๑,๒๐๙ อุ้ม...เด็กชายธรรมดาที่ไม่ธรรมดา

          เรี่องราวของเด็กผู้ชายคนหนึ่งในโรงเรียน..ที่ผมไม่เคยเห็นแววแห่งความเก่งกาจ อาจเรียกได้ว่าสติปัญญาระดับปานกลางก็คงพอได้ แต่ผมก็ให้ความสนใจมาตลอด ตั้งแต่เริ่มเรียนชั้นปฐมวัย

      อุ้ม..หรือเด็กชายธวัชชัย มุนินทรวัจน์ ปัจจุบันกำลังจะเรียนจบชั้นป.๖ ในสภาพร่างการที่ค่อนข้างผ่ายผอม แต่จิตใจของอุ้มมีความพร้อมมาก

          หลายเดือนที่ผ่านมา ผมถามอุ้มว่า จะไปเรียนต่อชั้น ม.๑ ที่ไหน..อุ้มตอบชัดถ้อยชัดคำว่า ผมจะไปเรียนที่เมืองกาญจน์...”ผมอยากจะไปอยู่กับแม่ครับ” อุ้มบอก

          ผมต้องรีบถามข้อมูลด้านการเรียนกับครูประจำชั้นป.๖ คำตอบคือ อุ้มตั้งใจเรียนมากขึ้นในทุกวิชา ส่วนการอ่านและการเขียนดีขึ้นมาก ถึงแม้ว่าบางคำที่ง่ายๆ อุ้มก็มักจะมีการอ่านและเขียนที่ผิดอยู่บ่อยๆ

          `ผมรู้สึกเป็นห่วงเด็กคนนี้เป็นพิเศษตั้งแต่อยู่ชั้น ป.๓ วันที่ไปเยี่ยมบ้าน ผมเห็นอุ้มอยู่กับยาย อุ้มนอนเปลอย่างสบายใจ ไม่ค่อยช่วยงานบ้านเท่าที่ควร ซึ่งยายก็ไม่ได้ว่าอะไร นอกจากบอกว่า อุ้มชอบงอน เวลาไม่พอใจอะไรก็จะไม่พูดไม่จา มีทีท่าเงียบเฉย

          ผมต้องเรียกมาอบรม ให้สงสารยายบ้าง การที่พ่อแม่แยกทางกัน มันไม่ใช่ปัญหา เพราะเขาสองคนก็หมั่นมาหาอุ้มอยู่บ่อยๆ ส่วนแม่ ครูก็เห็นว่ามาให้อุ้มกอดทุกครั้งในงานวันแม่ของโรงเรียน

          อุ้ม..ดูเหมือนสมาธิไม่ค่อยดีนัก บางครั้งเหม่อลอยและทำงานแบบลนๆ บุคลิกท่าทางไม่ค่อยจะสดชื่นนัก..ระยะหลังดูเหมือนจะผอมแห้งแรงน้อยลงไป “อุ้มเป็นไร ดูเธอผอมจัง” ผมถาม

          “ผมกินข้าวไม่เป็นเวลาครับ”       “ห่วงเล่นโทรศัพท์ล่ะสิ”      “ครับ”  อุ้มยอมรับ

          ย้อนไป..เมื่อตอนที่อุ้มอยู่ชั้น ป.๔  ผมอยากเห็นอุ้มเป็นผู้นำ กล้าแสดงออก และมีความมั่นใจในตัวเอง จึงให้ฝึกกลองยาว อุ้มให้ความสนใจฝึกซ้อม แต่สำหรับดนตรีสากลโดยเฉพาะเครื่องเป่า อุ้มไม่ชอบบอกว่าขี้เกียจจำโน้ต

          ผมเห็นอุ้มเริ่มมีระเบียบวินัยตั้งแต่ตอนนั้น ในวงกลองยาวจะให้อุ้มช่วยเล่นอะไร อุ้มบรรเลงได้หมด ทั้งกลอง ฉิ่ง ฉาบ กรับและโหม่ง ความกล้าแสดงออกของอุ้มเริ่มฉายแววแล้ว

