…สิ่งที่ได้มา…เมื่อต้องแข่งกับเวลา…
…ความสำเร็จในชีวิตของคนประกอบด้วยสุขภาพ ความสามารถ ทรัพยากร และเวลา …แต่ไม่เท่ากัน ยกเว้นเวลาที่ทุกคนมีเท่ากัน… การเรียกร้องหาความเท่าเทียมกันในสังคมโลกนี้ จึงทำไม่ได้อย่างแน่นอน…นึกถึงเมื่อตอนเป็นเด็ก…เวลาไปโรงเรียนจะเดินตามกันเป็นกลุ่มๆ เล็กบ้าง ใหญ่บ้าง…เรียนห้องเดียวกันบ้าง เรียนคนละชั้นคนละห้องก็มี…เดินไปคุยไปสนุกสนาน…เดินข้ามถนนสองครั้งก็ถึงแล้ว…เพราะโรงเรียนตั้งอยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก…ระหว่างทางหากเห็นเพื่อนบางนั่งรถผ่านไปก็ตะโกนเรียกกันโหวกเหวกโวยวายสนุกสนาน…ไม่ได้คิดว่าใครรวย ใครจน…แม้ในเวลาเรียน ใครเรียนเก่ง ก็คือคนเก่ง…ใครเรียนไม่เก่ง ก็คือไม่เก่ง…ทุกคนยอมรับความจริง…พอเวลาพักกลางวันก็วิ่งเล่นด้วยกัน…ไม่ได้อิจฉาริษยา โกรธเกลียด หรือดูถูกดูแคลนกัน…ตอนนั้นเมื่อถึงห้องเรียนก็ตั้งใจเรียน …กลับถึงบ้านก็รีบช่วยงานที่บ้านตามที่ได้รับมอบหมาย…เสร็จเร็วก็มีเวลาทำการบ้านจากโรงเรียน…ทำการบ้านเสร็จเร็ว ก็มีเวลาไปเล่นกับเพื่อนๆเร็ว…กิจกรรมทุกอย่างต้องทำให้ทันเวลา…แข่งกับเวลา…จึงจะเกิดประโยชน์…และเกิดความพากภูมิใจในผลสำเร็จ
