`๑,๒๓๓ จากโรคระบาด..ถึงภัยธรรมชาติ

        นับเป็นการปิดโรงเรียนที่ยาวนานที่สุดในประวัติศาสตร์การศึกษาไทย จำนวนวันมากกว่า การปิดเทอมย่อยของเดือนตุลาคมรวมกับปิดเทอมใหญ่เมษายนของทุกปี คงจะไม่มีสถานการณ์แบบนี้ ถ้า"โควิด ๑๙" ไม่แพร่ระบาดเข้ามา ทำให้ทุกวันนี้ทั่วโลกต่างกล่าวขานถึงพิษภัย วัคซีนกำลังเป็นเรื่องใหญ่ ที่ไม่ควรมองข้ามเป็นอย่างยิ่ง

        ขณะที่ป้องกันและระวังภัยโควิด..ทุกภูมิภาคของไทยก็ต้องประสบภัย “น้ำท่วม”สาเหตุเกิดจากพายุฝน โหมกระหน่ำอย่างต่อเนื่องตลอดเดือนกันยายน..ความแปรปรวนของอากาศและภัยธรรมชาติครั้งนี้ ทำให้เกิดความเสียหายหนัก ในรอบหลายปีที่ผ่านมา

            ผมเดินทางถึงโรงเรียน ในช่วงสายของวันอาทิตย์ ฝนเพิ่งหยุดตก ไม่มีใบไม้หรือกิ่งไม้ใดๆ บนถนนหน้าอาคาร นอกจากพุ่มไม้ที่เขียวขจี ทอดตัวยาวไปคล้ายอุโมงค์ดูมืดทะมึน แต่ความชุ่มฉ่ำก็ทำให้รู้สึกสดใสไม่น่ากลัว ถึงอากาศจะดูมืดมัวยังไงก็ต้องทำงาน

          ก่อนอื่น ผมรีบตรงไป “เล้าไก่” ฝนตกหนักคราใด น้ำจะไหลผ่านเล้าไก่ ไปลงสระโรงเรียน บางทีก็แวะเวียนเข้าไปในเล้า จนน้องไก่ ยืนเดินนั่งนอนอย่างยากลำบาก เป็นจริงอย่างที่ผมคิดไว้ เล้าไก่เฉอะแฉะเป็นโคลนตม น้องไก่คงรอผมอย่างทุกข์ระทมขมขื่น ผมรีบเทแกลบรองพื้นให้ เพื่อเอาใจและให้น้องไก่ได้ผ่อนคลาย พร้อมอาหารมื้อพิเศษที่มากกว่าปกติ

            เสร็จจากเรื่องไก่ ก็ตรงไปบ่อปลา ที่ปิดประตูไว้อย่างมิดชิด ปลาดุกตัวโตกว่าร้อยตัว  พอได้ยินเสียงเปิดประตู ก็กรูกันมาเสนอหน้า ไม่รู้ว่าหิวมาจากไหน  พอผมให้อาคารเสร็จเรียบร้อย ก็ต้องยอมเหนื่อยด้วยการวิดน้ำออก เพราะว่าถ้าฝนตกหนักค่ำคืนนี้ มีหวังปลาน้อยลอยชูคอ ออกจากบ่อไปลงหม้อเป้นแน่แท้

            ใกล้กันกับบ่อปลา เป็นแปลงนาขนาดย่อมๆ ที่ผมใช้ซ้อมมือเรื่องการทำนา ตั้งใจว่าเกษียณแล้วจะทำจริงจัง ปรากฎว่าข้าวออกรวงตั้งท้องแล้ว…ผมมึความรับผิดชอบพอ ที่แต่เดิมว่าจะไม่ดูแลอะไรมาก ปล่อยให้เป็นนาธรรมชาติ ตอนนี้รู้สึกสงสารข้าว คงต้องใส่น้ำหมักชีวภาพลงไปในแปลงนาบ้างแล้ว เพื่อเพิ่มสีสันให้มีชีวิตชีวา