          พออุ้มขึ้นชั้น ป.๕ ผมให้อุ้มเป็นหัวหน้าคณะ “เพลงฉ่อย” ซึ่งจะต้องออกลีลาท่าทางและมีบทร้องมากกว่าเพื่อน เจตนาของผมต้องการให้อุ้มได้พัฒนาสมอง สมาธิและมีความมั่นใจในตนเอง

          พัฒนาการของอุ้มชัดเจนมากขึ้นเป็นลำดับ อุ้มกล้าพูด และพูดได้เป็นเรื่องเป็นราวดีกว่าเพื่อนๆอีกหลายคน อุ้มกล้าคิดกล้าถาม และเป็นเด็กที่รู้จักใช้เหตุใช้ผลในการทำงานและแก้ปัญหา

          ปิดเทอม...ก่อนขึ้นชั้น ป.๖ ผมให้อุ้มมาอ่านหนังสือให้ฟังที่โรงเรียนหลายครั้ง เพราะผมคิดว่าการอ่านคล่องอีกเพียงอย่างเดียว จะเป็นไปเบิกทางให้อุ้มได้ไปต่ออย่างที่อุ้มใฝ่ฝัน...

          “อุ้ม..รู้ใช่ไหม..ถ้าจะไปสอบแข่งขันเข้าเรียน ม.๑ ที่เมืองกาญจน์ มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ”

          “ทราบครับ...แต่ผมอยากไปอยู่กับแม่ ผมจะพยายามครับ...”

         “พยายามอย่างเดียวไม่พอ อุ้มต้องเป็นเด็กดีของยาย เป็นเด็กที่ตั้งใจเรียน เป็นตัวอย่างแก่น้องๆ และที่สำคัญต้องเพลาๆเรื่องโทรศัพท์ลงบ้าง”     “ครับ”  อุ้มรับปาก

          เปิดเทอมชั้น ป.๖  ผมพยายามหานักเรียนที่เหมาะสมสำหรับเป็นเวรหรือเจ้าหน้าที่ทำความสะอาดห้องน้ำชาย ป.๔ – ๖ ในช่วงเช้า..ยังมองไม่ออกว่าจะเลือกใคร...?

          อุ้ม..ยกมืออาสา นั่นหมายความว่าอุ้มต้องมาโรงเรียนแต่เช้า และต้องทำความสะอาดทุกวัน ห้องน้ำชายมี ๑ หลัง ๒ ห้อง ดูเหมือนจะไม่มาก แต่ก็ต้องอาศัยความเสียสละมิใช่น้อย..

          ตลอด ๑ ปีการศึกษา ที่ผ่านมา..ผมสังเกตอุ้มทำงานที่รับผิดชอบ ดูทะมัดทะแมงและตั้งใจ ผมคิดในใจว่า...อุ้ม..เธอมีบุญมากมายเลยนะ...ใครที่ทำห้องน้ำห้องส้วมโรงเรียน จะได้ดีทุกคน และต่อไปภายหน้าจะมีสุขภาพแข็งแรง ไม่มีโรคภัยมาเบียดเบียน ทำอะไรก็จะประสบความสำเร็จ”

          เช้าวันนี้...อุ้มเดินมาหาผมด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม.....”ครูครับ ผมสอบเข้าเรียนที่โรงเรียนเฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระศรีนครินทร์ที่เมืองกาญจน์ได้แล้วครับ.....”   “ดีใจด้วยนะอุ้ม”

          ต่อไปนี้...เธอจะเป็นเด็กผู้ชายที่ไม่ธรรมดาอีกต่อไปแล้ว....ครูจะส่งใจช่วยเธออีกแรงหนึ่ง...

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๓  เมษายน  ๒๕๖๔