เที่ยว cool cool สีชมพู ขอนแก่น (5)

บท(เรียน)ที่ 5  สรุป อภิปรายและเสนอแนะ

เขียนบันทึกถึง “สีชมพู” แหล่งท่องเที่ยวเชิงธรรมชาตินิเวศที่เยาวชนและคนท้องถิ่นช่วยกันปลุกกระแสขับเคลื่อนให้เป็น “ตัวเลือกใหม่” สำหรับนักท่องเที่ยวนอกเหนือจากเมืองหลักและเมืองรอง ก็มีเมืองที่ไม่มีใครรู้จักมักคุ้นอย่าง “สีชมพู”

“สีชมพู” มีเรื่องราวมากมายที่ “ผู้จัดการ” สามารถร้อยเรียงเรื่องราวหรือ Story ให้สีชมพูมี “พื้นที่” บนแผนที่ท่องเที่ยว เคยมีผู้จัดการ นักวิชาการ นักวิจัยกล่าวว่า “ใช้วัฒนธรรมนำการท่องเที่ยว” คงเพราะในแต่ละพื้นที่แต่ละชุมชนมีวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน แต่ก็ต้องอธิบายขยายอรรถกันบ้างว่า “วัฒนธรรม” มิใช่แค่เรื่องของบุญประเพณี แต่วัฒนธรรมมีความหมายกว้างไปถึงเรื่องราวตั้งแต่เกิดจนตายหรือแม้แต่หลังความตาย วัฒนธรรมแทรกอยู่ตั้งแต่เช้าจรดค่ำหรือแม้แต่ตอนนอนหลับ ... การหาหน่อไม้แล้วมาแปรรูป ก็เป็นวัฒนธรรมการกิน ...

แต่ผมอยากจะชวนคุยว่าการท่องเที่ยวเชิงนิเวศวัฒนธรรมหรือนิเวศชุมชน อาจจะใช้คำว่า “ใช้ชุมชนนำการท่องเที่ยว” อย่างที่ครูสอญอและทีมงานบ้านนอกคอกแบ้กำลังทำอยู่ “ชุมชน” มีของดีมากมายที่แฝงตัวอยู่อย่างกลมกลืนจนกลายเป็น “วิถี” ที่งดงาม แต่คนมองข้ามเพราะความเคยชิน “ทุ่งดอกหญ้าสีชมพู” มิใช่เพิ่งเกิดมีขึ้น แต่เกิดมีอยู่มาช้านานและเป็นประจำทุกปี หรือแม้แต่ที่อื่น ๆ ก็มีให้เห็นไม่เฉพาะที่สีชมพู แต่เรื่องราว Story ที่ถูกชูขึ้นมาพร้อม ๆ กับทุนในเชิงพื้นที่ของดงลานคือ ภูเขา ทุ่งหญ้า และท้องนาท้องไร่ มีทุนทางธรรมชาติที่งดงาม เรื่องราวเลยแจ่มชัดเมื่อถูกยกขึ้นเป็นประเด็น... หรือแม้แต่เขาแม่มาน ที่นอนอยู่มานานแสนนาน แต่เรื่องราวที่ถูกบอกเล่า ก็ทำให้เรา (นักท่องเที่ยว) สนใจไม่น้อย

การท่องเที่ยว มีการเปลี่ยนแปลงไปมาก มีหลากหลายรูปแบบ เมื่อก่อนเราคงนิยามการท่องเที่ยวว่าคือการไปพักผ่อน นอนตื่นสาย ๆ ตื่นมามีอาหารเช้ากิน มีกาแฟให้ดื่ม ไม่ต้องขยับตัวมาก เพื่อ “พักผ่อน”  แต่ในยุคปัจจุบันการท่องเที่ยวที่เป็นกิจกรรมให้ทำให้มีส่วนร่วมกลับได้รับความสนใจมากขึ้น หาก “ผู้จัดการ” สามารถสร้างกิจกรรมได้ทุกฤดูกาล ร้อน ฝน หนาว ด้วยทุนทางวัฒนธรรมและวิถีชุมชนก็คงทำให้การท่องเที่ยวสีชมพูดูไม่เหงา....ถ้าผู้จัดการขยันและไม่เหนื่อย

“สีชมพู” มีเสน่ห์มาก ๆ สำหรับผม เดิมทีผมตามหาสถานที่พักผ่อนที่ไม่ไกลจากขอนแก่นมากนัก มีบรรยากาศดี ที่สงบ งาม ขับรถไปเที่ยวชมมามากมาย ตอนนี้ผมจึงตกลงปลงใจว่าหากพอมีเวลา มีค่าน้ำมันและค่าที่พัก ก็คงปักหลักปลงใจที่สีชมพู ไม่ใกล้ไม่ไกล แม้ถนนหนทางจะไปลำบากสักหน่อยก็ตามที แต่เห็นข่าวแว่ว ๆ มาว่าจังหวัดได้รับงบประมาณมาปรับปรุงถนนจากชุมแพไปสีชมพูแล้ว เร็ว ๆ นี้คงมีการจัดสร้าง/ซ่อมถนนให้ดูดีมีความสะดวก

สุดท้าย ไม่ท้ายสุดที่กล่าวถึงสีชมพู สำหรับทริปนี้ คือ ผมจะไปเที่ยวสีชมพู เพราะมันคือสีชมพู ไม่ใช่เพราะสีชมพูเปลี่ยนแปลงไปเพียงเพื่อนักท่องเที่ยวอย่างผมหรือใคร ๆ แต่สีชมพูต้องมั่นคงยั่งยืนในแบบสีชมพู มีภูเขา มีสายน้ำ มีป่า มีถ้ำ มีธรรมชาติ และมีชุมชนที่พร้อมต้อนรับนักท่องเที่ยว ในแบบที่ “ให้มันเป็นสีชมพู”

ณ  มอดินแดง

25 สิงหาคม 2563