๙๕. จดหมายถึงลูกชาย...

          อากาศเริ่มหนาว แต่เวลาพ่อเห็นลูกแต่งชุดโขน พ่อรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน ไม่รู้สึกเสียดายเงินและเวลา....๒ – ๓ ปีในช่วงแรกของการศึกษา ที่ลูกเลือกเรียนผิดทาง..

      พ่อไม่มีเวลาแนะแนวให้ลูก แต่ลูกก็เห็นแล้วและเข้าใจงานของพ่อ ว่าการเป็นครูในโรงเรียนขนาดเล็ก มันหนักหนาสาหัสแค่ไหน

          วันนี้ ลูกเริ่มต้นชีวิตใหม่ ในทางการศึกษาที่ลูกชอบ  ๓ ปีในรั้วสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ พ่อสังเกตเห็นว่า ลูกเติบโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น สนใจใฝ่รู้และทุ่มเทให้กับการฝึกวิชาชีพครู

          ในสาขาวิชา “โขน” ที่นับวันจะหาคนเรียนค่อนข้างยาก ที่สำคัญ..เป็นหนึ่งในโครงการพระราชดำริ ที่สถาบันพระมหากษัตริย์ไทยทรงริเริ่มและอนุรักษ์ไว้ ให้สืบทอดถึงรุ่นลูกรุ่นหลาน

          เราโชคดีที่เกิดมาเป็นคนไทย..อยู่ภายใต้เบื้องพระยุคลบาท ลูกมีโอกาสมากมาย นอกจากจะได้เรียนรู้ศาสตร์ชั้นสูงแล้ว ยังจะได้ช่วยสานต่อพระราชปณิธานของพระองค์ท่าน

          พ่อจะเอาใจช่วยและสนับสนุนลูกอย่างเต็มที่ เพื่อให้ลูกเป็นเด็กโขนรุ่นใหม่ เป็นคนโขนรุ่นต่อไป..และเมื่อลูกมีวิชาความรู้แล้ว จะต้องไม่ลืมที่จะเป็นคนดีของสังคม ทำความดีตอบแทนคุณแผ่นดินไทยและต้องสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณของกษัตริย์ไทยทุกพระองค์

          ขอบใจที่ลูกส่งภาพงานแถลงข่าวการจัดงาน “โครงการเผยแพร่ศิลปวัฒนธรรมทั่วทิศแผ่นดินไทย” ของกระทรวงวัฒนธรรม มาให้พ่อได้ชื่นชม ในข่าวบอกว่าลูกแสดงเป็น “องคต” ชุดคงหนักมาก เวลาฝึกซ้อมก็ขอให้ลูกระมัดระวังด้วยก็แล้วกัน..

          สุดท้ายนี้..อย่าลืมที่พ่อเคยบอก เรียนให้เต็มที่ ไม่ต้องประหยัดในเรื่องการศึกษาเล่าเรียน แต่จงประหยัดและรู้จักพอเพียง กับเรื่องฟุ้งเฟ้อฟุ่มเฟือย  และขอให้เชื่อมั่น..ถึงแม้ว่าพ่อจะเป็นเพียงมนุษย์เงินเดือน แต่ก็สามารถส่งลูกเรียนจนจบแน่นอน

          จงขยันและอดทนให้มาก ไม่มีอะไรยากถ้าเราขยัน..ลูกจะได้เกรดอะไรพ่อไม่ว่า แต่วิชาเอกมีความสำคัญ หมั่นฝึกซ้อมให้เกิดทักษะความชำนาญ เพื่อลูกจะได้สืบสานและนำไปใช้ในวิชาชีพครูต่อไป

          วันเกิดของพ่อ..พ่อไม่เคยคาดหวังอะไรมากไปกว่า..การที่ลูกใช้ชีวิตอย่างมีความสุข สนุกกับการเรียน เท่านี้พ่อก็ดีใจ เป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่สำหรับพ่อแล้ว...

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๘  ธันวาคม  ๒๕๖๓