กลอน คิดถึง

เสียงสายฝนหล่นลงมาหลังคาบ้าน

สุขสำราญบานใจให้คิดถึง

ตอนเด็กน้อยคอยเล่นน้ำตามริมบึง

ยังคำนึงถึงภาพนั้นตลอดมา

อันห้วยหนองคลองบึงถึงนาข้าว

หมู่บ้านลาวสาวซำน้อยคอยแลหา

ชวนเล่นน้ำตามห้วยหนองคลองท้องนา

จวนเวลาเย็นย้ำกลับบ้านตน

มาบัดนี้มีคลองล่องน้ำน้อย

พวกเด็กค่อยเลือนหายปลายสายฝน

จากบ้านนอกคอกนาประสาจน

กลายเป็นคนพลัดถิ่นหากินไกล

เที่ยวทำงานหาเงินสร้างชีวิต

ตนลิขิตตนนั้นพลันสดใส

ใช้ชีวิตผ่านกาลนานเท่าใด

แต่จิตใจยังคิดถึงบึงหนองนา

[นายศุภณัฐ เจตน์ครองสุข]

เป็นกลอนที่มีความหมายมากเลยครับ

[ยูมิ]

ขอบคุณครับ คุณ นายศุภณัฐ เจตน์ครองสุข