เมื่อหมอเจ็บป่วย.....เข้าโรงพยาบาลซะเอง
ขอเพิ่มเติมนิดนึงนะคะ อยากให้ทุกท่านไม่ประมาทเวลาขับรถหรือเดินทางไปไหนมาไหน กรุณาคาดเข็มขัดนิรภัยนะคะ หรือหากเป็นรถมอเตอรไซค์ควรใส่หมวกกันน๊อคให้ถูกต้องด้วยค่ะ เมาอย่าขับกันไว้ย่อมดีกว่าแก้ เพราะนึกถึงอุบัติเหตุที่ฉันประสบมานั้นหากฉันคาดเข็มขัดนิรภัยอาจจะเจ็บตัวน้อยกว่านั้นก็ได้
เพื่อนคนขับบอกว่า เค้าไม่สามารถบังคับพวงมาลัยได้เลยแล้วก็คงตกใจด้วยค่ะ รถไปชนต้นไม้ขนาดย่อมๆด้านฉันนั่ง แล้วหมุนกลับหัวกลับหาง มีแต่คนพูดว่าเห็นซากรถแล้วใครก็คิดว่าไม่น่ารอด เพราะหน้ารถด้านที่ฉันนั่งยู่เข้ามาหมดเลย เบาะที่นั่งเลื่อนขยับไปด้านหลัง อืมฉันอาจจะรอดด้วยพระพุทธคุณ หรือพระคุณของพ่อและแม่ที่คุ้มกะลาหัวอยู่ เพราะตอนนั้นนึกถึงแต่พระพุทธเจ้าและพ่อกับแม่เท่านั้น สาเหตุที่พวงมาลัยบังคับไม่ได้เป็นเพราะลูกปืนแตก เพื่อนก็งงเพราะก่อนเดินทางเค้าเอารถไปเช็คเรียบร้อยแล้ว รถคันนั้นบ้านเพื่อนฉันคิดดูแล้วซ่อมก็คงไม่คุ้ม เค้าเลยขายซากรถไป
ส่วนฉันวันแรกที่นอนโรงพยาบาลเชียงรายประชานุเคราะห์ เริ่มหายตกใจแล้วค่ะ ที่คิดว่าอาจบาดเจ็บมีเลือดออกในช่องอกก็ไม่มีแล้ว เริ่มหายใจสะดวกขึ้น ต้องโทรบอกทางบ้าน เพื่อหาคนมาพยาบาลดูแลฉัน พ่อกับแม่ตกใจมากแต่หลังจากถามไถ่ก็โล่งใจว่าไม่เป็นอะไรมาก ได้ข้อสรุปกันว่าน้าจะมาดูแลฉันเพราะพ่อกับแม่ต้องทำงาน ตอนนั้นเราพี่น้องสามคนเรียนมหาวิทยาลัยกันหมดเลยค่ะ ฉันเดินไม่ได้ต้องกิน นอน ขับถ่าย แปรงฟันบนเตียง ขยับตะแคงก็ไม่ได้เพราะขาซ้ายทั้งขาบวมฉึ่ง เมื่อขยับจะปวด ตามตัวมีจ้ำเขียวๆเต็มไปหมด โดยเฉพาะแถวหน้าอกที่สงสัยจะกระแทกกะคอนโซลรถ ส่วนกระดูกไหปลาร้าที่หักไม่ยักกะเจ็บแฮะ แปลกเหมือนกันแต่เนื่องจากมันหักเลยต้องนอนเฉยๆตะแคงขวาก็ไม่ได้ ทำให้ฉันเข้าใจความรู้สึกของคนไข้อย่างมาก ลำไส้ฉันคงตกใจผ่านไปถึง 5 วันเลยเริ่มขับถ่ายได้ สงสารน้าที่สุดคงเหมือนส้วมแตกในห้องเลยแหละค่ะ ดีที่เป็นห้องพิเศษ ไม่งั้นวอร์ดคงระเบิด
ทรมานจริงๆทั้งทางกายและทางใจ อโรคยา ปรมา ลาภา ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐจริงๆ ในด้านจิตใจ ฉันเริ่มกังวลว่าจะจบไม่ทันเพื่อน อีกแค่สองวอร์ดเอง คนเคยทำอะไรได้ด้วยตัวเอง กระฉับกระเฉง บุคลิกหมอๆเราน้อยคนที่จะมาอ้อยอิ่ง มีแต่เดินกันคิดว่าตามควายเอ๊ยควายอาจจะตามไม่ทันค่ะ ฮิฮิ นี่ต้องมานอนอืดบนเตียงจะตะแคงยังไม่ได้เลย กลัวเป็นแผลกดทับก็กลัว เพื่อนมาเยี่ยมก็ดันมาเล่าว่าจะไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่ ทำให้คนป่วยอยากอีก
