ลูกเป็ดขี้เหร่

ลูกเป็ดขี้เหร่

นิทานอีสป เรื่อง ลูกเป็ดขี้เหร่

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีแม่เป็ดตัวหนึ่งฟักไข่อยู่เป็นเวลานาน จนกระทั่งวันหนึ่งลูกเป็ดตัวน้อยๆก็เริ่มเจาะเปลือกไข่ออกมาทีละตัวๆจนเกือบหมด เหลือไข่ใบใหญ่อีกหนึ่งฟองที่ยังไม่ยอมออกมา แม่เป็ดจึงนั่งกกไข่ต่อไป  ในที่สุดไข่ใบสุดท้ายก็แตกออก ลูกเป็ดโผล่ออกมาจากไข่ ตัวโต คอยาว ขนสีเทา รูปร่างน่าเกลียด แม่เป็ดรู้สึกสงสัยในตัวลูกเป็ดตัวนี้มาก คิดในใจว่าควไม่ใช่ลูกขอวเรา วันรุ่งขึ้นแม่เป็ดพาลูกเป็ดน้อยๆไปว่ายน้ำในสระ เพื่อจะได้ทดสอบว่าลูกเป็ดขี้เหร่ตัวใหญ่ จะว่ายน้ำได้หรือไม่ ลูกเป็ดวิ่งแข่งกันลงไปลอยคออยู่ในน้ำและว่ายน้ำได้อย่างสนุกสนาน

ลูกเป็ดขี้เหร่ไม่มีความสุขเลยเพราะถูกลูกเป็ดตัวอื่นๆรุมจิกตี ดังนั้น วันหนึ่งลูกเป็ดขี้เหร่จึงหนีไปอยู่ที่หนองน้ำใหญ่แห่งหนึ่ง ลูกเป็ดอาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหลายวัน วันหนึ่งมีหมาล่าเนื้อตัวหนึ่งวิ่งผ่านมาพบลูกเป็ดเข้า หมาตัวนั้นหยุดจ้องดูลูกเป็ดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็วิ่งเลยไป "โธ่เอ๋ย" ลูกเป็ดพูด "ฉันคงน่าเกลียดมาก จนหมาก็ไม่อยากมอง" ลูกเป็ดขี้เหร่จึงออกเดินทางต่อไปจนถึงกระท่อมหลังหนึ่ง เจ้าของบ้านเป็นหญิงแก่ นางเลี้ยงแมวไว้ตัวหนึ่ง แม่ไก่ตัวหนึ่ง และแม่ไก่จะออกไข่ให้หญิงแก่วันละ 1 ฟอง หญิงแก่เห็นลูกเป็ดขี้เหร่ก็คิดว่า ถ้าเลี้ยงไว้ไม่นานก็คงจะออกไข่ให้เรากินได้อีกวันละ 1ฟอง จึงยอมให้ลูกเป็ดอาศัยอยู่ด้วย หญิงแก่เลี้ยงลูกเป็ดมานานแต่ลูกเป็ดขี้เหร่ก็ยังไม่ออกไข่สักที ลูกเป็ดทะเลาะกับแมวและไก่จึงหนีออกจากบ้านหญิงแก่ไป

ขณะที่กำลังเดินทางออกจากบ้านหญิงแก่ ลูกเป็ดเดินไปเรื่อยๆจนถึงสระน้ำแห่งหนึ่ง จึงหยุดพักด้วยความเหนื่อยอ่อนจนหลับไป บังเอิญมีชาวนาใจดีคนหนึ่งมาพบเข้าจึงพาลูกเป็ดขี้เหร่ไปอยู่บ้าน ลูกๆของชาวนาดีใจมาก อยากจะเล่นด้วย จึงวิ่งไล่จับลูกเป็ด ลูกเป็ดกลัวบินหนีขึ้นไปเกาะบนถังนมทำให้นมหกกระจาย เมียชาวนาโกรธมาก จึงขว้างปาของใส่ ลูกเป็ดวิ่งหนีออกทางประตูหลัง แอบซ่อนอยู่ใต้พุ่มไม้

ลูกเป็ดได้หนีออกมาอยู่ที่ป่าละเมาะริมสระน้ำเป็นเวลานาน จนกระทั่งลูกเป็ดโตขึ้นกว่าเดิมมาก มีปีกใหญ่และแข็งแรง วันหนึ่งลูกเป็ดบินเที่ยวเล่นรอบๆสระ บังเอิญเหลือบไปเห็นนกสีขาว 3 ตัวบินลงไปเล่นในสระน้ำ ลูกเป็ดนึกในใจว่า ถ้าเราบินลงไปเล่นน้ำในสระให้นกแสนสวย 3 ตัวนั้นจิกเราให้ตายเสียจะดีกว่าอยู่ต่อไปโดยมีรูปร่างน่าเกลียดอย่างนี้

