เจ้าโควิดตัวร้าย แกพรากชีวิตมหาวิทยาลัยไปจากฉัน

เป็นครั้งแรกของเราในการเขียนบันทึกนี้ ซึ่งเราอยากจะพูดถึงความรู้สึกของเราตอนนี้ว่ามันเป็นอย่างไรและอะไรทำให้เกิดความรู้สึกนี้ขึ้น  เริ่มจากการเกิดสถานการณ์วิกฤตครั้งใหญ่ของโลกใบนี้จากเจ้าไวรัสตัวร้ายที่ชื่อโควิด 19 ซึ่งส่งกระทบไปทั่วทุกพื้นที่ ทุกคนต้องกักตัวอยู่ภายในบ้าน บริษัทปิดการทำงานชั่วคราว ห้างปิดให้บริการ สายการบินหยุดให้บริการ ธุรกิจแต่ละที่ต้องหยุดทำงานลง และเน้นเป็นการ Work from home แทน อีกทั้งยังส่งผลให้ทุกมหาวิทยาลัยต้องปิดทำการเช่นกัน มีการเรียนการสอนแบบออนไลน์ขึ้น ต้องรู้จักฝึกเรียนรู้ด้วยตัวเองมากขึ้น การจัดสรรเวลาก็ยิ่งเป็นสิ่งสำคัญ ทำให้เราได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น แต่ว่าสำหรับเราแล้วเราก็ยังรู้สึกเสียดายอะไรหลาย ๆ อย่าง คิดถึงกิจกรรมต่าง ๆ ที่ทำเป็นประจำ คิดถึงมหาวิทยาลัย คิดถึงเพื่อน คิดถึงการเรียนการสอนแบบเดิม  คิดถึงเวลานั่งติวหนังสือกับเพื่อน ๆ คิดถึงการได้ไปเที่ยวเล่นข้างนอกบ้าน การได้พบเจออาจารย์ทุกคน เราคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาเหลือเกิน แต่ถึงอย่างนั้นเพื่อให้การแพร่ระบาดของไวรัสนี้เบาบางลง เราก็ต้องให้ความร่วมมือการป้องกันการแพร่เชื้อด้วย ไม่ออกจากบ้าน งดการใช้ของร่วมกัน และใส่หน้ากากอนามัยทุกครั้ง เพราะฉะนั้นอดทนอีกหน่อยนะตัวเราและขอให้ทุกคน ๆ สู้นะคะ ท้อได้แต่อย่าถอยค่ะ