ผ่านไปได้สักอาทิตย์นึง ขาซ้ายฉันที่บวมเริ่มยุบ โอ้โฮคุณเอ๋ย มันปวดอย่าบอกใคร ตอนมันบวมยังดีเสียกว่าเพราะขยับถึงจะปวด แต่ไอ้ตอนยุบแล้วปวดนี่มันปวดตลอด ฉันต้องพึ่งยามอร์ฟีนฉีดเลยแหละ รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดของคนไข้แล้ว ถ้าฉันหายออกไป เวลาคนไข้เจ็บฉันจะไม่คิดว่าเค้าสำออยอีกแล้วค่ะ จะไม่ดุคนไข้อีกแล้ว
ประมาณ 1เดือนฉันก็มาหัดเดินใหม่ เหมือนร่างกายมันเสียศูนย์ไป เดินโคลงเคลงพิกล และรู้สึกเหมือนขามันสั้นยาวไม่เท่ากันอีกด้วย ไหล่ขวาก็ติดต้องมาหัดปูไต่กะข้างฝากว่าจะยกมือขึ้นได้สุด ขาซ้ายก็เป็นตะคริว แถมฉันยังหวาดๆกับถนนและรถรา เวลาเดินข้ามถนนจะมีอาการเหงื่อตก กลัวมาก ต้องให้เพื่อนหิ้วปีกไป ไม่ต้องถามถึงการขี่รถ ไม่กล้าขี่มอเตอรไซค์กับข้ามถนนไปนานหลายเดือน
การเจ็บป่วยหนนี้......ทำให้ฉันเข้าใจความรู้สึกคนไข้เวลานอนแซ่วอยู่บนเตียงและทรมานกับการเจ็บป่วยลึกซึ้งจริงๆ
แบบฝึกหัดของชีวิตเป็นอย่างนี้เองหนอ
ความเห็น (5)
มาให้กำลังใจค่ะ
แต่ว่า รูปแมวนอนนี่ หมดสภาพเลยนะคะ
สวัสดีคุุ่ะ คุณหมอ อนิศรา,
มีบุญมากนะคะ รู้ตัวหรือเปล่าฮึ?
มีบุญที่ได้แบบเรียนครบ ทั้งภาคทฤษฎี และภาคสนาม ได้ทดลองเป็นเองจริง ๆ
และได้ครบทั้งป่วยแบบนอนเตียง และแบบอุบัติเหตุด้วย
และที่สำคัญ ได้เป็นเสียตั้งแต่เด็ก ๆ ตอนที่ยัีงพอจะมีกำลังวังชาสู้กับมัน ตอนยังพอจะฟื้นตัวได้บ้าง ได้ง่าย ได้เร็ว (มั้ง เดาเอา ไม่ใช่หมอ แหะ ๆ)
และที่สำคัญสุด ๆ ได้พบธรรมะ เลยทำให้ได้เข้าใจทุกอย่างอย่างถูกต้อง อย่างมีสัมมาทิฏฐิ อย่างที่มัีนเป็น เลยสามารถหมุนทุกข์ตรงนั้นให้เป็นปัญญาไปได้อย่างสวยงาม
ไม่เสียเที่ยวจริง ๆ ค่ะ
ต้องบอกว่าเจออย่างนั้นน่ะดีแล้ว ถือว่าเป็นบุญมาก ดีมาก ๆ ที่ได้เจอ
คนที่ไม่เจอสิคะ ไม่มีโอกาส "เข้่าใจ" ชนิด "เข้า" ไปใน "ใจ" อย่างคุณหมอ
ตัวเองกล้าพูดสนับสนุนพร้อมยกมือสนับสนุนด้วยเหมือนในสภาเลย เพราะเคยเจ็ํบหนักชนิดฉีดมอร์ฟีนมาแล้วเหมือนกัน ตอนอายุ ๑๙ หรือ ๒๐ นี่แหละ
เอ๊ะ อายุใกล้ ๆ กันด้วยเนอะตอนนั้น ท่าทางดวงจะใกล้เคียงกัน ฮิ ๆ หุ่นก็ใกล้เคียงเนอะ พอจะเป็นพี่น้องกันได้ คุณหมอราศีอะไรคะเนี่ย
(อ.ศิริพรได้ยินต้องค้อนควั่บ เพราะลูกศิษย์พระพุทธเจ้าไม่ต้องเชื่อดวงแล้ว ฮิ ๆ
ง่า....ไม่ได้เชื่อค่ะอาจารย์ แต่สันนิษฐานว่าคงจะคล้ายกันเฉย ๆ)
คนที่ไม่เคยเจ็บขนาดนั้น ก็จะไม่มีวันเข้าใจพวกเราเนอะหมอเนอะ (เริ่มหาพวก)
ไม่นานมานี้ ก็เพิ่งเจ็บอีกค่ะ แต่คราวนี้ส่วนตัวคิดว่าเจ็บกว่าตอนเด็ก ๆ อีก
ไว้วันหลังจะมาเขียนเล่าสู่กันฟังใหม่
วันนี้แวะมาให้กำลังใจ และขอบคุณที่คุณหมอเีขียน
บรรยายได้ละเอียดดีมาก ๆ เลยค่ะ (ชนิดเอาไปเคลมประกันรถได้เลยน่ะ ฮิ ๆ)
แล้วก็เห็นภาพชัดเจนในแง่ผู้ป่วยเลยเนอะ
หมอความจำดีมาก ๆ เลย เล่าเหมือนเหตุเพิ่งเกิดเมื่อวาน
ก็นั่นแหละเนอะ เหตุอะไรที่มันเป็นเหตุที่มันรุนแรงมาก ๆ บางทีคนเราก็จำได้มากด้วยเหมือนกันใช่หรือเปล่าคุณหมอ?
