ประสบการณ์การเข้าสู่ตำแหน่งทางวิชาการ ของมหาวิทยาลัยกลุ่มการพัฒนาชุมชนเชิงพื้นที่

ประสบการณ์การเข้าสู่ตำแหน่งทางวิชาการ ของมหาวิทยาลัยกลุ่มการพัฒนาชุมชนเชิงพื้นที่

          ความมุ่งมั่นในการทำตำแหน่งทางวิชาการนี้ เพื่อเป็นแรงจูงใจในการพัฒนาตนเอง ของบุคลากรในมหาวิทยาลัยกลุ่มการพัฒนาชุมชนเชิงพื้นที่ (Area-Based and Community) ที่จะยกระดับสถาบันอุดมศึกษาไทยให้ไปเติมเต็มศักยภาพในพื้นที่ ด้วยวิทยาการสมัยใหม่ผสมผสานกับภูมิปัญญาไทย ซึ่งมีมหาวิทยาลัยส่วนใหญ่เป็นมหาวิทยาลัยกลุ่มราชภัฎ

            สิ่งที่จะหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยสำหรับคณาจารย์ในระดับมหาวิทยาลัยฯในยุคปัจจุบัน คือ การขอตำแหน่งทางวิชาการ และการขอทุนวิจัยเพื่อทำวิจัยครับ ในการมีตำแหน่งทางวิชาการที่สูงขึ้นนั้นจะบ่งบอกถึงศักยภาพ ความสามารถ และปริมาณงานที่มากขึ้นของเราด้วย อีกทั้งจะบ่งบอกถึงขีดความสามารถทางวิชาการของเราที่มีสูงขึ้น ตลอดจนบ่งบอกถึงศักยภาพของมหาวิทยาลัยฯ ในการพัฒนาชุมชนเชิงพื้นที่ ในการเตรียมตัวเพื่อขอตำแหน่งทางวิชาการนั้นต้องทำให้การสอน การวิจัย และการบริการวิชาการ หลอมรวมเป็นเรื่องเดียวกันให้ได้ครับ งานวิจัยก็ต้องมุ่งเป้าชัดเจนและนำไปใช้ประโยชน์ได้จริง การบริการวิชาการหรือพันธกิจสัมพันธ์ ต้องสร้างความเข้มแข็งให้กับชุมชนเป้าหมายได้จริง ซึ่งทั้งหมดนี้จะนำเราไปสู่บทความวิจัย ผลงานวิชาการรับใช้สังคม และหนังสือวิชาการเฉพาะทางที่เราเขียนขึ้นได้ตามลำดับครับ

           ส่วนข้อแนะนำในช่วงเริ่มต้นการทำงานวิจัยนั้น เราต้องมีเป้าหมายและแผนงานวิจัยระยะยาวของเราให้ชัดเจน ไม่ทำงานวิจัยแบบสะเปะสะปะซึ่งจะไม่สะท้อนว่าเรามีความชำนาญเฉพาะทางในเรื่องใด ควรหาตัวเองให้เจอและพยายามรักษาการทำงานวิจัยนั้นให้ต่อเนื่องครับ ประสบการณ์ของผมตั้งแต่การขอตำแหน่ง ผศ. ก็ใช้ผลงานวิจัยขอ ซึ่งผมคิดว่ามันเป็นรากฐานสำคัญประการหนึ่งที่ช่วยให้เรามีทิศทางการวิจัย มีปริมาณงาน และมีประสบการณ์ในการตีพิมพ์เผยแพร่ที่มากพอจนก้าวขึ้นสู่การขอตำแหน่ง รศ. ซึ่งเคล็ดลับต่างๆนี้ก็ได้ถ่ายทอดแนะนำให้กับเพื่อนร่วมงานได้ใช้ในการขอผลงาน ผลก็ประสบความสำเร็จได้รับ ผศ. ทั้ง 2 ท่านเช่นกัน สำหรับผู้ที่พลาดหรือยังไม่ได้ขออย่าเพิ่งท้อนะครับ ต้องเริ่มใหม่ทำเป้าหมายให้ชัดเจน ทำผลงานเพิ่มเติมขึ้นอย่างต่อเนื่องครับ สักวันหนึ่งเราจะเห็นมหาวิทยาลัยราชภัฏมีศาสตราจารย์เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆครับ

            คนรุ่นใหม่ในมหาวิทยาลัยฯ มีความคิดเป็นของตนเองมากขึ้นครับ มีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น กล้าคิดกล้าทำสิ่งใหม่ๆ เพื่อพัฒนามหาวิทยาลัยฯ การทำงานของคนรุ่นใหม่อาจจะต้องสร้างเป้าหมายให้กับตัวเอง  มีการทำงานเป็นทีม  มีการเรียนรู้งานใหม่ๆ หาเพื่อนร่วมงานที่ดี กล้าที่จะตำหนิ กล้าที่จะตรวจสอบผลงานซึ่งกันและกันที่เกิดขึ้น มีการประชาสัมพันธ์ผลงานตัวเองที่ดี และหาผู้สนับสนุนที่ดีด้วย เรียนรู้ที่จะอ่อนน้อมถ่อมตนและปรับตัวร่วมกันกับผู้อื่น ใจกว้างอย่างเหมาะสม ยืนกรานในความถูกต้องและกล้าเสี่ยง วันนี้เชิญชวนน้องๆคนรุ่นใหม่ทุกคนร่วมกันขับเคลื่อนมหาวิทยาลัยฯให้ก้าวขึ้นมาเป็นองค์กรที่พัฒนาชุมชนเชิงพื้นที่ เป็นผู้ชี้นำสังคม ชี้นำทั้งในด้านความเป็นเลิศทางวิชาการ ด้านวิจัย ด้านบริการวิชาการหรือพันธกิจสัมพันธ์ เพื่อการพัฒนาชุมชน ตลอดจนกล้าชี้นำในแบบอย่างแห่งความดี ความถูกต้อง และความซื่อสัตย์ด้วย ในฐานะที่เป็นสถาบันอุดมศึกษา ถ้าหากทำได้ความศรัทธาของประชาชนและ นศ. จะเกิดขึ้นอย่างมากมาย หลายคนจะเดินเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยฯอย่างภาคภูมิครับ

            สุดท้ายนี้ ทั้งบุคลากรสายวิชาการและสายสนับสนุน “ถ้าเรามีเป้าหมายที่ชัดเจน แม้จะยากแค่ไหน ถ้าเราทำจริง มุ่งมั่นจริง ทุกสิ่งเป็นจริงได้” (ศ.ดร.สุชัชวีร์ สุวรรณสวัสดิ์ อธิการบดี สจล. และนายกสภาวิศวกร)