คนึงถึง
พูดกับลูกศิษย์หลายคนในนี้ ตั้งแต่เป็นครูใหม่ ๆ จนถึงโรงล่าสุดก่อนที่จะตัดสินใจลาออกจากราชการ โชคดีมากที่มีโอกาสกลับมาพบปะพูดคุยกันอีกครั้งที่นี่ แม้จะเป็นสังคมเสมือนก็ตาม
ต้องขอบคุณความก้าวหน้าเทคโนโลยีในปัจจุบัน ไม่อย่างนั้นอาจตายจากลากันไป โดยไม่มีโอกาสพบเจอหรือไม่ได้ข่าวคราวของกันและกันอีกเลย นับตั้งแต่ได้ร่ำลาที่โรงเรียนช่วงของการจบหลักสูตรมัธยมหรือการย้ายโรงเรียนของครู
แต่ละบันทึกเมื่อได้อ่านความเห็น บางครั้งฉุกคิดพร้อม ๆ กับความตื้นตัน ศิษย์จากหลายโรงที่เคยอยู่เข้ามาทักทาย ร่วมแสดงความคิดเห็นในบันทึกเดียวกัน ถ้าไม่ใช่ความล้ำสมัยในการติดต่อสื่อสาร อะไรจะทำให้เกิดอย่างนี้ขึ้นได้
ช่วง ๓๔ ปีกับ ๔ โรงเรียน เห็นความไม่ธรรมดาในความเป็นครูก็เข้าช่วงวัยนี้ ตั้งแต่เป็นครูหนุ่มละอ่อนจนถึงครูแก่ที่เริ่มเชื่องช้าในสายตาของศิษย์รุ่นหลัง ๆ การเปลี่ยนแปลงของวัยและสังขารเกิดขึ้นตลอดตามหลักธรรมชาติของพุทธศาสนา
ชีวิตครูมีอยู่อย่างไม่เคยเปลี่ยน ป้ายชื่อเก่าคร่ำคร่า ทำท่าจะพังมิพังแหล่ ถึงขั้นจะซื้อเปลี่ยนใหม่อยู่ครั้ง แต่ก็ซ่อมกลับมาใช้ใหม่ จนถึงวาระสุดท้ายเมื่อร่วม ๒ ปีก่อนจนได้
ไม่มีอะไรยืนยงคงกระพัน ไม่ใช่แค่สิ่งมีชีวิต สิ่งไม่มีชีวิตก็เถอะ ช้าหรือเร็ว ใครจะไปก่อนหลังเท่านั้น!
ความเห็น (2)
ขอให้คุณครูมีสุขภาพที่แข็งแรงครับ ;)…
-ด้วยความระลึกถึงครับ