             ส่วนพืชผักสวนครัว บริเวณผักปลอดสารพิษ ผมเดินไปดูแลใกล้ขิดไม่ได้เลย อาทิตย์ที่แล้วยังดูโล่งเตียน เก็บพริกเก็บมะเขือ รวมทั้งกระเพราและโหระพา มาวันนี้ ต้องทำเหมือนไม่รู้จักกัน เพราะเข้าไปใกล้นักชักจะกลัวงู รอฝนขาดเม็ดเมื่อไร จะเข้าไปถากถางทันที

            ผมเดินไปดูปริมาณน้ำในสระโรงเรียนที่อยู่ติดกับแปลงเกษตร ระดับน้ำสูงมากจริงๆ เห็นแล้วหวั่นใจ อีกนิดเดียวก็คงจะท่วมถึงศาลา แต่ยังไงก็คงท่วมไม่ถึงแปลงเกษตรที่อยู่บนโคก เพราะถ้าท่วมถึงแปลงเกษตร ก็จะถือว่าหนักที่สุดของโรงเรียน ถึงตอนนั้นจริงๆหลายหลังคาเรือนในชุมชนก็ต้องจมอยู่ใต้น้ำ

           ถนนด้านข้างสระน้ำ ไม่เคยเหือดแห้งมา ๒ สัปดาห์แล้ว สองข้างถนนมีหญ้าปกคลุมเขียวครึ้มไปตลอดทาง ช่างตัดหญ้าลงมือตัดได้พักหนึ่งก็ต้องเลิกล้มไป เพราะสู้ลมฝนไม่ได้ ตกได้ตกดี ไม่มีหยุดหย่อนผ่อนปรน  แต่ต้นหญ้าสู้ได้และชอบมากมาย ฝนตกคราใด สดชื่นขึ้นมาทันตาเห็น     

          สนามฟุตบอลก็เหมือนกัน..เริ่มลงมือตัดหญ้า…มาตลอดหลายวันที่ผ่านมา พอตัดได้วันละ ๑ - ๒ ชั่วโมงก็ต้องหยุด จึงเป็นปรากฎการณ์ใหม่ของโรงเรียนกับธรรมชาติยามนี้ ที่ทำงานอะไรก็ดูจะยุ่งยากไปหมด..ต้องทำใจร่มๆ และบางครั้งก็ต้องปล่อยวาง คิดเสียว่าไม่มีสิ่งใดง่ายและพร้อมไปเสียทุกอย่าง

           บริเวณด้านหน้าห้องสมุด จุดเดียวที่ดูจะไม่รกรุงรังมากนัก จะมีก็แต่ศาลาที่มีน้ำท่วมขัง รอการระบายอยู่บ่อยๆ ทำให้ศาลาเริ่มจะทรุดตัว ดูไปแล้วก็เหมือนสังขารของคนเราเหมือนกัน นับวันที่ผ่านไป..อายุมากขึ้น ร่างกายก็ย่อมเสื่อมถอยไปตามกาลเวลา ไม่มีใคร อยู่ยืนยงคงสภาพได้ตลอดไป 

          ฝนตกพรำๆ และมีสลับหนักเบาปะปนกันไปตลอดทั้งวัน จวบจนถึงตอนเย็น กลุ่มก้อนของเมฆก่อตัวมืดดำ ทำท่าจะเอาจริงในชั่วโมงใกล้ค่ำ แล้วที่ผ่านมานั้นเล่า…คิดว่าชาวนาชาวไร่ไม่เพียงพอหรืออย่างไร มากไปแล้วสำหรับภัยจากธรรมชาติในปลายปี ๒๕๖๔  ปี่ที่สุดๆแล้วทั้ง…ของไทยและของโลก ที่ต้องอดทนให้ถึงที่สุด

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๖  กันยายน  ๒๕๖๔