แบบว่าฝังใจ อะไรทำนองนี้
สิ่งที่คุณหมอเจอ ทำให้นึกถึงที่อาจารย์เคยสอน ๆ พวกเราเรื่องประมาณพรหมวิหาร ๔ แต่ตัวเองไม่ค่อยแม่น แหะ ๆ จำไม่ได้แล้วว่าข้อไหน
แต่มีข้อหนึ่งน่ะค่ะ ที่ว่า อยากให้ผุ้อื่นพ้นทุกข์ อ๋อ สงสัยจะกรุณา
คือมันจะต้องมี ทุกข์เป็นอารมณ์ใช่ไหม
คือตัวเองต้องประสบทุกข์อย่างจั๋ง ๆ ก่อนนั่นเอง
มันถึงจะเข้าใจ๊ เข้าใจ ในทุกข์
แล้วก็ไม่อยากให้คนอื่นเจอทุกข์เหมือนที่เราเจอ
วันนี้อ่านที่คุณหมอเขียน แล้วนึกถึงธรรมข้อนั้น
ว่าแล้วก็ขออนุโมทนา
สวัสดีค่ะ ,
ณัชร
สวัสดีครับ
ไม่เคยป่วยขนาดนี้นะครับตอนเรียน มีเพียงเฉียดๆ ตอนปี 3 เคยซ้อนมอไซด์กับเพื่อนล้มที่แถวคลองชล แล้วเพื่อนสลบ ผมถลอก โดยเฉพาะที่มือครับ เจ็บมากตอน Scrub แผล หลังจากนั้นก็จำตลอดเลยครับ
มาป่วยอีกครั้งก็ตอนเป็นหมอคือ อยู่โรงพยาบาลคนเดียวอยู่เวรด้วยครับ ไข้สูง ตัวร้อนมาก อ่อนเพลีย ปวดตามตัว กินไม่ค่อยได้ ตรวจเลือดแล้วตอนนั้นคิดว่าเป็น Enteric fever (ไข้ไทฟอยด์) จึงให้พยาบาลเติมน้ำเกลือและฉีดยาให้ ตอนนั้นใส่สาย IV ไปตรวจคนไข้ (ตอนนั้นที่รพ มีหมอ 2 คน พี่อีกท่าไม่อยู่ครับ) เป็นประสบการณ์ที่แปลกดีครับ แต่เติม iv ขวดเดียวก็ off ครับ แล้วฉีด Cef- 3 2 gm iv od สดๆ เอาทุกวันจนครบ 7 วันครับ
ครั้งที่ 2 ก็เป็น ไทฟอยด์อีกเช่นเดิมครับ ครั้งนี้ BP 80/50 ต้อง admit เลยครับ
ก็ทำให้เรารับรู้และได้ประสบการและแง่คิดมากมายเลยครับตอนที่เราป่วย คือเหมือนกับว่าทำให้เราสามารถเชื่อมโยงความรู้สึกของผู้ป่วยได้มากขึ้นครับ
Kmsabai.....
555 คุณณัชรคะ เราราศีกุมภ์เหมือนกันไง ถึงชอบไปปฏิบัติช่วงเดือนกุมภาไงคะ เอหรือหมอจำผิดนะ คุณณัชรเกิดเดือนกุมภาเหมือนกันใช่ไหม
คุณดอกแก้วคะ ตอนนั้นนอนแบบแมวตัวนี้เลยค่ะ
คุณหมอสุพัฒน์ ใจงามคะ แหมพี่ชอบนามสกุลหมอมากเลยค่ะ จากที่อ่านในบลอกคุณหมอ ต้องใจงามแน่นอน โห ออนIV แล้วไปตรวจนี่นับถือจริงๆ พี่เคยแค่เวียนหัวมากแบบบ้านหมุนแล้วไปรักษาคนไข้บ้านหมุนเหมือนกัน 555
อาจารย์มาให้กำลังใจ
บันทึกสวยขึ้นมาก ตัวอักษรก็พอเหมาะ
เรื่องเล่าก็น่าสนใจ
ที่ดีที่สุด คือภาพเจ้าแมวนอนหงายเหยียดแขนขาตรงแน่วนี่แหละ
คงถูกวางยาแล้วจับโพสท่ารึปล่าว?