การจัดการสนับสนุนกระบวนการเรียนรู้อยู่กับชีวิตจริงของกองพลเม็กดำ

ยังมีจุดที่ท้าทายการทำงานแบบนี้ว่า การทำงานนับสนุนการเรียนรู้แบบนี้จะยังสามารถทำให้นักเรียนสามารถผ่านเกณฑ์ “มาตรฐาน” การศึกษาของระบบที่เป็นอยู่ได้หรือไม่

  

เมื่อผมได้มีโอกาสไปแลกเปลี่ยนเรียนรู้ถึงการจัดกระบวนการเรียนรู้ในระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน ที่ผมถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่สำคัญในการพัฒนาการศึกษาของชาติ เหมือนอย่างที่ผมเคยฝันไว้ ที่โรงเรียนเม็กดำ เมื่อวานนี้ (๕ มกราคม ๒๕๕๐)

  

ผมได้เห็นสิ่งที่ไม่คิดที่จะเจอมาก่อนคือ การจัดกระบวนการแบบให้เด็กเรียนกับ “ของจริง” “นอก” ห้องเรียน กับสภาพ “ธรรมชาติ” กับภูมิปัญญาท้องถิ่น “ผู้เฒ่าผู้แก่”

  

ลักษณะนี้เป็นการประสานพลังทั้งจากภูมิปัญญาดั้งเดิม แนวคิดของการพัฒนาชีวิตให้สอดคล้องกับวิถีชีวิตในท้องถิ่น และนำไปสู่การศึกษาตลอดชีวิตของทั้งนักเรียน ชุมชน และครูผู้สอน

  

ผมจึงถือว่างานนี้ทุกฝ่ายเป็นผู้ได้ประโยชน์ครับ

เราจะไม่ช่วยกันหนุนเรื่องแบบนี้ให้เป็นจริงในระดับการศึกษาของชาติ

ผมก็ยังมองไม่เห็นวิธีอื่นแล้วครับ

     

[ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์]

 รู้หมดว่าอะไรเป็นอะไร ดีไม่ดี

แต่..ไม่ทำมีอะไรม๊ะ

เดินไปเดินมารับสามสี่หมื่น

ทำแทบตาย ก็สามสี่หมื่น

มีอะไรม๊ะ 

ราชการมีเรือดีๆไม่ขี่ข้าม ไปเอาเรือรั่วน้ำมาข้ามขี่

ระบบเลี้ยงคนสันหลังยาวให้บ้านเมืองเจริญ

ก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าทำไม มันมีแต่จะล่มจม

แล้วก็แก้ไขอะไรไม่ได้ เลย

มันมืดบอดยิ่งกว่าตาบอดสี

[Handy]

  อ่านและเห็นภาพแล้ว ผมถือเป็นบัตร สคส. ที่มีค่าเลยล่ะครับ มันทำให้ผมมีความสุข เพราะเคยลองทำอะไรที่คล้ายๆกัน เป็นการวิจัยเล็กๆ แต่ได้ค้นพบความจริงแบบที่อาจารย์ได้เห็น  แต่ก็เหมือนฝันวูปเดียวครับ ก็อย่างที่ท่าน ครูบา ว่าแหละครับ .. พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าดี น่าทำ แต่เขาเห็นว่าแบบอื่นน่าทำกว่า ได้เสวยโลกธรรมฝ่ายบวกโดยเฉพาะ ลาภ ยศ และ สรรเสริญ(เยินยอ)  มากกว่า จึงเห็นอาการ  ไม่ทำมีอะไรม๊ะ ไม่ทำมีอะไรม๊ะ  ไม่ทำมีอะไรม๊ะ  อยู่ทั่วไปครับ สงสารประเทศไทยจังเลย

[ดร. แสวง รวยสูงเนิน]

ครับ ท่านครูบา อาจารย์พินิจ

"ไม่ทำมีอะไรม๊ะ"

เงินเดือนก็เท่าเดิม ตำแหน่งบางทีดีกว่าเดิม เงินใต้โต๊ะดีกว่าเดิม

เป็นวิถีที่ต้องแก้ไขโดยเร็วที่สุดครับ

"ใครก็ได้ช่วยทีครับ"

กาฝากเต็มเมืองไปหมดแล้วครับ