เรื่องเศร้าๆ. . . เมื่อเรากลายเป็นแฟนเก็บ
ข้อมูลจาก Forward Mail
เขียนโดย ยอดไม้ไหว
ภาพประกอบทางอินเทอร์เน็ต
โศกนาฏกรรม ความรัก ของเรา
เริ่มจาก . . .ต่างคน ต่างไม่มีแฟน
คิดว่า. . .เขากับเราคง. . .เหงา. . .เหมือนๆ กัน
คุยกันถูกคอ. . .อยู่ด้วย แล้วมีความสุข
เราคบกัน. . .เหมือนคู่รักปกติ ทั่วๆ ไป
ยิ่งนาน. . .ยิ่งรัก
ยิ่งนาน. . .ยิ่งผูกผัน
ไม่คิดว่า. . .วันหนึ่ง จะเจอเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้
เขา. . .มีแฟนแล้ว!
เราจับได้คาหนังคาเขา
แน่นอน. . .เขาเลือกแฟนเขา. . .เพราะคบกันมานาน
เขาบอก. . .เขารักแฟนเขามาก กับ เราเขารู้สึกดีๆ มากมาย
เฮ้อ . . . พูดมาแล้วเศร้าจัง!
ทำไมเหตุการณ์แบบนี้. . .ต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย
ใคร. . .เคยเป็นแบบนี้บ้าง?
รักเขาไปแล้ว จะเลิกก็เจ็บปวดเหลือเกิน
จะรักต่อ . . .ก็เป็นได้แค่ แฟนเก็บ ทรมานเหมือนกัน
สุดท้าย. . .
ต้องเป็นฝ่ายเดินจากไป. . .ทั้งน้ำตา. . .
รักแล้ว. . .เหนื่อยเหลือเกิน. . .ท้อเหลือเกิน
เขาลวงเราด้วยความดี เปิดเผยจริงใจ
แต่นั่น คือ. . .เราถูกหลอกมาตลอด. . .
เขา. . .ไม่เผื่อทางเลือก ไว้ให้เราเลย
ถ้า. . .จะมาเพื่อให้รัก. . .
แล้วสุดท้าย. . . ต้องจากไป
สู้มาแบบมิตรภาพบริสุทธิ์. . .ไม่ดีกว่าหรือ
สงสารบ้างเถอะนะ . . .เอาใจเขาใส่ใจเรา
ไม่เคยมีใคร . . . อยากเป็นที่สองรองใคร
ไม่มีใครอยากจะแย่งของๆ ใคร
อย่าบอกว่าคุณ. . .รักอีกคน. . .ถ้ายังมีอีกคนในใจ
เพราะมันหมายความว่า. . .
คุณไม่เคยรักใครเลย. . .นอกจาก. . .ตัวเอง
แอ้มเธอเป็นเด็กใหม่ของห้อง เธอย้ายมาจากต่างจังหวัด เธอเป็นคนสวยและค่อนข้างจะเรียนเก่งพอสมควร เพื่อนๆเลยพากันเห่อเด็กใหม่กันยกใหญ่ ผมชื่อเต้เป็นหัวหน้าห้องนี้ครับ เราได้อยู่ห้องเดียวกัน (ห้อง ม. 3/4 ) ผมจะคอยช่วยเหลือเธอตลอด และเราก็จะกัดกันเสมอ จะว่าไปชื่อเธอก็น่ารักดีนะเธอชื่อ พิมพ์พิชญา เรามีนิสัยต่างกันแต่เราก็เข้ากันได้ เรามักจะทะเลาะกันเสมอๆจนเป็นที่ชินตาของเพื่อนๆไปซะแล้ว เราทั้งคู่มักจะถูกอาจารย์จับให้ทำงานกลุ่มเดียวกันเสมอ เวลาผ่านไปก็เริ่มทำให้เราสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ จากวันไปเป็นเดือน จากเดือนไปเป็นปี จากปีไปเป็น 3 ปี ใช่สินี่มัน 3 ปีแล้วสินะที่ แอ้มมาอยู่ตรงนี้ ที่นี่ แอ้มทำให้ชีวิตของผมมีสีสันมาก ผมไม่รู้สึกเหงาเลยเวลาที่อยู่กับแอ้ม จริงๆนะตอนนี้เรากำลังจะจบ ม.5 กันแล้ว เร็วจังหลังจากสอบปลายภาคห้องเราได้จัดให้ไปเที่ยวทะเลกัน ผมเริ่มรู้สึกได้ว่าไอ้ต้นมันชอบแอ้มเพราะมันเคยถามผมว่า แอ้ม มีแฟนหรือยัง
