๒๕๖. บ้านเล็ก..ในป่าใหญ่

กลางวันกับกลางคืนจะเงียบพอกัน แต่กลางคืนดูจะวังเวงกว่า ยกเว้นเวลาฝนตก กบเขียดอึ่งอ่างคางคกจะร้องกันระงม คืนไหนเงียบสงัด ต้องสะดุ้งทุกครั้งที่กระแตป่าที่มีเสียงเล็กแหลมกังวาน ร้องหาคู่ชู้ชื่นของมัน

บ้านเล็ก..ในป่าใหญ่

เมื่อก่อนผมจะหมายถึงโรงเรียน พอเกษียณแล้วความหมายที่ชัดเจนภายใต้หัวข้อนี้ จะปรากฎขึ้นภายในบ้านหลังหนึ่งของผม ซึ่งตั้งอยู่ ณ ทุ่งดินดำรีสอร์ท

บ้านที่ยังถือว่าใหม่ นับอายุแล้วก็คิดว่าเป็นวัยรุ่นอยู่พอสมควร เพราะเพิ่งจะผ่าน ๒๐ ปีมาได้ไม่กี่วันมานี้เอง

แรกเริ่มเดิมที เป็นบ้านหลังแรกของรีสอร์ท ที่ปลูกแล้วอยู่ประจำ แบบไปทำงานตอนเช้าแล้วกลับมาพักนอนตอนเย็น บ้านหลังอื่นซึ่งมีไม่กี่หลัง จะปลูกทิ้งไว้ตากอากาศ นานๆเจ้าของบ้านจะมาพักสักครั้ง

แต่ตอนนี้..ทุกอย่างเปลี่ยนไป..รีสอร์ทซึ่งมีหลายเฟส มีบ้านกว่า ๑๐๐ หลังคาเรือนแล้ว มีผู้คนอยู่ประจำกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ไม่เงียบเหงาเหมือนแต่ก่อน

ยกเว้นเฟสที่ผมอยู่ซึ่งป็นเฟสดั้งเดิม อยู่ในซอยเล็กๆที่แยกมาจากถนนใหญ่ของส่วนกลาง มีบ้านอยู่เพียง ๓ หลัง ครอบคลุมพื้นที่กว่า ๒๐ ไร่ เป็นของใครบ้างก็ไม่รู้ ที่มาจับจองเป็นเจ้าของกันคนละไร่สองไร่

แต่ไม่เคยมาดูแลเลย บ้าน ๒ หลังก็ทิ้งร้าง เหมือนผมเป็นเจ้าที่เจ้าทาง เป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียว

ทุกวันนี้ ผมอยู่บ้านทุกวัน เหลียวซ้ายแลขวาหมือนกับว่าตัวเองอยู่ในอุทยานแห่งชาติ ยังดีนะที่ทางรีสอร์ทเขาใจดี เข้ามาพัฒนาถนนหนทางให้บ้าง ไม่เช่นนั้นสิ่งแวดล้อมที่ผมอยู่จะกลายเป็นป่าดงดิบอย่างแน่นอน

ถามว่ากลัวไหม? ตอบอย่างมั่นใจเลยว่าไม่...เพราะชอบความเงียบสงบเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เคยเหงาเหมือนกันแต่คุ้นชิน จนไม่รู้สึกอะไร เคยกลัวงูแต่เดี๋ยวนี้เฉยๆ เพราะแยกทางกัน ต่างคนต่างอยู่มานานแล้ว

ยิ่งมีเพื่อนยามยากอย่างเจ้ากิ๊ก กี้และโกด้วยแล้ว สบายใจหายห่วง เป็นรปภ.ที่เฝ้าระวังงูได้เป็นอย่างดี

เดิมทีเคยเรียกว่าบ้านในสวน แต่ปลายฝนต้นหนาวแบบนี้ อยากใช้คำว่าบ้านในป่า ลมหนาวโชยมาแผ่วๆ จักจั่น จิ้งหรีดกรีดร้องเสียงใสๆ หรีดหริ่งเรไรร้องประสานเสียงสอดแทรกเข้ามาในความมืด..ทุกค่ำคืน

ส่วนเจ้ากิ๊ก กี้และโก ก็ไม่ยอมนอน คอยเห่าขานรับสั้นๆพอเป็นพิธี แต่ถ้าคืนไหนมันเห่าแบบยานคาง ทิ้งจังหวะยาวๆ รับกันเป็นทอดๆ มันช่างยั่วยวนชวนให้คลุมโปงดีแท้ๆ จะลงไปไล่มันก็กระไรอยู่

ไก่ป่านับพันตัว ที่รีสอร์ทอนุรักษ์ไว้ เดินเล่นและโก่งคอขันทั้งวัน ตอนเช้าขันตั้งแต่ตีสี่ พอตีห้านกสารพัดชนิดมาชุมนุมกันอยู่ในป่าข้างบ้าน ส่งเสียงขับขานกันอย่างสนุกสนาน ไม่เกรงใจเจ้าของบ้านแม้แต่น้อย

โอ...แม่เจ้า..นี่มันคือป่าชัดเจน บ้านฉันเล็กไปถนัดตา มองไปทางไหนเห็นแต่ป่า มีต้นไม้น้อยใหญ่ปกคลุมไปหมด ตกเย็นต้องรีบวิ่งออกกำลัง แต่ไม่กล้ามองบ้านร้างข้างทาง เคยมองแล้วขนลุกเย็นวูบขึ้นมาทันใด

คนในบ้านถามว่า..อ่านเพชรพระอุมามากไปหรือเปล่า...เพลาๆลงบ้างก็ได้ ก็เลยพูดเปรยๆขึ้นมาบ้างว่า “บ้านและที่ดินไกลบ้านซื้อเอาไว้จังเลย...ขายบ้างก็ได้นะ เดี๋ยวจะร้างและวังเวงเหมือนบ้านในป่าแถวนี้”

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๖