ชีวิตที่พอเพียง 3572. ปลูกหญ้ากระตุ้นสมอง

สนามหญ้าเล็กๆ ในบ้านผมถูกรบกวนจากการต่อเติมบ้านชั้นล่างให้สาวน้อยนอน    จะได้ไม่ต้องขึ้นบันได เสี่ยงตกบันไดกระดูกสะโพกหัก    รวมทั้งเธอเข่าไม่ดี    การก่อสร้างเริ่มปลายปี ๒๕๖๑  และเสร็จต้นปี ๒๕๖๒  

ผมปล่อยให้สนามหญ้าค่อยๆ ฟื้นตัว จนตอนที่เริ่มเขียนบันทึกนี้ (๒ กันยายน ๒๕๖๒) ได้ฝนจากหางพายุลูกแล้วลูกเล่า    หญ้างามเขียวชอุ่มเกือบเต็มพื้นที่แล้ว     ให้ความสดชื่นแก่จิตใจของผม    เกิดความคิดว่า “หญ้าเป็นยาบำรุงสมอง”     เป็นยาที่ให้ผลผ่านการมอง เสพ “ยา” นี้ด้วยจักษุประสาท    ไม่ใช่กินหรือทา   

นอกจากเสพด้วยจักษุประสาท  ยังต้องมีส่วนเสพด้วย “ผัสสะภายใน” คือ ให้เห็นส่วนที่ไม่ธรรมดาของสิ่งธรรมดาๆ คือการเติบโตขยายกอของหญ้า    ซึ่งสำหรับผมคือความเจริญงอกงาม    ผมฝึกให้ตนเองมีความสุขจากการได้เห็นความเจริญงอกงามของสรรพสิ่งรอบตัว และไกลตัว   

ลูกๆ ของผม อายุระหว่าง ๔๙ ถึง ๓๙ เป็นตัวอย่างของความเจริญงอกงามใกล้ตัว     เขามีชีวิตที่เจริญก้าวหน้าช้าๆ และมั่นคงในรูปแบบของแต่ละคน    สี่คนก็สี่แบบ    ผมได้เห็นแล้วมีความสุขยิ่งนัก    ที่ได้เห็นลูกเป็นคนดีมีความสามารถ    และทำประโยชน์ให้แก่สังคมได้   แต่ลูกก็ยังไกลตัว    เพราะเขาอยู่บ้านของเขา  บางคนอยู่ต่างแดน    หญ้าสิ ใกล้ตัวมาก เห็นทุกวัน วันละนับครั้งไม่ถ้วน    ผมจึงเอาความงอกงามของหญ้ามาเป็นอารมณ์ สร้างอารมณ์ชุ่มชื่นมีความสุข    อารมณ์เช่นนี้กระตุ้นสมองครับ

  หญ้า (มาเลเซีย) ในสนามนอกรั้วบ้าน ส่วนที่ติดถนนติดโรคตายไปเกือบหมดตั้งแต่ปลายฝนที่แล้ว    ทำให้พื้นที่เล็กๆ เหล่านั้นโล้นมาหมายเดือน    วันที่ ๑ กันยายน ๒๕๖๒ ผมจึงถอนหญ้าจากสนามในบ้าน    เอาไปปลูกที่สนามนอกรั้วบ้าน    เพื่อขยายพันธุ์ใหม่    แล้วหมั่นรดน้ำใส่ปุ๋ยเพื่อให้เข้าเจริญงอกงามทำหน้าที่เป็นยำบำรุงสมองของผม    ผมถ่ายรูปเอาไว้เปรียบเทียบกับสภาพในอีก ๑ เดือนข้างหน้า            

วิจารณ์ พานิช

๓๐ พ.ย. ๖๒

1 ถ่ายวันที่ ๒ กันยายน ๒๕๖๒

2 ถ่ายวันที่ ๑๒ ตุลาคม ๒๕๖๒

3 ถ่ายวันที่ ๒ กันยายน ๒๕๖๒

4 สนามหญ้าบำรุงสมอง