///ไม่รู้สิเราไม่ใช่แฟนแอ้มซะหน่อย
///งั้นนายติดต่อให้เราหน่อยสิ
ผมลังเลอยู่นานเหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงรู้สึกหวงแอ้มขึ้นมา ผมไม่อยากให้แอ้มเป็นแฟนกับต้นเลยไม่รู้เพราะอะไร ผมชอบแอ้มงั้นหรอ ไม่นะผมไม่ได้ชอบแอ้ม
///งั้นก็ได้เราจะช่วยนายเอง เดี๋ยวเราจะลองถามแอ้มให้นะ
///เราต้องขอบคุณนายล่วงหน้าไว้เลยนะเต้ นายเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ไว้เราได้เป็นแฟนกับแอ้มเมื่อไร่เราจะเลี้ยงข้าวนายนะ เราต้องไปแล้วอ่ะ เรามีนัดซ้อมบาส ไว้เจอกัน
///อืม
ผมลืมบอกไปว่าไอ้ต้นมันเป็นเพื่อนผม มันเรียนเก่ง เป็นประธานนักเรียน เป็นนักกีฬาของโรงเรียน พ่อแม่มันเปิดรีสอร์ท ผมคิดว่าถ้าแอ้มได้เป็นแฟนกับต้นแอ้มคงจะมีความสุข
ระหว่างการเดินทางต้นได้นั่งกับแอ้ม ส่วนผมไปนั่งกับขวัญ ขวัญเธอเป็นประธานนักเรียนฝ่ายหญิงน่ะ ดูเหมือนว่าเธอก็จะชอบผมนะ แต่ผมไม่ได้ชอบเธอ หลังจากกลับจากเที่ยวทะเลก็ดูเหมือนว่าแอ้มกับต้นก็จะสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ และเราก็เริ่มห่างกันมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมผมถึงรู้สึกอย่างนั้น ผมกับขวัญก็ดูท่าทางจะไปได้สวยเลยที่เดียว นี่ก็ ม.6 แล้วสินะเรากำลังจะเอ็นทรานกันแล้ว สำหรับผมแล้วการเอ็นทรานมันไม่ใช่เรื่องยากเลย ห่วงแต่แอ้มสิ แอ้มไม่ค่อยเก่งภาษาอังกฤษ เท่าไหร่ แล้วอีกอย่าช่วงนี้เธอป่วยบ่อยมาก ผมกลัวว่าเธอจะไม่มีเวลาอ่านหนังสือ วันนั้นผมเดินกลับบ้านคนเดียวเช่นทุกวัน แอ้มเดินมาข้างหลังผม ผมรู้ว่าเป็นแอ้มผมเลยหันไป
///ไงเต้วันนี้กลับบ้านคนเดียวหรอ แล้วขวัญล่ะ
///ขวัญ !..ทำไมหรอเกี่ยวอะไรด้วยอ่ะ
///อ้าวก็ขวัญเป็นแฟนเต้ไม่ใช่หรอ
///................ไม่ใช่ซะหน่อย
///อย่ามาปากแข็งหน่อยเลย
///...........
///เงียบทำไมอ่ะ
///ป่าว
///เดี๋ยวนี้เต้เป็นอะไร ทำไมไม่ค่อยคุยกับเราเลย เต้คนเก่าหายไปไหน เต้ที่เคยทะเลาะกับแอ้มบ่อยๆน่ะ ยังอยู่หรือป่าว เต้เกลียดเรา เต้รำคาญเราเต้ก็พูดมาตรงๆสิ ไม่เห็นต้องทำเฉยชาแบบนี้เลย
///.............................
