๑,๐๙๒ คัดกรอง...

        ผมชอบที่จะไปโรงเรียนแต่เช้า ตั้งแต่สมัยที่เป็นครู และเข้าสำนักงานก่อนใครเพื่อน ตอนที่เป็นศึกษานิเทศก์ มิใช่จะไปเพื่อลงเวลาก่อนใคร แล้วเดินไปเดินมา

    แต่..บรรยากาศของที่ทำงาน และประสบการณ์ตอนเช้าๆ มีคุณค่าเกินคำบรรยาย บางทีลืมลงเวลาทำงานด้วยซ้ำ หยิบจับงานประจำและทำในทันที

        เก็บกวาดอยู่บริเวณปากทางเข้าโรงเรียนนั่นแหละ..อย่างน้อยก็เพื่อให้ผู้ปกครองเห็นว่า..ผมมาก่อนลูกหลานคุณนะ..ในความคิดของผู้ปกครอง มักจะคิดว่าครูและผู้บริหารมักจะมาทีหลังลูกของเขาเสมอ มันก็ไม่ใช่เรื่องผิด หรือแปลกแต่ประการใด?

        ใครๆเขาก็ทำกัน..สำหรับผมไม่ใช่..การไปถึงโรงเรียนก่อนเด็กๆ คือความอบอุ่นและปลอดภัย ที่จะสร้างความภูมิคุ้มกันทั้งหมดทั้งมวล..ที่คาดคิดไม่ถึง..

        ผมคิดว่า..โรงเรียนที่ไม่มีนักการภารโรง และไม่มีบ้านพักครู สมควรอย่างยิ่งที่จะต้องมีครูและบุคลากรทางการศึกษามารอรับเด็ก อาจไม่ต้องมายืนหน้าโรงเรียนก็ได้

        สังคมและชุมชนเปลี่ยนแปลงไป..เราอย่าแน่ใจและอย่าประมาทในสถานที่และตัวบุคคล..ป้องกันไว้ก่อนดีกว่า..เรื่องบางเรื่อง..สพฐ.ไม่ได้ออกเป็นนโยบาย แต่ให้ครูและผู้บริหารใช้จิตสำนึก..

        คราวนี้..เวลาเกิดปัญหาขึ้นมา กระทรวงศึกษาธิการก็จะเต้น ทำท่าเอาจริงเอาจัง ออกมาตรการนโยบายให้วุ่นวายไปหมด แบบวัวหายแล้วล้อมคอก..ตลอด

        เมื่อปีแรกๆ ที่ผมมาอยู่โรงเรียนนี้ ตั้งกฎเกณฑ์ไว้ว่า ให้ผู้ปกครองต้องส่งลูกหลานที่หน้าโรงเรียน..ไม่ว่าจะมารถอะไร มอเตอร์ไซค์และปิคอัพ ก็ต้องจอดเพื่อส่งให้เด็กเดิน

        เด็กชั้นอนุบาลก็เหมือนกัน ต้องลงเดินเหมือนพี่ๆชั้นประถมฯ ผู้ปกครองไม่เข้าใจ บางคนก็มีดื้อรั้น บางคนก็ทำท่ามองค้อนผอ.แต่ไม่กล้าทำไรผอ. เพราะ ผอ.ไม่เคยกลัว

        เหตุผลของผอ.เกิดประโยชน์กับทุกฝ่าย ผอ.ไม่ได้ใช้อำนาจตามอำเภอใจ..การขับมอเตอร์ไซค์ไปส่งลูกถึงหน้าประตูห้อง มันจำเป็นด้วยหรือ?

