เก็บจากประชุม
5 วันที่ผ่านมา เริ่มเป็นงานออกพื้นที่ โดยเป็นการจัดลักษณะฝึกอบรมตลอด ซึ่งพอแบ่งได้ออกเป็น 2 งาน คือ งานแรกไปแนะนำคนอื่น ส่วนงานหลัง แน่นอนครับ ไปรับการอบรมเสริมเพิ่มเติม จริงๆ ไม่มีอะไรมาก เพียงเห็นบางอย่าง แล้วคิดต่อว่า ควรทำต่อหรือเปลี่ยนใหม่ดี บางคนอาจคิดว่าเรื่องเล็กน้อย หยุมหยิม คิดได้ยังไง
บางครั้งหากไม่เกิดปัญหา ก็ไม่เกิดการปรับเพื่อแก้ไข ดังคำที่เคยได้ยินมา "ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา"
เรื่องของเรื่อง เป็นเรื่องใกล้ๆ ตัวทุกคน ต้องทำทุกวัน วันละหลายหน ไม่ต้องเดาครับ เข้าเรื่องดีกว่า
ก็เรื่องของการกิน ไม่ว่าจะงานประชุมไหนๆๆๆๆๆ ก็เหมือนกัน จนกลายเป็นรูปแบบ มาตรฐานกันแล้ว
ต้องมีพักเบรก และก็ต้องกินอาหารว่าง เล็กน้อยระหว่างเบรก ไม่รู้ว่าทำไม ถึงต้องกินอาหารว่างด้วย เปลี่ยนเป็นน้ำเปล่าหรือน้ำร้อนเท่านั้นไม่ได้หรือ และก็ไม่ค่อยเห็นที่จะจัดเป็นน้ำสมุนไพรหรือน้ำผลไม้แทน ทั้งที่ดีกว่าเมนูที่กินกันแบบปกติไปแล้ว
กินได้สักพักก็ไปนั่งต่อ ไม่นานก็ได้เวลามื้อเที่ยงอีกแล้ว มื้อนี่เองกลายเป็นมื้อพิเศษของใครหลายๆ คน เป็นอะไรที่ต้องรีบออกมาเข้าแถวเพื่อตักกับข้าวก่อน มีกับข้าวกี่อย่าง ก็ต้องชิม ต้องกินครบซะทุกอย่าง จะด้วยอารมณ์หิว หรือ...... (คิดตามสบายนะครับ) ไม่รู้ความจริงได้ ว่า ทำไม ต้องตักกันเยอะๆ ด้วยนะ
พอกับข้าวเสร็จ ยังไม่ได้กินนะ เพราะมีผลไม้แล้วก็ขนมหวานอีก แน่นอน ต้องตักเตรียมไว้ก่อน จะได้ไม่ต้องลุกมาตัอีก (คิดแบบอื่น ก็ไม่ว่านะครับ)
จานหลักยังไม่ได้กินเลย ขนมหวานผลไม้ ก็มาตั้งรวมกันเต็มโต๊ะไปหมด
จากที่มองดูรอบๆ หลายจานหมดเกลี้ยง ไม่เหลือ แต่หลายจานก็ กินไม่หมด บางชิ้นตักนิดเดียว แล้วก็จัดวางให้ดูมีพื้นที่ว่าง กับกองภูเขาน้อยของกับข้าวต่างๆ วางอยู่ด้วย ก็ไม่กินต่อแล้ว เดี๋ยวกินขนมหวาน และผลไม้ไม่ไหว
ปรากฎว่า ขนมหวาน ผลไม้ ก็ไม่แตกต่างครับ ยังมีอยู่ในจาน ชามที่ใส่มา เพื่อให้รู้ว่า จาน ชามพวกนี้ใส่อะไรมา
คำถามครับ แล้วที่เหลือหล่ะครับ ใครจะรับประทานครับ
มองรอบๆ ทุกคนรู้ ทุกคนเคยได้ยิน ทั้งเพื่อนพี่น้องร่วมแผ่นดิน มีไม่น้อยที่ต้องการอะไรบ้างจาก สิ่งเล็กน้อยพวกนี้
รวมถึง พอ เพียง คำที่ใช้กันพักใหญ่ และยังใช้อยู่
เมื่อไหร่ครับ เมื่อไหร่ดี ผู้รู้ทั้งหลาย จะ......................
ลดเปลืองๆ ใช้ให้คุ้ม ปรับใหม่เพื่อสิ่งที่ดีขึ้น
ผู้ใหญ่ ผู้ผ่านมา ผู้มากประสบการณ์ ผู้เป็นต้นแบบ ผู้ถ่ายทอด ผู้กำกับ (สั่งการ) แต่ลืม ... ตระหนัก .... (ซะที)
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น