///เราทำอะไรผิดหรอเต้ บอกแอ้มสิ
น้ำตาแอ้มเริ่มไหลออกมา ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมทำให้แอ้มร้องไห้ได้อย่างไง ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ ผมแค่พยายามให้ต้นกับแอ้มได้สนิทกันมากขึ้น ผมรู้ตัวว่าผมผิดผมพยายามจะขอโทษแอ้ม แต่แอ้มไม่ฟังผมเลย แอ้มวิ่งหนีผมกลับบ้านด้วยน้ำตา ผมนอนไม่หลับเลย ผมยอมรับว่าผมก็ร้องไห้เหมือนกัน ผมไม่กล้าที่จะโทรไปหาแอ้มวันรุ่งขึ้นผมรีบมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อจะมาขอโทษแอ้ม ผมรอแอ้มอยู่ที่หน้าห้องสมุด ที่ประจำที่แอ้มชอบมานั่งกับผมเสมอ ผมรอแอ้มอยู่นานเลยที่เดียว ทำไมวันนี้เธอดูซึมนะ หน้าเธอดูซีดผิดปกติกว่าทุกวันหรือว่าแอ้มจะไม่สบาย ทำไมเราต้องรู้สึกห่วงใยแอ้มด้วยทั้งๆที่เราก็มีขวัญอยู่แล้ว ในมือของผมมีดอกกุหลาบสีขาวผมตั้งใจว่าจะให้แอ้มเพื่อเป็นการขอโทษแอ้มเรื่องเมื่อวาน มันดูสวยเหมาะสำหรับแอ้มมาก รอบตัวผมมีคนเรียกแอ้มเต็มไปหมดผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ดอกไม้ในมือของผมมันร่วงลงไปที่พื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
///แอ้ม แอ้ม แอ้มเป็นอะไรน่ะ
แอ้มล้มลงระหว่างทางเดินเข้าโรงเรียน ผมกำลังจะวิ่งไปหาเธอ อีกนิดเดียวเท่านั้น นิดเดียวเท่านั้น ผมวิ่งไปไม่ทัน ผมต้องทนเห็นต้นอุ้มแอ้มไปห้องพยาบาล ทำไมผมต้องรู้สึกห่วงใยแอ้มขนาดนั้น ทำไมผมต้องอยากเข้าไปช่วยแอ้มทั้งๆที่แอ้มก็มีต้นอยู่แล้ว
นี่ก็คาบสามแล้วเรากำลังเรียนวิชาภาษาอังกฤษที่จริงวิชานี้เป็นวิชาที่ผมชอบ แต่ทำไมวันนี้ผมถึงไม่อยากเรียนก็ไม่รู้ เหมือนว่าอะไรมันหายไป แอ้มไง แอ้มหายไป เพื่อนๆที่ไปหาแอ้มที่ห้องพยาบาลกลับมาเล่าให้ฟังว่าแอ้มยังไม่ฟื้นเลย พอพักเที่ยง เราเห็นพ่อกับแม่ของแอ้มมาที่โรงเรียน พ่อกับแม่ของแอ้มมาขอให้แอ้มกลับบ้านครึ่งวัน ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ที่ผมรู้ตอนนี้ผมเป็นห่วงแอ้มมากๆ
หลังจากเลิกเรียนผมก็กลับบ้านผมคิดอยู่นานว่าจะไปหาแอ้มดีไหม ไปหาแอ้ม ถามว่าแอ้มเป็นอะไรบ้าง เผื่อแอ้มจะหายโกรธกว่าผมจะคิดได้ว่าควรไปเยี่ยมแอ้มมันก็ ทุ่มกว่าๆแล้วฝนก็กำลังจะตก ผมไปหาแอ้มที่บ้านคนที่บ้านของแอ้มบอกว่าแอ้มไม่ได้อยู่ที่บ้าน ผมจึงถามว่าแล้วแอ้มไปไหน เค้าบอกว่าแอ้มอาการไม่ดีขึ้นเลย แอ้มอยู่ที่ โรงพยาบาล ผมรู้สึกใจหาย ระหว่างทางไปโรงพยาบาลผมโทษตัวเองมาตลอด ผมไม่น่าทำแบบนั้นเลย ผมเป็นต้นเหตุให้แอ้มป่วย ผมตั้งใจจะไปเยี่ยมแอ้มแต่แล้วพอผมเดินมาที่ห้องที่แอ้มอยู่ผมมองผ่านกระจกผมเห็นต้นนั่งเฝ้าแอ้มที่มีสายน้ำเกลือและท่อช่วยหายใจเต็มไปหมด ผมได้แต่ยืนมอง ผมไม่กล้าพอที่จะเดินเข้าไป ผมหันหลังกลับบ้านอีกครั้ง ผมเดินกลับบ้านเหมือนคนที่ไม่มีหัวใจ ผมเพิ่งรู้ตัวเองว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่ได้คิดกับแอ้มแค่เพื่อน ผมรักเธอ ทำไมผมถึงมาคิดได้ตอนนี้ สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ปราณีเหมือนกับว่าเป็นการลงโทษผมที่ผม ไม่ดูแลเธอให้ดี ผมบอกกับตัวเองว่าแอ้มจะต้องไม่เป็นไร.......
