กล้องดิจิตอลตัวจิ๋ว คู่มือคู่ใจ กับเทคนิคการเขียนบันทึกที่เก็บทุกรายละเอียด

ภาพ 1 ภาพแทนความอธิบายได้หมื่น แสน ล้านคำ การเขียนบันทึก / บทความ ที่หลายท่านใช้เวลาในการกลั่นกรอง คำพูด ข้อความออกมานั้น หากมีภาพประกอบ ย่อมจะทำให้คิดประเด็นได้เร็วขึ้น

มีหลายร้อยบันทึกของนายบอน เป็นการบันทึกภาพด้วยกล้องดิจิตอลตัวจิ๋ว เมื่อพบกับประเด็นที่ต้องการนำไปเขียนบันทึก

ภาพหลายภาพไม่เหมาะสมที่จะนำมาเผยแพร่ในอินเทอร์เนตได้ แต่นายบอนจะเขียนบันทึก อธิบายความอย่างละเอียด ทำให้มีผู้สงสัยว่า ทำไม นายบอนจับประเด็นได้เก่งจัง จำได้อย่างไร

จำได้เพราะดูภาพที่ถ่ายไว้นี่เอง



กล้องดิจิตอลตัวจิ๋วของนายบอน เป็นยี่ห้อ UMAX AstraPix 590 made in china
2.5x digital zoom ซื้อเมื่อปี 2547 และใช้เก็บบันทึกภาพมาจนถึงปัจจุบัน

เรื่องของความละเอียด ไม่ต้องพูดถึง น้อยมากๆ เมื่อเทียบกับกล้องดิจิตอลที่วางขายในปัจจุบัน ที่มีฟังก์ชั่นการทำงานอย่างมากมายแล้ว กล้องดิจิตอลของนายบอนแทบจะกลายเป็นของเด็กเล่นไปทันที ตกรุ่นมาแล้วไม่รู้กี่รุ่น

แต่นายบอนก็ยังคงใช้กล้องดิจิตอลตัวนี้อยู่

ด้วยขนาดของกล้องที่กระทัดรัด ใส่กระเป๋าเสื้อเชิ๊ตได้อย่างสะดวก ทำให้คล่องตัวในการหยิบขึ้นมาบันทึกภาพ กล้องเล็กๆตัวนี้ นายบอนถ่ายภาพชนิดไม่อั้น ใช้ให้เต็มความสามารถ ถ่ายกันหลายร้อยภาพ ใช้ให้คุ้ม และมักจะเก็บภาพทีเผลอของหลายๆคนได้ เนื่องจากจับกระชับมือ กำตัวกล้องไว้ในมือได้อย่างสะดวก

กล้องธรรมดาตัวนี้ ติดตามนายบอนไปทุกที่ ทั้งงานแต่งงานต่างๆ งานศพ ติดตามไปต่างจังหวัดด้วย
สามารถหยิบมาถ่ายภาพที่ไม่มีใครมักจะถ่ายกันได้เรื่อยๆ ทำให้ได้มุมแปลกๆ และหยิบมาเขียนบันทึกได้

ด้วยขีดความสามารถที่มีจำกัด ภาพที่ถ่ายในกล้องดิจิตอลตัวนี้ นายบอนจึงนำมาใช้สำหรับเผยแพร่ในอินเทอร์เนตเท่านั้น ขนาดไฟล์ของภาพจะอยู่ที่ 40 kb สำหรับภาพขนาด 800 x 600 pixel ภาพถ่ายจากกล้องตัวนี้จึงสามารถที่จะ upload เก็บไว้ใน blog หรือ เวบต่างๆได้ทันที

ซึ่งเป็นไฟล์รูปภาพที่เล็กมาก หากเทียบกับขนาดของไฟล์รูปภาพที่ถ่ายจากกล้องดิจิตอลรุ่นใหม่ ที่ให้ความคมชัดของภาพถ่าย ทุกเม็ดสี....

