๓๑๖. ความดีไม่สิ้นสูญ....

ความดีไม่สิ้นสูญ....

          ผมไม่มีเจตนาจะอวดร่ำอวดรวย หรืออวยตัวเองแต่ประการใด ชีวิตในวัยเด็กที่เคยยากจน สอนให้ต้องเขียมและเจียมตน แต่ที่ต้องบันทึกเอาไว้ก็เพื่อบอกเล่า ให้ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง..ตระหนักและรู้จักสำนึกบุญคุณคน

          ชีวิตผมที่ไม่เคยให้ใจใครเกินร้อย ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัว หรือญาติโกโหติกา ก็แค่ไม่ประมาท อย่าได้ไว้ใจทางอย่าวางใจคน และขออยู่อย่างพอเพียง หลีกเลี่ยงทุกเรื่องที่จะสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น

          เงินเดือนในช่วงรับราชการก็พอประมาณ เงินบำนาญหลังเกษียณก็พอใช้ได้อย่างสบาย แต่ด้วยลูกๆก็รับราชการ เดินตามรอยพ่อกับแม่ จึงไม่อยากให้ลูกรู้รสชาติของความทุกข์ยาก..โดยเฉพาะเรื่องเงิน ลูกจะลำบากตรากตรำกับงานก็ว่ากันไป..มีงานทำก็ดีแล้ว อย่าได้รักความสะดวกสบายให้มากนัก

          สำคัญที่สุด..อย่าเด็ดขาด กับชีวิตครูที่เริ่มต้นด้วยการเป็นหนี้ มันจะไม่มีสมาธิในการสอน ใครเขาจะยังไงก็ช่าง คนเราคิดไม่เหมือนกัน แต่พ่อกับแม่คิดแบบนี้และพร้อมที่สนับสนุนช่วยเหลือลูกในทุกเรื่องราว

          โดยไม่เคยคิดคาดหวังใดๆทั้งสิ้น ไม่เพียงแต่ลูกเท่านั้นที่ผมเกื้อหนุน ทั้งญาติพี่น้องฝ่ายผมและของภรรยาที่นับวันจะชราภาพ ก็ดูแลด้านการเงินกันมาตลอดหลายปี เพื่อรักษามิตรภาพอันอบอุ่น เจือจุนโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน

          อยู่มาวันหนึ่ง พี่สาวของภรรยากลับมาจากสหรัฐอมริกา หลังจากไปทำงานพยาบาลกว่า ๒๐ ปี มีบ้านจัดสรรอยู่ที่กรุงเทพฯ ไม่ขอกลับไปใช้ชีวิตต่างแดนอีกแล้ว แต่ขอกินเงินบำนาญจากอเมริกาทุกเดือน

          พี่สาวมาพักผ่อนที่บ้านผม ณ ทุ่งดินดำรีสอร์ทนานนับเดือน ขณะที่พักก็ได้สังเกตพบว่า บ้านของผมทรุดโทรมไปตามกาลเวลา ๒๑ ปี ไม่มีการต่อเติมหรือปรับปรุงพัฒนาใดๆทั้งสิ้น     

          ผมก็เลยบอกว่า ก็อยู่กันแค่ ๒ คน บ้านในสวนก็พออยู่ไม่ต้องสวยงามอลังการก็ได้ จะไปเสียเงินต่อเติมทำไม เอาเงินเก็บไว้กินไว้ใช้จ่ายในแต่ละเดือนก็ดีแล้ว

          พี่สาวไม่ยอมฟังเหตุผล นอกจากบอกแต่เพียงว่า เพื่อคุณภาพชีวิตของเธอทั้งสองและเธอสองคนได้ดูแลช่วยเหลือญาติพี่น้องมามากแล้ว พี่ขอปรับปรุงบ้านให้นะ

          ผมฟังแล้วก็อึ้ง คุณภาพชีวิตของข้าราชการบำนาญอย่างผม มันก็ดีอยู่แล้วนี่นา แต่ก็เอาเถอะ พอมาฟังที่ประโยคหลัง ก็รู้สึกแปลกใจว่าพี่เขาอยู่เมืองนอก เขารู้ได้ไงว่าเรามีน้ำใจต่อญาติพี่น้อง

          ก่อนที่จะรีโนเวทบ้าน ทั้งปรับปรุงซ่อมแซมและต่อเติม ผมบอกกับพี่สาวว่า พี่ไตร่ตรองให้ดี เราก็อายุมากกันแล้ว เงินทองหายาก ถ้าพี่จะหมดเงินกับบ้านหลังนี้ ผมคงลำบากใจ และผมเองก็จะไม่มีเงินใช้หนี้พี่ด้วย

          พี่สาวบอกผมในทันทีว่าให้ฟรีทั้งหมด ว่าแล้วก็เรียกผู้รับเหมาเข้ามา ผ่านไป ๓ สัปดาห์ ผมก็เหมือนได้บ้านหลังใหม่ มีความแปลกใหม่จนเกือบจำเค้าเดิมไม่ได้จริงๆ

          สุดท้ายก็มานั่งงุนงง อยู่ในดงสวนลำไย อะไรนะดลใจให้พี่สาวมีความปรารถนาดีต่อครอบครัวของเราถึงเพียงนี้ หรือว่า...ความดีที่เราเคยทำไว้ไม่ว่ากับใครก็ตาม ไม่ได้สูญหายไปไหน ย้อนกลับมาหาเราในช่วงที่เกษียณแล้วนี่เอง...

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๖  สิงหาคม  ๒๕๖๗