๑,๒๘๐ อย่าคิดเยอะ

         แบบว่า..มีงานไรก็ทำไป อย่าไปสนใจว่าใครจะคิด หรือใครจะมอง บอกตัวเองได้ใช้ตัวเองเป็น ทำตัวเองให้เป็นสุข สนุกกับงานตรงหน้าที่ทำอยู่ ไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อนก็แล้วกัน

          นึกขึ้นมาได้ เมื่อวันก่อน..เดินทางไปส่งครู ที่ได้บรรจุเป็นข้าราชการครูในโรงเรียนขนาดใหญ่มาก อลังการทุกซอกทุกมุม ผมเห็นถนนหน้าอาคารเรียนที่สร้างเสร็จใหม่ๆ ขนาดกว้าง ๔ เมตร ยาวกว่า ๒๐๐ เมตร

          ครูที่โรงเรียนนั้นบอกว่า..ครูเทปูนซีเมนต์กันเอง สร้างกันเอง ในวันหยุดเสาร์อาทิตย์

          ผอ.เป็นครูสาวโสด อายุ ๕๐ กว่า บ้านอยู่หน้าโรงเรียน ทุ่มเทให้กับงานเต็มที่ เพื่อให้โรงเรียนดีมีคุณภาพ...ครูที่ขยันขันแข็ง เจอ ผอ.แบบนี้ รับรองสนุกและมีความสุขแน่

          สำหรับผม วันหยุดต้องอยู่โรงเรียนคนเดียว เหลียวไปทางไหนไม่เจอครู บรรยากาศเงียบสงบยิ่งกว่าป่าช้า แต่ช่วยนำพาหัวใจเบิกบาน ทำงานให้สถานศึกษาแบบที่ไม่ต้องมีเงื่อนไข

          คนเราทำบุญมาไม่เท่ากัน อย่าคิดเยอะ ยังไงแล้ว ก็ขอให้คิดเสียว่า ทำงานใดก็ตาม คงไม่ได้ทำกันไปจนวันตายหรอก

          ผมมีโอกาสเดินทางไปอีกโรงเรียนหนึ่ง เพื่อไปเยี่ยมเยือนลูกสะใภ้คนเล็ก สอบเป็นครูได้ ๓ วัน ในโรงเรียนขนาดกลาง ที่มีอาคารเรียนมากมาย สิ่งแวดล้อมสวยสดงดงามยิ่งนัก

          พอลงรถ..เจอครูสาวสวยอัตราจ้างชั่วคราว ทักทายผม และรู้ด้วยว่าผมเป็นผอ.อยู่หนองผือ คุยกันพักนึง เธอขอตัวและบอกว่าเธอมีงานรออยู่บานเบอะ

          ก่อนเดินจากไป...เธอทิ้งทายคล้ายจะขมขื่น บอกผมว่า “เงินเดือน ๕,๐๐๐ บาททำงานแทบขาดใจ สิ้นเดือนนี้หนูจะลาออกแล้วค่ะ..ผมไม่ได้พูดไร ใจก็คิดว่า...เรื่องของคุณไม่เกี่ยวกับผม

          แต่ครูของผม ได้ ๖,๐๐๐ บาท อดทนกับเด็ก ไม่ต้องอดทนกับงานเอกสาร อยู่กันยาวๆ จนกว่าจะสอบบรรจุได้ จากนั้น ก็ทางใครทางมัน...(ฮา)

          พอเจอครูลูกสะใภ้...ผมก็แสดงความยินดีปรีดากันอยู่พักใหญ่ จากนั้นก็ให้บอกเล่าความในใจ ว่าสอนชั้นไหน..ทำหน้าที่ใดในโรงเรียน....ทำสิ่งใดก็ขอให้ตั้งใจ และทำให้ดีที่สุด

          ลูกสะใภ้บอก..งานไม่มีปัญหา ทำได้ สอนหนังสือได้ สบายมาก แต่ดูเหมือนครูจะแบ่งกันเป็น ๒ ฝ่าย อีกฝ่ายหนึ่ง เป็นครูเก่า ดูเหมือนจะไม่ชอบ ผอ.

          ผอ.สาว สวย โสด แต่ขาดประสบการณ์ มาทำงานได้ปีเศษ ครูเก่ายังติดมาตรฐาน ผอ.คนเดิมอยู่ ดังนั้น เวลาที่ ผอ.สั่งการใดๆ ก็จะมองดูขวางหูขวางตา

          ผมจึงถามลูกสะใภ้....ตกลงว่า ที่เล่ามาเนี่ย ทำตัวไม่ถูกใช่ไหม?

          ใช่เลย...ผอ.ยังมาบอกอีกว่า...ไม่ต้องไปสุงสิงกับครูบางกลุ่ม แบบว่าต้องฟังฉันคนเดียว ผมก็เลยร้อง อ้าว? ก็ผอ.เป็นซะอย่างนี้...โรงเรียนที่ดูดี ก็จะกลับกลายเป็นนรก ตลอดกาล

          ผมเลยสอนแกมบังคับลูกสะใภ้ไปว่า..จงคุยกับครูทุกคน เป็นกัลยาณมิตรกับทุกคน ทุกเพศทุกวัย คิดถึงเด็ก คิดถึงประโยชน์ส่วนรวม ไม่นานเดี๋ยว ผอ.ก็ย้าย แต่เราต้องใช้ชีวิตอยู่อีกนาน.....

          วันนี้ ว่าจะไม่คิดเยอะ แต่ก็คิดไปเรื่อยเปื่อย ท้องฟ้ามืดครึ้ม ฟ้าร้องคำราม ผมรีบขนหินเกล็ดที่เหลือจากสร้างรั้วโรงเรียน มาเทตามถนนหน้าอาคาร

          ตั้งใจว่าวันนี้ จะรดน้ำไม้ดอกไม้ประดับหลังอาคารเรียน ก็คงไม่ต้องแล้ว ฝนเริ่มโรยรินมาเบาๆ จากนั้นก็ยิ่งหนาเม็ดขึ้น กลายเป็นฝนที่ตกหนักในวันหยุด ที่สุดจะร้อนอบอ้าวมาตั้งแต่เช้า

          ฝนหยุดแล้ว...ผมมองดูต้นไม้ที่เบิกบานสดชื่น จากการที่ผมเคยไปวิ่งในสวนสุขภาพ แล้วเห็นโคนไม้ที่มีต้นไม้ประดับดูดีมีสีสัน วันนี้..ต้นไม้เหล่านั้น...ได้บริหารจัดการได้ดีอยู่ที่นี่แล้ว..

          ถึงว่าสิ..แม้จะเป็นโรงเรียนเล็กๆ แต่ในบางแง่มุม...ก็ไม่ได้แย่ซะทีเดียว จงอดทน..ทำไป เดี๋ยวก็เกษียณแล้ว... อย่าคิดเยอะ...

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๑๒  มิถุนายน  ๒๕๖๕