ผมได้รับคำนี้มาจากเกาะช้าง ในวันมาฆะบูชา ๑๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๘ จากการประชุมเสวนาหาทางยกระดับคุณภาพการศึกษาให้แก่นักเรียนของโรงเรียนที่รวมตัวกันเป็นเครือข่าย
ที่ผู้บริหารโรงเรียนพูดกันที่เกาะช้าง เป็นเรื่อง สิ่งรกรุงรังด้านการศึกษา แต่ที่นำมาสะท้อนคิดลงบันทึกนี้ เป็นสิ่งรกรุงรังในชีวิต ที่ผมเรียนรู้และปรับตัวมาเรื่อยๆ ตลอดชีวิตยาวนาน ๘๓ ปีของตนเอง
เริ่มต้นด้วยการบูชา “สิ่งรกรุงรัง” คือ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ที่นำสู่ความทุกข์ เมื่อไม่ได้รับสิ่งเหล่านั้น ตามที่คาดหวัง เมื่อผ่านชีวิตมากเข้า ผมพบว่า การ “ไม่แบก” สิ่งรกรุงรังเหล่านั้น ช่วยให้ชีวิตเบาสบาย ไม่ต้องดิ้นรนแสวงหา “สิ่งรกรุงรัง” ที่เป็นสิ่งไม่จำเป็นในการดำรงชีวิต
สาระแห่งชีวิตของคนเราไม่เหมือนกัน รวมทั้งของคนคนเดียวกัน ในต่างช่วงชีวิต ก็ไม่เหมือนกัน จะนำมาเปรียบเทียบไม่ได้ สำหรับของผม ผมฝึกให้มุ่ง “ให้มากกว่าเอา” รวมทั้งฝึก “ไม่สั่งสม” ดังนั้น ลูกๆ ของผมเขารู้ดี ว่าพ่อแม่ไม่มีทรัพย์สมบัติให้เขาเมื่อพ่อแม่จากไป เขาจึงต้องขยันสร้างความมั่นคงในชีวิตให้แก่ตนเอง โดยผมก็หมั่นเตือนสติให้เขามุ่ง “ให้มากกว่าเอา” เช่นเดียวกัน
วิจารณ์ พานิช
๒๘ มี.ค. ๖๘
บนเครื่องบิน TG 623 จากสนามบินคันไซ กลับกรุงเทพ