แต่เดิมการดูแลผู้ป่วยเบาหวานจะเน้นการตั้งรับในสถานบริการ และเน้นไปที่การให้ยา ให้ความรู้โดยไม่ได้สนใจว่าวิถีชีวิตที่แท้จริงของคนไข้เป็นอย่างไร พยาบาลมีหน้าที่คัดกรอง ซักประวัติ ส่งตรวจหาระดับน้ำตาลก่อนพบแพทย์ ยิ่งถ้าพบว่ารายใดที่มีระดับน้ำตาลสูงกว่าเกณฑ์หรือสูงกว่าการรับบริการในครั้งก่อน ก็จะพูด ๆ ๆ แนะนำการปฏิบัติตัวด้วยความเร่งรีบ เลยอาจขาดความสนใจในปัญหาที่แท้จริงของคนไข้ คนไข้ก็กลัวหมอ(ทั้งหมอและพยาบาล)จะว่าเลยเออ ๆ ออ ๆ ไปอย่างนั้นและรีบรับยา แล้วกลับบ้าน(เพราะหิวข้าว)
ปัจจุบันนอกจากที่เราจะให้ความสนใจในปัญหาเฉพาะรายแล้ว ยังได้เพิ่มการจัดกลุ่มแลกเปลี่ยนเรียนรู้ระหว่างผู้ป่วยด้วยกันเอง คนไหนที่ควบคุมระดับน้ำตาลได้ดีก็จะบอกกับคนไข้อื่น ๆ ในกลุ่มที่ยังควบคุมไม่ได้ว่ามีการดูแลผู้ป่วยอย่างไร...