หมอบอกว่าแอ้มเป็นเนื้องอกที่สมอง ผมฟังตอนแรกผมก็ตกใจมาก ทำไมผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าแอ้มไม่สบายหนักขนาดนี้ พ่อแม่ของแอ้มบอกว่าแอ้มเป็นมานานแล้วแต่แอ้มไม่ต้องการให้ใครรู้แอ้มกลัวว่าเพื่อนๆจะเป็นห่วง ผมเฝ้าดูแอ้มอยู่ห่างๆ หมอบอกว่าแอ้มจะอยู่ได้อีก 1 สัปดาห์หรือไม่ก็อาจจะไม่ถึง ผมจึงอยากให้แอ้มได้มีความสุขที่สุด ให้แอ้มอยู่กับคนที่แอ้มรัก จะเป็นไรไปในเมื่อแอ้มมีความสุข เราก็มีความสุขด้วย น้ำตาผมมันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าถ้าน้ำตามันทำให้แอ้มดีขึ้นผมก็จะยอมทำเพื่อแอ้ม
ผมไม่ได้นอนมา 3 คืนแล้วแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกเพลียเลยผมเป็นห่วงแอ้มมากกว่า ตอนนี้ก็ 3 ทุ่มกว่าๆแล้วแต่ผู้คนก็ยังเดินกันพลุกพล่าน แต่ใจผมทำไมมันดูเงียบงันและเฉยชาไร้ความรู้สึก ผมไม่อยากจะรับรู้ความเป็นไปที่เกิดขึ้นทั้งนั้น ตั้งแต่ที่หมอและพยาบาลพาแอ้มเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน ณ วินาที่นั้นหัวใจผมแทบจะหยุดเต้น ผมไม่รู้ว่าแอ้มจะเป็นอย่างไงบ้าง ถ้าปาฏิหาริย์มีจริง ขอให้แอ้มไม่เป็นอะไร
หัวใจของผมไม่เหลืออะไรแล้ว มันสลายไปพร้อมกับปาฏิหาริย์ลมๆแล้งๆของผู้ชายคนหนึ่งที่ขอร้องต่อพระเจ้าให้ยื้อชีวิตของแอ้ม ตอนนี้แอ้มไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีก ใช่ แอ้มเค้าจากผมไปแล้ว ทำไม ทำไม ทำไม ไม่เป็นผมล่ะ ทำไมต้องเป็นแอ้ม ทำไม ผมถามตัวเองอยู่อย่างนั้น
งานศพแอ้มจัดอย่างเรียบงาย ผมรู้สึกใจหายเหลือเกิน ผมไปที่บ้านแอ้มอีกครั้งผมรู้ว่าแอ้มกำลังยิ้มให้ผมอยู่ ผมรู้สึกว่าแอ้มอยู่ข้างๆผมตลอดเวลา เหมือนแอ้มพยายามจะบอกอะไรกับผม ผมมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของแอ้มเป็นเวลานาน
///เต้
ผมหันไปมองตามเสียงเรียก ผมเห็นต้น ถือสมุดสีฟ้าอ่อนๆมันดูสดใสเหมือนแอ้มเลย มันทำให้ผมคิดถึงแอ้ม เพราะผมเป็นคนซื้อให้แอ้ม แอ้มยังเก็บมันไว้
///เต้ แอ้มเค้าฝากไดอารี่มาให้
น้ำตาผมไหลอีกครั้ง ผมยื่นมือไปรับสมุดมาจากต้นด้วยมือที่สั่นเทา ผมค่อยๆเอามันมากอดไว้
///เต้ เรารู้นะว่าเต้รักแอ้ม เรารู้มานานแล้ว ทุกครั้งที่เราคุยกับแอ้ม แอ้มก็มักจะพูดแต่เรื่องของเต้อยู่ตลอดเวลา เวลาเราไปที่ไหนด้วยกัน แอ้มก็มักจะบอกกับเราเสมอๆว่า แอ้มมีคนที่แอ้มรักอยู่แล้ว เราก็พอจะเดาออกนะว่าเป็นใคร
ผมเงียบไปผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แอ้มรักต้นต่างหาก ถ้าแอ้มไม้ได้รักต้นแอ้มจะรักใครในเมื่อ....
