๑,๒๘๔ การอ่าน...สำคัญที่สุด

บางวัน..ก็อดขำตัวเองไม่ได้ ที่กำลังเป็นผู้บริหารที่กลายพันธุ์ซะงั้น หันมารักการสอนมากขึ้นเป็นพิเศษกว่าทุกปี หรืออาจเป็นเพราะว่าเหลือเวลาน้อยเต็มที..ก็เป็นได้

สอนหนังสือทุกวัน..มานานมาก ยากจะวางมือ จนกลับกลายเป็นความยึดติดที่ยากจะแกะออก บอกตัวเองให้สนุกเข้าไว้ ทำประโยชน์อะไรได้ต้องรีบทำ เดี๋ยวก็ไปแล้วนะ

งานสอน..เป็นความรู้สึกที่ผูกพัน กับปัญหาตรงหน้าที่ท้าทาย ข้อเท็จจริงของปัญหาอยู่ที่ ๒ ปีการศึกษาที่ผ่านมา การบริหารจัดการศึกษาที่ไม่เกิดมรรคเกิดผล ทับถมมาถึงวันนี้

เด็กอ่านไม่ออก เขียนไม่ได้มากขึ้น อาจจะยังไม่ถึงจุดอันตราย แต่ถ้าครูวางเฉยแล้วส่งผ่านอย่างไร้ความปราณี อนาคตเด็ก อนาคตโรงเรียน คงไม่ยากที่จะคาดเดา

จึงไม่แปลกใจมากนัก ว่าทำไม? ปีนี้..สพฐ.ให้โรงเรียนมุ่งเน้นการสอน”ซ่อมเสริม” ก็เพื่อเติมเต็มในส่วนที่หายไป โดยใช้ ACTIVE LEARNING แต่เท่าที่สังเกตครู ก็ยังรู้สึกสงสารครูอย่างจับใจ...

ผมเห็น ACTIVE กันชุลมุนวุ่นวายไปหมด จนผมรู้สึกเป็นห่วงเด็กๆ ว่าจะไม่ได้ LEARNING กันอย่างเต็มที่

อย่ากระนั้นเลย...ต้องบริหารจัดการใหม่ จากที่เป็น “ผู้นำ” หรือผู้เล่นตัวหลัก ที่คอยนิเทศกำกับติดตามและช่วยเหลือ ปีนี้...เพิ่มการผู้เล่นตัวสำรองเข้าไปอีก เพื่อคอยสับเปลี่ยนเขาไปทั่ว

ครูต้องการเวลาอยู่กับเด็กที่มีปัญหาทางการเรียนใช่ไหม? ก็ขอให้ส่งเด็กที่เหลือมาให้ ผอ.ก็ได้ เพื่อฝึกแจกลูก สะกดคำ ทบทวนพยัญชนะและสระ ให้เกิดความแม่นยำยิ่งขึ้น

ครูต้องอบรมกับ ZOOM MEETTING เด็กๆมานี่เลย...นำหนังสือมานะมานีมาด้วย มีเรื่องราวสนุกๆมากมายในหนังสือเล่มนี้ เดี๋ยวครูจะอ่านให้ฟังนะ

ครูต้องทำเอกสารบานเบอะ ในโครงการอาหารกลางวัน ด้วยความละเอียดและรอบคอบ ครูไม่ต้องทิ้งเด็ก ส่งไม้ต่อให้ผอ.ได้เลย ผอ.พร้อมที่จะใช้หนังสือภาษาพาที เป็นเครื่องมือส่งเสริมการอ่านอยู่แล้ว

ครูจะต้องไปธนาคาร.. ไปงานของกลุ่มโรงเรียนและรวมไปถึงลากิจ ลาป่วย ฝากฝังผอ.ได้นะ จะให้ดู DLTV สลับใบงาน การได้อยู่กับเด็กทั้งวัน ทำให้รู้จักเด็กเป็นรายบุคคล ว่าสนใจการอ่านมากน้อยขนาดไหน?

คำถามว่าทำไม?ครอบครัวผู้ปกครองมีการศึกษามากขึ้น แต่เด็กกลับอ่านไม่คล่อง เขียนไม่คล่อง ก็ต้องเป็นหน้าที่ของครูนั่นเอง...ครูต้องเสียสละอยู่ร่ำไปใช่ไหม?

ผมไม่รู้สึกทุกข์ใจนะ...ที่เห็นเด็ก..อ่านไม่ได้ เพราะเป็นปัญหาธรรมดาของโลกใบนี้ ที่เราต้องเข้าไปแก้ไข แค่ไม่ดูดาย ก็น่าจะดีมากแล้ว...

แต่ผมจะมีความสุขมาก ที่เห็นเด็กเรียนรู้ภาษาได้รวดเร็ว อ่านเป็นคำได้ โดยที่ไม่ต้องสะกด จดจำเพลงในบทเรียนและร้องได้อย่างคล่องแคล่ว ผมจะรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาทันทีทันใด

ผมไม่ใช่คนเก่งคนดี แค่ต้องการทำหน้าที่แบบนี้ ไปอีกชั่วเวลาหนึ่งเท่านั้น สักวันจะมีคนมาแทนที่ รับบทบาทนี้ต่อไป และโรงเรียนต้องก้าวหน้ายิ่งๆขึ้น แต่จะก้าวแบบไหน...พื้นฐาน “การอ่าน”ของเด็ก..สำคัญที่สุด

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๓๐  มิถุนายน  ๒๕๖๕