๑๒๖. บทเรียนชีวิต (๘) อย่าได้แคร์

      เคยไหม..กว่าจะค้นพบตัวเอง ต้องใช้เวลานานแสนนาน สำหรับผมต้องรอจนกระทั่งเข้าสู่วัุยผู้สูงอายุ ยังดีที่รู้ตัวเสียก่อน จึงพอมีเวลาที่จะปรับเปลี่ยนความคิดและพฤติกรรม

      ตัวผมเองแต่ก่อนโน้น ขาดความมั่นใจในตัวเอง ทั้งการพูดและการคิด มีจิตใจที่อ่อนไหวมาก มักจะทำตามใจคนอื่นมากกว่าตัวเอง จะทำอะไร…ผมจะแคร์สายตาและความรู้สึกของผู้คน

      จริงๆมันก็ดี ที่ไม่ไปล้อเล่นกับความรู้สึกของใคร แต่ความรู้สึกของผม ตัวผมกลับไม่ดูแลรักษา ไม่คิดที่จะเยียวยาบ้างเลย 

       แม้แต่คนในครอบครัวหรือคนใกล้ชิด ผมติดที่จะตามใจเขา ทำให้บางครั้งไม่เป็นตัวของตัวเอง…จนได้มาเป็นผู้บริหาร ก็ยังติดนิสัยไม่กล้าตัดสินใจ ต้องแคร์ผู้ร่วมงาน เกรงจะกระทบผู้ร่วมงาน ทำให้เกิดความเสียหาย ถูกนินทาว่ากล่าวได้

      กว่าครึ่งชีวิต..ที่ทำให้ผมไม่มีความสุขเท่าที่ควร เหมือนชีวิตขาดอิสระ ขาดความเข่้มแข็งทั้งหัวใจและความคิด กว่าจะทำฃีวิตให้สดใส ก็ย่างเข้าสู่วัยใกล้เกษียณ

     จุดเปลี่ยน..เกิดจากการอ่านและการเขียน ทำให้ค้นพบปรัชญาชีวิต ที่ผ่านมาคิดผิดตลอด ลืมหาความสุขให้ตัวเอง ลืมทำตามใจตัวเองบ้าง เกรงใจใครต่อใครไปทั่ว จนทำให้ความทุกข์วนไปวนมาไม่ยอมห่างกาย

      ผมไม่ทันได้คิด ว่าชีวิตน้อยนัก ไม่ยืนยาวไม่จีรังยั่งยืน เกิดม่าไม่นานเดี๋ยวก็ต้องตายจากกัน น่าจะได้สร้างความสุขสันตฺ์ในบางโอกาส ตามที่หัวใจปรารถนา นั่นเอง

     ถ้อยคำสำคัญที่ผมชอบ ตอบโจทย์ให้ผมรู้สึกผ่อนคลายสบายใจขึ้นมา ก็คือ..อย่าได้แคร์ใคร ทั้งสายตาและคำพูด..ถ้าเราได้ทำอะไรไป..แล้วไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อน…

     ดังนั้น…หากผมอยากมีความสุข ก็แค่คิดว่าอย่าได้แคร์อะไร หรือใครมากนัก ทำเพื่อตัวเอง ในแบบที่ไม่เห็นแก่ตัว ทำความดีและมีประโยชน์ ตัวเองและคนอื่นไม่เดือดร้อน ก็น่าจะเพียงพอแล้ว

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๘  ตุลาคม  ๒๕๖๔