ลูกเป็ดขี้เหร่นึกในใจแล้วก็ก้มลงมองดูเงาของตัวเองในน้ำ แต่แล้วก็ต้องแปลกใจที่เห็นเงาของหงส์แสนสวย ต่อไปนี้เราไม่ได้เป็นลูกเป็ดขี้เหร่อีกแล้ว ฝูงหงส์ในสระลอยเข้ามาใกล้และพากันทักทาย พวกเด็กๆร้องว่า มีหงส์มาใหม่อีกหนึ่งตัวแล้ว หงส์ตัวใหม่สวยที่สุด แต่หงส์ตัวใหม่ไม่ได้ลำพองใจกลับนึกถึงคืนวันเก่าๆเมื่อครั้งยังเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ ฝูงหงส์พากันบินขึ้นจากน้ำ หงส์ตัวใหม่บินเข้าฝูงไปด้วยอย่างมีความสุข
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "จงอย่ามองคนแต่ภายนอก แล้วด่วนตัดสินว่าคนๆนั้นดีหรือไม่ดี"

นิทานอีสปเรื่องลูกเป็ดขี้เหร่เป็นที่มาของสำนวน "ลูกเป็ดขี้เหร่" ซึ่งมีความหมายถึง คนที่เคยหน้าตาไม่ดีหรือไม่ประสบความสำเร็จในตอนเด็ก แต่ได้พัฒนาจนกลายเป็นคนที่สวยดึงดูดใจหรือประสบความสำเร็จ

ตัวอย่าง
พลอยนั้นขี้อายสุดๆเมื่อยังเด็ก ตอนนี้เธอคือนักแสดงที่สวยสง่าที่สุด เธอกลายสภาพมาจากลูกเป็ดขี้เหร่

ฮันส์ คริสเตียน แอนเดอร์เซน ชาวเดนมาร์ก เป็นที่รู้จักทั่วไปในฐานะนักแต่งนิทานอันโด่งดังไปทั่วโลก จากนิทานหลายเรื่องของเขา เช่น 
พระราชากับชุดล่องหน (The Emperor's New Clothes.)

เงือกน้อยผจญภัย (The Little Mermaid.)

เด็กหญิงขายไม้ขีดไฟ (The Little Match Girl.)

ลูกเป็ดขี้เหร่ (The Ugly Duckling)

อนุสาวรีย์ของเขาตั้งอยู่ที่มุมจตุรัสหน้าศาลาว่าการกรุงโคเปนเฮเกน เดนมาร์ก

นิทานเรื่องลูกเป็ดขี้เหร่ (The Ugly Duckling) ของฮันท์  คริสเตียน แอนเดอร์เซน มีเนื้อหาคล้ายกับนิทานอีสป ดังนี้

ใกล้ๆริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง มีแม่เป็ดกำลังกกไข่ห้าฟอง เวลาผ่านไป มีไข่เพียงสี่ฟองที่ถูกฟักเป็นตัวออกมา ยกเว้นไข่ฟองหนึ่งที่ยังไม่ฟัก ทันใดนั้น...ไข่ฟองสุดท้ายก็ค่อยๆฟักตัวออกมา " คุณพระช่วย ทำไมถึงขี้เหร่อย่างนี้"  อย่างไรก็ตามแม่เป็ดก็รับลูกเป็ดตัวนี้เป็นลูกของตน

วันหนึ่งแม่เป็ดพาลูกๆไปหัดว่ายน้ำ ระหว่างทางได้พบกับวัว แพะ และหมู พวกมันพากันหัวเราะเยาะลูกเป็ดขี้เหร่ “ ฮ่าๆ พวกเราดู ตัวอะไรนั่นซิ น่าเกลียดจริงๆ” สักครู่หนึ่งเหล่าลูกเป็ดได้เดินไปพบกับพ่อไก่และแม่ไก่ "นี่ เธอเคยเห็นตัวอะไรน่าเกลียดบ้างไหม?" พ่อไก่เอ่ยถามแม่ไก่

วันต่อมาลูกเป็ดขี้เหร่เดินหลงเข้าไปในบ้านคนขายขนมปัง เมื่อคนทำขนมปังเห็นมันเข้าจึงร้องตะโกนขึ้นว่า " ออกไปให้พ้นเดี๋ยวนี้ เจ้าตัวน่าเกลียด"

วันหนึ่งลูกเป็ดขี้เหร่เห็นฝูงหงส์กำลังเล่นน้ำในลำธารที่มันอาศัยอยู่ มันตะลึงในความสวยงามของหงส์เหล่านั้น จึงบินตามไปดูใกล้ๆ ลูกเป็ดขี้เหร่มองเงาของตนเองที่ปรากฏในน้ำ เป็นเงาของหงส์ที่สง่างาม อันที่จริงมันไม่ใช่ลูกเป็ดขี้เหร่ แต่มันเป็นหงส์ต่างหาก ในที่สุดมันก็ได้พบกับพ่อแม่ที่แท้จริงและอาศัยอยู่ที่ลำธารแห่งนั้นอย่างมีความสุข

ข้อคิดจากนิทานลูกเป็ดขี้เหร่
ไม่ว่าจะเป็นลูกเป็ดขี้เหร่หรือหงส์ที่สง่างาม ก็อย่าได้ด้อยค่าตัวเอง ไม่ว่าจะชีวิตนี้จะต้องประสบกับเหตุการณ์ร้ายๆที่ทำให้จิตใจหม่นหมองหรือบั่นทอนกำลังใจ ขอจงก้าวผ่านมันไปด้วยใจที่เข้มแข็ง เชื่อมั่นในคุณค่าตัวเอง แล้วสักวันจะได้สัมผัสวินาทีที่ลูกเป็ดขี้เหร่ได้พบว่าแท้จริงแล้วมันคือหงส์ที่สวยงามนั้นเป็นเช่นไร

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต