พอขึ้นไปถึง ณ ศูนย์การเรียนรู้ชุมชนมลาบรี ระทางห่างจากบ้านประมาณ 39 กิโลเมตร ไปพบกับน้อง ผดด.ที่กำลังเตรียมตัวกลับบ้าน เอาละหว่า ..... คืนแรก ไม่รู้จักใครสักคนในชุมชนชาวป่า(มลาบรี แปลว่า "คนป่า" )
เมื่อเห็นที่นอน ลงไปดูเรื่องอาหาร มีเด็กเล็ก ไม่น่าจะเกิน 4 ขวบ 6 คน ยืนมองด้วยความสงสัยว่าใคร...มาทำอะไร.... เดินไปพูดคุยกับนายไกร (ชาวมลาบรีคนแรกที่พูดคุยด้วย) แนะนำตัว ว่าจะมาเป็นครูอาสาสอนภาษาไทยให้ สีหน้าไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นัก
ที่กลัว คือ กลัวว่า...ไม่ได้เป็นครู...
เมื่อถึงชุมชนมลาบรี วิญญาณเข้าสิง....
วิญญาณของความเป็นครู ใช่ นี่คือที่ ที่ครูต้องทำงานเพื่อสร้างคนให้เป็นคน พัฒนาคนให้เป็นคน...ขอสัญญา...