๓๔๕. ขี้เกียจบ้างก็ได้

ขี้เกียจบ้างก็ได้

          ข้อคิดของคนที่กำลังจะสูงวัย และต้องการแสวงหาคุณค่าในตัวเอง ที่ไม่ต้องรบกวนคนรอบข้างจนเกินไป ทำสิ่งใดได้ด้วยตนเอง ก็จงทำไปได้เลย หากทำไม่ได้ในทันที ก็ต้องปล่อยวางไว้ก่อน

          ทำทันที..ผมเคยใคร่ครวญดูแล้ว น่าจะเหมาะกับคนหนุ่มสาวในศตวรรษที่ ๒๑ แต่สำหรับคนที่มีวัยหลังเกษียณ คงจะมีขีดจำกัดด้านสุขภาพอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย

          โดยเฉพาะในแต่ละวัน ที่ยังพอมีเวลาอยู่พอสมควร จะรีบทำทันทีให้เหนื่อยหอบทำไมกัน 

          ดังนั้น ถ้อยคำสำคัญอันหลากหลาย ที่จะใช้เป็นอุทาหรณ์สอนจิตสะกิดใจ ก็ต้องดูด้วยว่าถูกกาละเทศะมากน้อยขนาดไหน อย่างน้อยก็จะช่วยตอบโจทย์ได้ว่า ความพอดีพองามนั้นงดงามเสมอ

          ผมชอบติดตามความรู้และประสบการณ์จากปราชญ์ชาวบ้าน ที่ถ่ายทอดภูมิปัญญาท้องถิ่นได้อย่างน่าชื่นชม หลายท่านสอดแทรกวิธีการใช้ชีวิต ให้แก่ผู้ที่กำลังจะสูงวัย ฟังแล้วอบอุ่นใจยิ่งนัก

          เคยติดตามแนวคิดเกี่ยวกับเกษตรอินทรีย์วิถีพอเพียงของ คุณโจน จันได ที่เป็นนักคิดและนักปฏิบัติชื่อดังของเมืองไทย ผมปฏิบัติได้บ้างไม่ได้บ้าง ซึ่งก็ไม่ได้แปลกแต่อย่างใด ในความแตกต่างระหว่างบุคคล

          แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ผมทำสำเร็จจากคำพูดที่ คุณโจน จันได บอกเล่าให้ฟังและทำให้ดูเป็นตัวอย่าง

          เป็นเรื่องง่ายๆใกล้ตัวของคนทั่วไป โดยเฉพาะคนที่กำลังสูงวัยอย่างผม ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบอยู่เป็นประจำ คุณโจนแนะนำให้ทำงานเกษตรกรรมแบบ “ขี้เกียจ” 

          สำหรับผมแล้ว ความขี้เกียจสร้างคุณประโยชน์แก่ตนเองและครอบครัว มากกว่าให้โทษแน่นอน บางทีอาจเป็นส่วนหนึ่งในการสร้างภูมิคุ้มกันให้แก่ชีวิตผมด้วย

          ในบางวันที่ไม่ขยัน ก็มักจะมีเสียงที่สองแว่วอยู่ใกล้ใบหู เหมือนจะคอยเตือนว่าให้ขี้เกียจบ้างก็ได้นะ

          สาเหตุหลักๆที่ทำให้ความขยันถดถอยไปบ้างก็เนื่องมาจาก อ่านและเขียนหนังสือเป็นเวลานาน หรือไม่ก็ดูซีรีย์จากเน็ตฟลิ๊กซ์ แบบรวดเดียวจบ รวมทั้งอดทนรอดูบอลยุโรปรอบดึก พอตื่นขึ้นมาร่างกายก็เหมือนจะจอดแบบไม่ต้องแจว

          ตื่นสายได้แบบที่ไม่ต้องรู้สึกผิดต่อใคร บิดขี้เกียจอยู่หลายตลบ จากนั้นก็เดินเข้าในสวนหลังบ้านที่เคยทำเป็นกิจวัตรประจำวัน แบบพกพาเอาความขี้เกียจเข้าไปด้วย สลัดยังไงก็ไม่หลุด

          พอได้สูดอากาศเข้าเต็มปอด มองดูต้นไม้และใบหญ้า ทำให้รู้สึกพึงพอใจกับชีวิตที่ Slow Life

          ผมยืนนิ่งๆ มองดูผลงานเดิมๆอย่างเนิ่นนาน งานที่ทำหลายอย่างผ่านความขี้เกียจมาแล้วทั้งนั้น อาทิ การจิ้มต้นกล้ากวางตุ้งลงไปใต้โคนไม้ ก็เห็นต้นใหญ่ได้โดยไม่ต้องปลูกในแปลง

          พริกและมะเขือก็เหมือนกัน หว่านเมล็ดไปทั่ว พองอกเป็นต้นอ่อนจึงค่อยจับแยกออกมาปลูก

          ไม้ดอกไม้ประดับ ทั้งหว่านและปักชำลงตรงที่ว่างๆ ไม่ต้องมากเรื่องมากราวก็เห็นว่าอยู่รอดและดูสวยงามแบบเรียบง่าย ไม่ต้องปรุงแต่งให้ยุ่งยาก

          ได้เก็บผักจิ้มน้ำพริกทุกวัน ก็เพราะความขี้เกียจ เพียงแค่คว้ากิ่งไม้แห้งนำไปพาดไว้ตรงค้าง ให้บวบ ถั่วฝักยาว และฟักทองเลื้อยพันทอดยอดไปอย่างไร้จุดหมาย

          ความขี้เกียจบ้างในบางครั้งทำให้ชีวิตง่ายขึ้น และคำว่าง่ายกับความมักง่าย แม้จะเคยคิดว่าใกล้เคียงกัน แต่เชื่อเถอะ คุณค่าที่ส่งผลดีต่อจิตใจ ไม่ใช่อย่างที่คิดเลย

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๙  ธันวาคม  ๒๕๖๗