ไม่หวัง"ผล"ตอบแทน
ทีแรกตั้งใจจะเลี้ยงขนมปังและเปียกปูนเพาะลูกขาย ด้วยความชอบและติดตามดูลาบราดอร์จากฟาร์มต่างๆในยูทูปอยู่เป็นปีสองปี เห็นลูกออกมาคอกละเจ็ดแปดตัว ตัวละหมื่น คอกหนึ่งเป็นเงินร่วมแสน ถ้าพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ระดับแชมป์จากต่างประเทศด้วย ราคาลูกจะเพิ่มสี่ห้าเท่าตัวเลยทีเดียว
เอาเข้าจริงไม่ใช่อย่างนั้น ค่าใช้จ่ายจิปาถะ แค่ค่าอาหารต่อเดือนก็หลายบาทแล้ว ยิ่งโตยิ่งกินจุ แถมธรรมชาติลาบราดอร์กินเก่งเป็นทุนเดิม ไหนจะค่าหยูกค่ายายามเจ็บไข้ได้ป่วย ซึ่งคล้ายจะแพงกว่าของคนเราเสียอีก(ฮา) ที่ฝันจะมีรายได้เสริมจากการได้เลี้ยงหมาที่เราชอบด้วย ดูท่าจะเป็นแค่ฝันหวาน(ฮา)
นอกจากรายจ่าย เวลาก็หนักเอาการ ที่สำคัญไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อน โดยเทียบกับการเลี้ยงขนุนกับมะขามที่ไม่ได้ดูแลอะไรมาก จะเป็นภาระก็คือต้องหาข้าวหาน้ำให้กินเท่านั้น จึงวางแผนจะเลี้ยงขนมปังกับเปียกปูนลักษณะนั้น แต่ความเป็นจริงเป็นไปไม่ได้ การดูแลจำเป็นต้องมากกว่าเป็นทวีคูณ
สุดท้ายต้องยอมจำนน ตัดสินใจนำเปียกปูนไปทำหมันก่อนที่จะเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์ แค่ดูแลพ่อแม่สองตัวก็หมดเวลาแล้ว ขืนปล่อยให้ลูกๆออกมาเป็นขบวนอีก โดยเฉพาะช่วงแรกเกิดที่ต้องประคบประหงมกันอย่างหนัก ซึ่งกว่าจะขายได้อีกสองสามเดือน แล้วถ้ายังขายไม่ได้ ต้องดูแลต่อ?
แต่ปัจจุบันความรู้สึกตัวเองกลับดียิ่งกว่า เพราะทุกวันนี้เลี้ยงดูขนมปังกับเปียกปูนด้วยหัวใจบริสุทธิ์ เนื่องจากไม่มีความหวังหรือประโยชน์ใดๆเป็นการตอบแทนอย่างแน่นอนแล้ว(ฮา)
ความเห็น (2)
สุนัขพันธ์ุนี้เขาซนมากเลยใช่ไหมค่ะ ไม่ทราบว่าเปียกปูนเป็นอย่างไรบ้าง ที่บ้านมีแต่พันธุ์เล็กค่ะ ชิสุ กับปอม และพันธ์ุไทยอีก 4 ตัว เวลาแข่งกันเห่านี่ ปวดประสาทมากเลยค่ะ แต่มาคิดอีกที ก็เขาพูดไม่ได้ก็ต้องเห่าอ่ะนะ
เลี้ยงเป็นเพื่อนเล่นดีกว่าค่ะ จะได้สะบายใจ