว
แต่พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นทำให้นึกถึงชีวิตคนเมือง (อย่างผม) ที่ต้องอาศัยรถเมล์เป็นพาหนะในการเดินทางประจำ และบ่อยครั้งมากที่พบกับเหตุการณ์ที่กำลังตกอยู่ในภาวะเสี่ยง เช่น คนขับอารมณ์เสีย ขับเร็ว รีบ ปาดหน้ารถคันอื่นๆ สูบบุหรี่ ทะเลาะกับคันอื่นๆ ขับแข่งกัน ฯลฯ ทำให้นึกเสียวขึ้นมาว่าสักวันหนึ่งอาจจะเกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันขึ้นได้ แต่ก็รู้ว่าทั้งที่ตัวเองเสี่ยง แต่ทางเลือกอื่นๆ ก็ไม่มี ไม่รู้ว่าปัญหานี้จะทำอย่างไรดีครับเจ้านาย......
ด้วยความเคารพรัก
ความเห็น (2)
เมื่อวานดูรายงานช่อง titv ไปสัมภาษณ์คนเจ็บที่รอดจากทัวร์มรณะครั้งนี้ ว่า...ต่อไปจะขึ้นรถทัวร์อีกมั๊ย แล้วจะทำยังไง... คำตอบของผู้หญิงคนนั้นคือ...ก็คงต้องนั่งอีก แต่จะดูสภาพรถให้ดีก่อนขึ้นรถ หรือถ้ารถเสียบ่อยๆ จะลงต่อรถคันใหม่...
ในแง่มุมของดิฉัน...มันไม่ใช่เรื่องอะไรที่เราต้องไปดูสภาพรถก่อนขึ้นรถเลย 1. ในฐานะผู้โดยสาร 2. ดูก็ดูได้แค่สภาพภายนอก
ดิฉันเป็นอีกคนที่เวลากลับบ้านต่างจังหวัดต้องนั่งรถทัวร์ เหตุผลคือ สะดวกที่สุดเมื่อพิจารณาเรื่องค่าใช้จ่าย มนุษย์เงินเดือนอย่างดิฉันไม่มีโอกาสเลือกอะไรได้มาก และเชื่อว่าคนอื่นก็คงจะเป็นเหมือนกัน เราไม่มีเงินมากพอที่จะเลือกขึ้นเครื่องบิน หรือรถไฟ บางจังหวัดก็ไม่มีรถไฟผ่าน ชีวิตมันไม่ได้มีสิทธิ์เลือกอะไรมากหรอกค่ะ
เหตุการณ์แย่ๆอย่างนี้ เกิดขึ้นไม่ใช่ครั้งแรก ..มีกระแสอยู่แป๊บเดียว...สุดท้ายก็ต้องทำใจ ทุกอย่างเหมือนเดิม เราต้องทนแบบไม่มีสิทธิเลือก ทนแบบไม่มีสิทธิ์ไม่ทน ต้องใช้บริการขึ้นรถ ฝากชีวิตไว้กับคนขับ (หลายคน คงไม่กลัวตาย) ไม่ใช่แค่รถทัวร์หรอกค่ะ รถเมล์หลายสาย รถสองแถวที่เมืองนนท์ใครอยากได้ความเร้าใจเชิญเลยค่ะ ดิฉันลงจากรถโดยสารแต่ละครั้ง คิดในใจเสมอว่า "เฮ้อ! รอดตายไปอีกวัน" คิดดูแล้วกันต้องคิดอย่างนี้ทุกวัน เสียสุขภาพจิตแค่ไหน...ทำให้ใฝ่ฝันว่า...อย่าให้ฉันมีรถนะ จะไม่ง้อเลย คงเพราะหลายคนคิดแบบนี้รถก็เลยเต็มบ้านเต็มเมือง เฮ้อ! ชีวิตออกแบบไม่ได้ ...แต่ทำใจได้ (ก็ได้)
โศกนาฏกรรม29ศพ
บทนำมติชน