แบตเตอรี่ของกล้อง คือ ก้อนแบตเตอรี่ที่ใช้กับโทรศัพท์มือถือ ซึ่งหาซื้อได้ง่าย ชาร์ทเตอรรี่ได้ในเวลาไม่นานนัก ก็สามารถนำมาใส่กล้องถ่ายรูปได้ทันที

กว่า 3 ปี ที่กล้องดิจิตอลตัวนี้ อยู่ในมือของนายบอน ทั้งถูกเหงื่อในอุ้งมือของนายบอนอยู่ตลอด เคยตกลงไปในชามน้ำแกงบนโต๊ะในงานเลี้ยงงานแต่งงานที่ร้อยเอ็ด แต่ไม่นานกลิ่นน้ำแกงก็หายไป เพราะถูกกลิ่นเหงื่อจากฝ่ามือของนายบอนกลบกลื่นอื่นเสียมิด...

เวลาที่คนอื่นขอดูภาพถ่ายจากกล้องของนายบอน ก็มักจะปฏิเสธไม่ให้ดู เดี๋ยวจะได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ เวลาที่ถ่ายรูปนายบอนมักจะเอามือกำตัวกล้องที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงไว้ตลอดเวลา

จนถึงวันนี้ ฝาที่ปิดแบตเตอรี่ที่ฝากล้องนั้น หลุดออกมาแล้ว แบตเตอรี่ที่มี 2 ก้อนก็เริ่มเสื่อม เก็บประจุไฟได้น้อยลง เวลาไปถ่ายภาพ แบตเตอรี่มักจะหมดเร็วกว่าเดิม แต่นายบอนกก็ยัง คงใช้กล้องตัวนี้ต่อไป

ใช้จนกล้องจะใช้ไม่ได้ หรือฟังกันไปข้างหนึ่ง ถึงจะหาตัวใหม่ ด้วยความที่อยู่คู่มือ คู่ใจกันมายาวนาน แม้จะเป็นเพียงแค่วัตถุที่ไร้ชีวิต แต่สิ่งที่ไร้ชีวิตนี้ ได้เก็บบรรยากาศ ใช้ถ่ายทอดรายละเอียดลงในบันทึก และรูปภาพที่ถุกถ่ายด้วยกล้องตัวนี้ หลายร้อยภาพ ได้ถูกเผยแพร่สู่สายตาของหลายคนอยู่ตลอด ผ่านช่องทางอินเทอร์เนต , การจัดทำเป็น PhotoVCD แล้วส่งไปให้พรรคพวกเปิดดูยามที่คิดถึง

อีกไม่นาน กล้องดิจิตอลตัวนี้ คงจะชำรุด หรือใช้ไม่ได้ตามสภาพการใช้งาน แต่กล้องตัวนี้ หลายคนได้พบเห็นพร้อมกับรูปถ่ายประจำตัวของนายบอนทุกครั้ง ที่เปิดเข้ามาในบล็อกของนายบอนอยู่เสมอ

จะมีสักกี่คน ที่จะนำกล้องถ่ายภาพของตัวเองให้คนอื่นได้มีโอกาสมองเห็นอยู่เสมอ....

.... หลายคนมีกล้องที่มีราคา คุณภาพสูง แต่คนอื่นไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นกล้องที่คุณใช้บ่อยครั้งนัก ..มักจะเห็นแต่ภาพที่ถูกถ่ายด้วยกล้องตัวนั้นมากกว่า

ช่างต่างจากกล้องตัวจิ๋ว คู่มือคู่ใจของนายบอนเสียจริงๆ ที่เป็นกล้องราคาถูกๆ ถ่ายภาพได้ความละเอียดไม่มากนัก แต่ของถูกๆ หลายคนกลับมีโอกาสได้มองเห็นแว๊บๆ.....

เปรียบดั่งสิ่งที่มีคุณค่าหลายอย่างในตัวคนเรา ที่มักจะลืมคิดที่จะให้ผู้อื่นมีโอกาสได้พบเห็นมากนัก...