///นายไม่รู้หรอกตลอดเวลาที่แอ้มอยู่ที่โรงพยาบาล แอ้มร้องไห้ตลอดเวลา เพ้อถึงแต่ชื่อนาย แต่นายก็ไม่เคยมาสนใจแอ้มเลย หัวใจนายมันทำด้วยอะไร
ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรลงไป ทำไมผมไม่ไปเยี่ยมแอ้ม ไอ้ความคิดบ้าๆพวกนั้นมาจากไหน
ผมเดินจากต้นไปไกลเรื่อยๆ ผมหยุดนั่งลงที่ก้าวอี้ตัวยาว ที่ที่ผมกับแอ้มเคยมานั่งเล่นกันบ่อยๆ วันนี้ทำไมมันดูเงียบเหงากว่าทุกวัน ใช่สิ แอ้มไม่อยู่นี่ ผมเริ่มเปิดไดอารี่อย่างช้า น้ำตาของผมหยดลงบนสมุด ผมเริ่มอ่านอย่างช้าๆ ทีละตัว ทีละถ้อยคำ.......
/// เต้ ///
/// กว่าเต้จะได้อ่านไดอารี่เล่มนี้เราอาจจะไม่อยู่ในโลกใบนี้แล้วนะ ไม่ต้องคิดมากนะเราไม่ได้เป็นอะไรหรอก ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าเราไม่อยู่แล้วเต้จะคิดถึงเราไหม๊นะ เราคงจะคิดถึงเต้น่าดู ต่อไปนี้เต้คงจะไม่ต้องทะเลาะกับเราแล้วล่ะ เต้คงเบื่อเราแล้วสินะ เราก็ไม่รู้ว่าเต้คิดอย่างไงกับเรา เราไม่เคยไว้ใจใครเท่าเต้มาก่อนเลย เราก็อยากบอกเต้นะ ว่าเราเป็นอะไร แต่เรากลัวเต้ไม่สบายใจ แล้วเราก็รู้ว่าขวัญกับเต้รักกันมาก เราไม่อยากให้เต้ต้องทะเลาะกับขวัญเพราะเรา ทำไมเต้ต้องตีตัวออกห่างเราด้วย เต้กลัวขวัญเข้าใจผิดหรอ เรารู้มาตลอดเวลาว่าเต้ติดต่อเราให้กับต้น เราจะไม่ว่าเต้นะ แต่เราจะขอบอก เต้ไว้เลยนะว่าเราไม่เคยคิดที่จะชอบต้นเลย เราไม่ได้ชอบต้น ได้ยินไหม ....เราพยายามบอกต้นทุกครั้งว่าเรามีคนรักอยู่แล้ว....คนรักของแอ้มก็คือเต้ไง ...ในสายตาเต้มองเราแค่เพื่อนเท่านั้นเราก็ไม่ว่าอะไร เราทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น แต่เต้ก็หนีเราออกไปมากขึ้น ทำไม .....ทั้งๆที่เวลาของเรามันก็เหลือน้อยลงไปทุกที เวลาที่เราจะได้ใช้ลมหายใจที่เหลืออยู่เพื่อให้หัวใจได้ใกล้ชิดคนที่เรารักมากที่สุด........ก็เต้ไงเต้คือคนที่แอ้มรักมากที่สุด..............