29 ผู้โดยสารที่ถูกไฟคลอกตายตัวดำไหม้เกรียมบนรถทัวร์ปรับอากาศ ชั้น 2 บริษัท สงวนยานยนต์ ที่วิ่งระหว่างอุบลราชธานี-กรุงเทพฯ ซึ่งเกิดไฟลุกไหม้ที่ล้อแล้วลามไปห้องเครื่องทำให้รถเสียหลักพลิกตะแคงตกไปข้างทางจนไฟลุกท่วมทั้งคันโดยที่ผู้โดยสารไม่สามารถออกมานอกรถได้ เหตุเกิดบนถนนมิตรภาพ ขาล่องเข้ากรุงเทพฯ ช่วงเยื้องโรงเรียนมวกเหล็กวิทยา กิโลเมตรที่ 140-141 ต.มิตรภาพ อ.มวกเหล็ก จ.สระบุรี เมื่อวันที่ 20 มีนาคม นับเป็นโศกนาฏกรรมที่น่าเศร้าสลดและสยองขวัญในความรู้สึกของผู้คนทั่วไปเป็นอย่างมาก อุบัติภัยไฟคลอกผู้โดยสารตายในรถทัวร์ปรับอากาศคราวเดียว 29 ศพไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน จึงเป็นอุทาหรณ์ให้ทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องพึงสังวรและหาทางป้องกันเพื่อมิให้ประวัติศาสตร์ต้องซ้ำรอยอีก
อันตรายกับผู้โดยสารอันเนื่องมาจากรถทัวร์ที่เคยเกิดขึ้นมาโดยตลอด มักมีสาเหตุมาจากคนขับรถเป็นสำคัญ เช่น หลับใน เมายาบ้า ขับรถเร็วผิดปกติ การแซงในที่คับขัน ฯลฯ นอกจากนี้รถก็เป็นสาเหตุประกอบที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน เช่น เบรกแตก ยางระเบิด ฯลฯ สำหรับโศกนาฏกรรม 29 ศพที่เพิ่งเกิดขึ้นนี้ถือว่า ทั้งคนขับและสภาพรถที่ไม่พร้อมล้วนเป็นต้นเหตุที่นำไปสู่การเกิดไฟลุกท่วมทั้งคันรถจนพลิกลงข้างทางโดยผู้โดยสารหาทางออกไม่ได้เนื่องจากประตูถูกปิดล็อคไว้หมด แต่อย่างไรก็ตาม มีผู้บาดเจ็บอีก 13 ราย รวมทั้งคนขับรถและผู้เก็บค่าโดยสารประจำรถก็รอดชีวิตมาได้
หากผู้รับผิดชอบของบริษัท สงวนยานยนต์ เข้มงวดกวดขันพนักงานขับรถปรับอากาศของตนอย่างเต็มที่ ให้มีความระมัดระวัง มีระเบียบวินัย มีสำนึกรับผิดชอบสูง พร้อมกันนั้นก็หมั่นตรวจตราสภาพรถให้อยู่ในความพร้อมอยู่เสมอ ทั้งเบรก คลัตช์ หม้อน้ำ ล้อ แบตเตอรี่ น้ำมัน ฯลฯ เพื่อสร้างหลักประกันด้านความปลอดภัยให้กับผู้โดยสาร ก็เชื่อแน่ว่าอุบัติเหตุจะไม่เกิดขึ้นและผู้โดยสารก็ไม่ต้องมาสังเวยชีวิตและบาดเจ็บมากมายเหมือนกับที่เกิดขึ้นครั้งนี้ หลังเกิดโศกนาฏกรรมสยองขวัญ กรมการขนส่งทางบกจะออกประกาศทันควันเพื่อจัดระเบียบรถยนต์สาธารณะโดยสารและพนักงานโดยเฉพาะพนักงานที่มีหน้าที่ขับรถ แม้จะสายไปแล้วเพราะไม่มีวันจะปลุกให้เหยื่อที่เสียชีวิตกลับคืนมาได้ แต่ก็ยังดีที่ประกาศนี้จะถูกนำไปใช้กับรถปรับอากาศบริษัทอื่นๆ
