วันแห่งความทรงจำ

สายลมที่พริ้วไหว

  แม้วันนี้จะดูเหมือนทุกอย่างกำลังไปได้ดี  กับทุก ๆ เรื่อง  แต่ฉันก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่า ทุกอย่างมันจะดีอย่างนี้ไปได้นานสักแค่ไหน  และเมื่อไหร่ที่เรื่องร้ายจะกลับเข้ามาในใจเราอีกครั้ง   แม้จะรู้ว่าในแต่ละวันเราอาจต้องเจอกับอะไรมามากมาย และทุกสิ่งล้วนแล้วแต่บอกถึงการก้าวเดินแต่ละก้าวของเราได้ทั้งนั้น  เหมือนกับสายสมที่พริ้วไหวอยู่ข้างกายเรา วันนี้และตอนนี้มันยังคงมีสายลมที่พัดเย็นสบาย  แต่อีกไม่นานหรอก ที่ลมหนาวสะท้าน จะมาเยือนแทน  แล้วเมื่อนั้น เราก็คงต้องอดทนกับความเหน็บหนาว ความอ้างว้าง เราคงต้องใช่คำว่าอดทน เพื่อให้ตัวเองได้ก้าวผ่านพายุของความหนาว  เพื่อให้ได้เดินมาสู่ห้วงวังวน แห่งความร้อนรน จากแสงแดดที่แผดเผา  เรารู้แล้วว่า หากเมื่อไหร่ที่เรายอมที่จะหยุดยืนอยู่กับที่ ไม่ต้องไปวิ่งหา ไม่ต้องไปดิ้นรน ไม่ต้องเอื้อมมือไปไขว่คว้า แล้วเราจะพบว่า สิ่งที่ผ่านเราไปมันไม่นานอย่างที่คิดเลย  เช่นเดียวกับความรักและความเจ็บปวด  หากเราลองหยุด ยืนดูมันวิ่งผ่านมาหาเรา แล้วเมื่อเราต้องปะทะกับมัน เราจะไม่เจ็บเท่ากับการที่เราวิ่งไปหามันเอง เพราะเมื่อถึงเวลานั้นมันคงจะไม่ใช่แค่ความเจ็บช้ำที่จะเกิดในจิตใจหริก  แต่มันจะหมายถึง ความทุกข์ทรมาน และเสียใจ  ว่าที่ผ่านมาสิ่งที่เราวิ่งตามหา มันเป้นเพียงแค่สายลม ที่ไร้ตัวตน