        บางคนขับรถเร็วมาก เด็กบางคนกำลังเก็บกวาดหรือวิ่งเล่น จะเป็นอันตรายอย่างมาก แล้วควันรถอีกล่ะ ถ้าทุกคนขับไปส่งถึงในโรงเรียน ควันรถจะมากมายขนาดไหน แถมยังกลับรถยากลำบากอีกด้วย หากเฉี่ยวชนเด็กก็จะเป็นเรื่องที่ไม่ดีงามอย่างยิ่ง

        ปีต่อๆมาก็เลยเข้าใจ..จอดรถรับส่งกันเป็นระเบียบเรียบร้อย..ทุกวันนี้รถก็มากขึ้น แต่ไม่มีพลุกพล่าน ให้ความร่วมมือกับโรงเรียนเป็นอย่างดี อุบัติเหตุจึงไม่มีเกิดขึ้นแต่อย่างใด

        เด็กนักเรียนที่เดินจากหน้าโรงเรียนไปสู่ตัวอาคาร การเดินเท่ากับได้ออกกำลังกาย เดินผ่านครู ก็เท่ากับได้ฝึกการไหว้ทักทาย ฝึกนิสัยอ่อนน้อมถ่อมตน

        ส่วนครู..ก็จะได้ชมเชย หรือตักเตือน เรื่องเสื้อผ้าหน้าผม ก็ว่ากันไป..มีข่าวคราวอะไรจะบอกฝากผู้ปกครอง..ก็พูดคุยกันหน้าโรงเรียนได้เลย สะดวกง่ายดายมาก

        บ่อยครั้งที่ผมเตือนนักเรียนเรื่องกระเป๋า..ถามเด็กว่า..ตัวนิดเดียว แต่ทำไมกระเป๋าใหญ่โตขนาดนี้..จัดตารางเรียนมาหรือเปล่า..ระวังหลังจะหักนะ..

        เด็กอนุบาลที่ชอบซุกซน..ก็จะต้องคุยนานหน่อย แกล้งถามว่า เอาลูกหินมาอีกหรือเปล่า? เอาปืนติดกระเป๋ามาด้วยใช่ไหมเนี่ย..?

        ยิ่งรู้ว่าเด็กไปเที่ยวงานวัดมาก็ยิ่งจะต้องรีบถาม เพราะเด็กมักจะซื้อของเล่นมาอวดเพื่อน อวดไม่พอ..บางครั้ง..ยังสร้างปัญหาให้ครูประจำชั้นมิใช่น้อย

        ลูกหิน..บางทีก็ยัดใส่รูจมูก ปาใส่หัวเพื่อนก็มี ปืน..แม้ไม่มีลูก แต่ก็สามารถยิงกันสนั่นลั่นห้อง พอเบื่อขึ้นมาปืนนี่แหละจะใช้เป็นเครื่องมือตีหัวเพื่อนได้..เหมือนกัน

        วันนี้..ผมลองสุ่มตรวจอีกครั้ง แล้วก็เจอเข้าจนได้ เนื่องจากซิบกระเป๋ามีปัญหา ด้ามมีดสีทองก็เลยโผล่ออกมา..”เอามีดใส่กระเป๋ามาทำไม ครูห้ามไว้มิใช่รึ”

        “ผมลืมเอาออกจากกระเป๋าครับ” ผมอดยิ้มไม่ได้ แสดงว่านำมีดดาบมาโรงเรียนตั้งแต่เมื่อวาน..เสียงผู้ปกครองตะโกนให้ ผอ.ได้ยิน..”จัดการเลย ผอ.”

        ผมตรวจพบมีดดาบทั้งหมด ๒ อัน จริงๆแล้วไม่มากและไม่ใช่เรื่องใหญ่  เป็นธรรมชาติของเด็ก แต่..เมื่อใด..ถ้ามีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ไม่สบอารมณ์หรือบุคคลที่สามมาสอดแทรก ห้องเรียนจะกลายเป็นสมรภูมิรบในทันที อาจมีทิ่มตาหรือฟันกันบาดเจ็บ..ไม่มากก็น้อย

        โชคดีที่ผมคัดกรองไว้ก่อน ตั้งแต่หน้าโรงเรียน ป้องกันปัญหาที่จะเกิดขึ้น นี่ล่ะ ที่เรียกว่าภูมิคุ้มกัน..มิใช่เกิดปัญหาแล้วค่อยมาแก้..ถ้าแย่..มันจะแก้ไม่ทันนะครับ

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๘  มกราคม  ๒๕๖๓

       

       

[คุณมะเดื่อ]

มาทักทายจ้ะท่าน ผอ.คนเก่ง มีความสุขกับการทำงาน การเป็นครู สู้ต่อไป เส้นชัยอยู่ตรงหน้าจ้ะ