ผู้โดยสาร 29 ศพที่ต้องมาเสียชีวิตโดยที่ไม่ได้เป็นความผิดพลาด ไม่ได้เป็นความประมาทเลินเล่อของผู้โดยสาร แต่เป็นเพราะความสะเพร่า และการไม่รับผิดชอบของบริษัท สงวนยานยนต์ ที่ปล่อยปละละเลยในการตรวจสอบรถปรับอากาศและไม่ได้พัฒนาอบรมพนักงานขับรถที่จ้างเอาไว้ทำงานให้ถือเอาความปลอดภัยของผู้โดยสารเป็นหัวใจ ด้วยเหตุนี้จึงปรากฏให้เห็นการขับรถของโชเฟอร์ที่เกิดเหตุเฉี่ยว ชน พลิกคว่ำอยู่เป็นประจำ เมื่อเกิดเหตุก็จะหลบหนี ทิ้งผู้โดยสารและเหยื่อไว้ตามลำพัง คนเหล่านี้จึงควรจะต้องรับโทษให้หนักเพราะจะได้ระมัดระวังมากขึ้น
มีประโยชน์อะไรที่รัฐธรรมนูญในหมวดว่าด้วยสิทธิเสรีภาพของชนชาวไทย ที่คนร่างรัฐธรรมนูญออกมาพร่ำพูดกันต่างๆ นานาว่าควรจะบัญญัติในรัฐธรรมนูญ ในขณะที่เรื่องใกล้ตัวประชาชนและกระทบต่อสวัสดิภาพของร่างกาย กระทบต่อความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินที่ประชาชนต้องถูกละเมิดสิทธิเสรีภาพซึ่งๆ หน้า ต้องบาดเจ็บ ล้มตาย พิกลพิการไปตลอดชีวิตยังดำรงอยู่และเกิดขึ้นทุกวัน โดยที่ปัญหาเหล่านี้ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไร ถ้ารัฐธรรมนูญกินได้จริงและบทบัญญัติสามารถให้การพิทักษ์ คุ้มครองสิทธิเสรีภาพได้อย่างแท้จริง กฎหมายควรจะได้รับการบังคับใช้ เจ้าหน้าที่รัฐที่มีหน้าที่โดยตรงก็ควรจะมีประสิทธิภาพในการตรวจสอบกิจการงานที่กำกับดูแลอย่างต่อเนื่อง เพื่อให้ผู้ที่เห็นแก่ได้ซึ่งไม่คำนึงถึงความเดือดร้อน เสียหายของสาธารณชนต้องรับโทษ
การบริการสาธารณะด้านการขนส่งของบริษัทเอกชน รัฐวิสาหกิจทั้งในกรุงเทพฯและต่างจังหวัด มักเกิดอุบัติเหตุบ่อยครั้ง กลายเป็นความชาชินของผู้คนในสังคม ไม่ควรจะคิดเป็นเรื่องเวรกรรมหรือถือเป็นคราวเคราะห์คราวโศกที่จะยอมจำนนกับชะตากรรม หากแต่ควรจะเปลี่ยนความคิดเสียใหม่โดยถือว่าเป็นความรับผิดชอบของภาครัฐและภาคเอกชนที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับการบริการด้านการขนส่ง การออกมาตรการ และการบังคับคับใช้ให้ได้ผลคือเรื่องที่ต้องทำให้ได้ ไม่เช่นนั้นสังคมไทยก็จะได้ชื่อว่าสังคมแห่งการด้อยพัฒนาไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีวันสิ้นสุด