.......รักเต้ รักเต้ รักเต้ รักเต้ รักเต้ รักเต้ รักเต้ รักเต้ รักเต้ รักเต้ รักเต้.................
เสียงของเรามันเริ่มแผ่วเบาลงทุกวันแล้วนะเมื่อไหร่เต้จะมองเห็นเราซักที ในใจเต้มีเราอยู่บ้างไหม ...........................เราไม่กล้าที่จะบอกเต้ตรงๆว่าเราคิดอย่างไงกับเต้ เรากลัวว่าเต้จะหนีเราไปไกลกว่านี้ เราอยากอยู่กับเต้ตลอดเวลา แต่ต่อจากนี้ไปเต้จะต้องอยู่คนเดียวแล้วนะ เต้ไม่ต้องกลัวนะว่าเราจะเหงา................
เราไม่อยากให้เต้ลืมเรานะ สัญญากับเราได้ไหมว่าเต้จะไม่ลืมเรา จำเราไว้ว่าเป็นคนรู้จักคนหนึ่งก็ได้ แค่นั้นก็พอ หาเวลาปีละครั้งไปเยี่ยมเราบ้างนะ.................เราจะรอเต้ รอ รอ .....เรารอเต้ได้เสมอ...รอจนหมดลมหายใจเต้เป็นคนเดียวและคนสุดท้ายที่เราจดจำ.........เราอยากให้เต้อยู่กับเราตอนที่เราอยู่ในห้องไอซียู.....อยากให้เต้เป็นคนสุดท้ายในชีวิต......แต่วันนั้นเต้หายไปไหน หลังจากวันนั้นที่เราทะเลาะกันครั้งสุดท้ายเต้ก็หายไปเลย ...เต้ไม่เคยมาเยี่ยมเราเลย.........เต้ไม่ห่วงเราหรอ......เต้ เราปวดหัวเหลือเกิน.....เต้....เต้...เ //////
............................................
ผมปิดไดอารี่ลงช้าๆผมไม่รู้อะไรอีกแล้ว ผมมันโง่ ผมมันไม่รู้จักใจตัวเอง ที่ผ่านมาผมรักแอ้ม
วันวาเลนไทน์ทุกปีที่ผ่านมาตั้งแต่ผมได้เจอแอ้ม ผมมักจะซื้อดอกกุหลาบสีขาวให้ตลอด แต่ผมไม่กล้าให้แอ้มผมกลัวแอ้มจะไม่รับมัน ผมรู้ว่าแอ้มชอบดอกกุหลาบสีขาวมาก
ตอนนี้ผมเรียนจบแล้ว ผมจบเกษตรมา ผมทำงานผมมีกิจการเล็ก เกี่ยวกับต้นไม้ มีเงินมากมายแต่ผมไม่เคยมีความสุขเลย แอ้มบอกให้ผมไปเยี่ยมเธอ ปีละครั้ง ผมทำไม่ได้หรอก เพราะผมทนรอให้เวลาผ่านไปแต่ละปีไม่ได้ ผมปลูกบ้านใกล้กับหลุมศพขอองแอ้ม ผมซื้อที่รอบๆหลุมศพแอ้ม ผมใช้ชีวิตอยู่รอบๆแอ้มทุกวัน เวลาผ่านไป 6 ปี ดูสิแอ้ม ดูสิ ผมปลูกกุหลาบสีขาวที่แอ้มชอบให้แอ้มเต็มเลย แอ้มลุกขึ้นมาดูสิ ที่ที่ผมซื้อไว้ 90 กว่าไร่ ตอนนี้มันได้กลายเป็นทุ่งดอกกุหลาบสีขาวไปหมดแล้ว แอ้มเห็นไหม ผมปลูกให้แอ้มคนเดียวนะ เพื่อเป็นการชดเชยที่ผมไม่เคยให้อะไรแอ้มเลย ....................ผมไม่สามารถรักใครได้อีก .................
เพราะหัวใจของผมมันถูกฝังไปพร้อมๆกับแอ้มตั้งแต่เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ............