๓๒๓. ด้วยรักและศรัทธา..

ด้วยรักและศรัทธา..

          ฝนตกหนักตลอดในช่วงก่อนค่ำ ตกทั้งขาไปและขากลับ ถึงบ้านเกือบจะสามทุ่มฝนก็ยังตกไม่ยอมหยุด หรือเป็นเพราะผมทำอะไรแปลกๆแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ฝนจึงตกได้อย่างมากมายถึงเพียงนี้ ผมคิดเล่นๆขำๆกับตัวเอง

          อันที่จริง ฝนก็ตกต้องตามฤดูกาลนั่นแหละ ดีไม่ดีเป็นฝนสั่งฟ้าเสียด้วย เพื่อต้อนรับการมาเยือนของฤดูหนาว

          ผมเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงส่งท่านผอ.เขต ของสพป.กจ. ๔ ท่านดร.วิโรจน์ ค้อไผ่ ท่านได้รับคำสั่งย้าย ให้ไปดำรงตำแหน่งที่สพป.ขอนแก่น เขต ๔ ได้กลับบ้านเดิมของท่าน กลับไปสู่แผ่นดินเกิดสมใจปรารถนา หลังจากมาอยู่กาญจนบุรีเขต ๔ ได้ ๑ ปีพอดี 

          จริงๆผมไม่คิดว่าจะมีโอกาสไปงานเลี้ยงครั้งนี้ เพราะผมเกษียณแล้ว แต่เจ้าหน้าที่โทรมาบอกว่าผอ.เขตเชิญให้มาร่วมงานด้วย ก็เลยไปได้อย่างที่ไม่ต้องเคอะเขิน

          นับเป็นครั้งแรกในชีวิต..ที่ไปงานเลี้ยงส่งผอ.เขต  ผมน่าจะเป็นผอ.โรงเรียนคนเดียว ที่ทำแบบนี้กับผอ.เขตทุกคน ผมไม่เคยมอบของขวัญวันเกิด ไม่เคยไปรับไปส่งผอ.เขตคนไหนเลยจริงๆ

          อาจเป็นเพราะผมไม่ชอบเข้าสังคม เป็นคนมีเพื่อนน้อย ไม่ค่อยจะสนิทชิดเชื้อกับใครเป็นพิเศษ ไปแล้วจะนั่งตรงไหน จะคุยกับใคร ดูมันน่ารำคาญตัวเองไปหมด

          ที่สำคัญที่สุดก็คือการขับรถกลางคืนอันตรายมากสำหรับผู้บริหารอย่างผม แล้วผมจะไปเสี่ยงทำไม? เพื่ออะไร? แล้วยิ่งผอ.เขตบางคน ก็ไม่เคยมีคุณูปการกับผมและโรงเรียน บางคนก็มองผมเป็นไก่รองบ่อน สายตาและคำพูดดูแคลนผมก็เคยมี บางคนเคยทำงานบนสำนักงานด้วยกันแท้ๆ แต่พอได้เป็นใหญ่เป็นโต มองไม่เห็นหัวเราซะแล้ว

          ผมทำงานให้เต็มที่ จนบางครั้งแทบเอาชีวิตไม่รอด แล้วผอ.เขตฯก็ย้ายไปย้ายมา เมื่อมีโชควาสนาที่ดีก็ต้องหน้าที่ราชการไป ส่วนผมทำหน้าที่ที่โรงเรียนแล้ว กลับบ้านพักผ่อนก็จบกันแค่นั้น

          ผมคิดและทำแบบนี้มาโดยตลอด ก็รู้ตัวว่าผิดแบบธรรมเนียมประเพณีที่ดีงาม แต่ก็อยู่รอดปากเหยี่ยวปากกามาได้อย่างทรนง ตัวอย่างห่ามๆแบบนี้..ผมนำไปสอนลูกชายเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่า..อย่าทำอย่างพ่อ ถ้าไม่แน่จริง...

          วันนี้ลูกชายคนโตขับรถให้ เราคุยกันไปตลอดทาง ผมเตือนลูกว่าอย่าประมาทในการขับรถอย่างเด็ดขาด เพราะเห็นลูกชายออกงานสังคมทุกงาน แทบไม่เว้นแต่ละวัน 

          “งานคืนนี้พ่อคิดยังไงถึงมา” ลูกชายถามผม ขณะที่รถเลี้ยวเข้าเขตพอดี

          “เพราะพ่อรักและศรัทธา ผอ.เขตคนนี้มาก ผอ.เขตคนแรกที่พ่อรักมากคือ ท่านนิพัธ มณี ท่านเสียไปแล้ว ส่วนผอ.ท่านนี้ พ่อคิดว่าท่านจริงใจกับพ่อนะ พ่อรู้สึกได้จากคำพูดและการกระทำของท่าน”

          “แต่ท่านไม่เคยเป็นผู้บังคับบัญชาของพ่อนะ” ลูกชายพูดเหมือนว่าจะคิดอะไรอยู่ในใจ ผมนิ่งเฉย จากนั้นก็เดินเข้าไปในงานเลี้ยง และมอบของที่ระลึกแก่ผอ.เขต ท่านดร.วิโรจน์ ค้อไผ่ เป็นที่เรียบร้อย

          ขากลับ ผมบอกลูกชายอย่างยืดยาวว่า ผมประทับใจผอ.เขตคนนี้อย่างไร เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน พอผมเกษียณได้ไม่กี่วัน จำได้ว่าวันนั้น ๙ ตุลาคม ๒๕๖๖ ท่านผอ.เขตเดินทางไปตรวจเยี่ยมที่โรงเรียนบ้านหนองผือ

          ผมกำลังขับรถถึงขอนแก่น และจะขับเคลื่อนสู่อุดรธานีเพื่อไปเยี่ยมญาติและโอนที่ดินที่ซื้อไว้ ณ ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย ท่านผอ.เขตโทรหาผม คำพูดสั้นๆของท่านที่ผมยังจดจำได้เป็นอย่างดีก็คือ

          “พี่ชยันต์ เสียดายที่ไม่ได้เจอกัน โรงเรียนสวยมากเลย ฝากโรงเรียนด้วยนะ มีโอกาสคงได้คุยกัน ขอให้พี่เดินทางปลอดภัย...”เป็นผอ.เขตคนแรกที่โทรหาผมแล้วพูดแบบนี้

          จึงเป็นเหตุและผลส่วนหนึ่งที่เกิดการเปลี่ยนแปลงในเวลาต่อมา คือโรงเรียนบ้านหนองผือได้รับตำแหน่งผอ.รร.กลับคืน หลังจากที่ร่ำลือกันว่าโดนตัดตำแหน่งแน่ๆ เพราะเด็กไม่ถึง ๑๒๐ คน 

          โดยที่ผมไม่ต้องไปขอใคร เพราะผมก็ไม่ค่อยจะได้ขออะไรจากเขตอยู่แล้ว ผมยกความดีนี้ให้โรงเรียน ที่ช่วยทำให้ผมไม่ต้องเสียความรู้สึก จากการเกษียณแล้ว สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น..

          เท่านั้นยังไม่พอ ท่านผอ.เขต ยังใช้คำว่า “ผู้ทรงคุณวุฒิ”กับผม ซึ่งเป็นบุคคลธรรมดา  ท่านมอบรางวัลให้ผมในงานวันครู และแต่งตั้งให้เป็นคณะทำงาน คนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ไม่เคยได้ร่วมงานกัน ถ้าไม่มีใจให้กัน ท่านจะทำกับผมแบบนี้หรือ? นี่คือความประทับใจอย่างสุดซึ้งของผม

          ก่อนรถจะถึงบ้าน ผมบอกลูกชายว่า “พ่อไม่เคยคิดจะเด่นดัง หรืออยากได้หน้าได้ตา เพราะพ่อได้มาพอแล้ว แต่ก็ภูมิใจเหมือนได้เกิดในช่วงเวลาสั้นๆหลังเกษียณ  มาคิดอีกที ผอ.เขตท่านก็เก่งจริงๆและตาถึงมิใช่น้อยเลยนะลูก”  “ยังไงหราพ่อ”

          “พ่อเคยสอบเปลี่ยนสายงานได้ที่ ๑ ของเมืองกาญจน์ถึง ๔ ครั้งซ้อน เคยเป็นคณะทำงานของสปช.(เดิม)และสพฐ.นับครั้งไม่ถ้วน รางวัลระดับชาติก็มากมาย คนมาศึกษาดูงานพ่อก็เยอะแยะ ถ้าพ่อไม่เก่งจริง ผอ.เขตท่านจะให้ทำงานด้วยรึ”  

          ลูกชายส่งผมเข้าบ้าน ก่อนที่ผมจะบอกลูกให้เดินทางกลับบ้านที่โคกหนองนาด้วยความปลอดภัย

          ผมลืมบอกลูกชาย ว่าไปหนองคายคราวหน้า อย่าลืมพาพ่อแวะขอนแก่นเขต ๔ ด้วยนะ เพราะพ่อรักและศรัทธา ดร.วิโรจน์ ค้อไผ่ อดีต ผอ.สพป.กจ.๔ คนนี้ พระคุณของท่านพ่อจะไม่มีวันลืมเลือน....

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑  ตุลาคม  ๒๕๖๗