มื้อเช้า
“เอาไข่เค็มมั้ยพ่อ” คนพูดเอ่ยปากถามขณะที่เจ้าตัวกำลังสาละวนจัดเตรียมกับข้าวมื้อเช้า
“อะไรนะแม่” ผมถามออกไป“ไข่เค็มมั้ย”
ตั้งแต่จำความได้ บ้านผมต้องกินมื้อเช้าทุกวัน
จำได้ขนาดไหนล่ะ
ก็ได้ตั้งแต่ผมยังไม่ได้เข้าโรงเรียน ตอนนั้นเป็นเด็กตัวเล็กอยู่ที่อำเภอหลังสวน
“แม่ หยิบน้ำปลาให้หน่อย” ผม ซึ่งกำลังนั่งอยู่หลังบ้าน เตรียมกินโจ๊กมื้อเช้า ดูช้างตัวใหญ่เดินอยู่บนถนนในทิศทางที่กำลังมุ่งไปยังสถานีรถไฟ ตะโกนสั่งแม่
“หยิบเองสิลูก” แม่ส่งเสียงมาจากในครัว
“ไม่เอา แม่เอามาให้หน่อย” ผมคงอยากต่อรอง แต่แม่ก็มาเหนือกว่า เพราะถึงอย่างไรแม่ก็ไม่เอาน้ำปลามาให้ และท้ายที่สุดก็เป็นเด็กชายแป๊ะตัวเล็กๆ ที่เดินกระทืบเท้าไปหยิบน้ำปลาเองด้วยความหงุดหงิด และมาเหยาะใส่ในชามโจ๊กตัวเองอย่างไม่ยั้งมือ
“กินให้หมด” แม่ยืนเท้าสะเอวถือไม้เรียวอยู่ด้านหลัง
“มันเค็ม กินไม่ได้” ผมน้ำตาร่วงผล๋อย
“กินให้หมด” ไม้เรียวในมือแม่สั่นไปมา แล้วผมก็เริ่มกินไปร้องไห้ไป
“เดี๋ยวยายเอาไปทิ้งให้” ยายมากระซิบหลังจากที่แม่เดินเข้าครัวไปเมื่อผมเริ่มกินโจ๊กเค็มปี๋ถ้วยนั้นได้สองสามคำ มื้อเช้าวันนั้นจบลงที่ไข่ดาวราดข้าวที่ยายต้องทำมาให้ใหม่
มันคือความทรงจำที่โหดร้ายแต่ช่างงดงาม
โตขึ้นมา ผมย้ายตัวเองมาเป็นเด็กบ้านดอน จังหวัดสุราษฎร์ธานี ที่บ้านก็ยังคงต้องกินมื้อเช้าร่วมกัน ส่วนมากเป็นกับข้าวฝีมือของยาย ไข่เจียว ผัดผัก แกงจืด มันคือของยืนพื้น ส่วนแกงต่างๆจะเป็นมื้อเย็นของที่บ้านเรา
เมื่อต้องย้ายตัวเองอีกครั้งเพื่อมาเรียนหมอที่สงขลา มื้อเช้าก็ยังเป็นเรื่องสำคัญ การได้มานั่งกินข้าวที่คาเฟ็ตเป็นสิ่งบันเทิงใจ และจากที่นี่ ผมก็เริ่มเข้าใจ ว่าคนหลายๆคนไม่กินอาหารมื้อเช้าก่อนไปเข้าเรียน
“มันทนหิวได้อย่างไรกันวะ” ผมสงสัย เพราะหากมันคนนั้นคือผม เดาได้เลย ว่าเช้าวันนั้นมันคงเรียนไม่รู้เรื่อง
กระทั่งเป็นนักเรียนหมอปี ๖ ปีที่ยุ่งที่สุด เรียนและทำงานหนักที่สุด ผมยังต้องมีเวลาสำหรับการกินมื้อเช้า เมื่อตอนที่ไปฝึกงานเป็น extern อยู่ที่รพ.มหาราช นครศรีฯ ทุกๆเช้า คนที่ลงจากเวรคนแรกจะต้องแวะที่โรงครัว แล้วหิ้วกล่องอาหารกลับมาให้เพื่อนๆ ไส้กรอกทอด ขนมปัง ไข่ดาว บางวันคือข้าวต้ม สลับๆกันไป แล้วเราจะตั้งวงกินมื้อเช้าไปด้วยกัน เปิดทีวีดูรายการ “บ้านเลขที่ ๕” ตอนนั้นคุณสาวิตรีเป็นพิธีกร
จนเรียนหมอจบ มาเรียนต่อในสาขาสูตินรีเวช ก็ยังต้องกินมื้อเช้า หากเสร็จจากการอยู่เวร ผมอาจจะมานั่งกินไข่ลวกและกาแฟในห้องอาหารโรงพยาบาลก่อนเดินกลับห้องพัก แล้วกลับมากินมื้อหนักอีกครั้งก่อนขึ้นราวนด์เช้า
เป็นอย่างนี้ร่ำไป
จนกระทั่งเรียนจบมาทำงาน จนกระทั่งเป็นพ่อ การกินอาหารเช้าจึงเป็นสิ่งสำคัญขึ้นไปอีก นั่นเพราะ ลูกก็ต้องกินมื้อเช้า
ช่วงที่พี่แป้งเริ่มไปโรงเรียน ผมจะเป็นคนลงมาทำกับข้าว เพราะตอนนั้น น้องจ้ายังเล็กมาก เมียผมโคตรจะเหนื่อย
ผัดเต้าหู้ ผัดถั่วงอก ไข่เจียว ไข่ดาว แกงจืดหมูสับ หมูทอดกระเทียม วนเวียนอยู่ไม่กี่อย่างหรอก
“ลูกผมต้องได้กินข้าวเช้าก่อนไปโรงเรียน” จะสายแค่ไหน ก็ต้องกินข้าวเช้า นั่นทำให้ในช่วงชีวิตอนุบาล เราไม่เคยได้ไปโรงเรียนก่อนแปดโมงครึ่งได้เลย “พี่แป้งเคี้ยวช้ายิ่งกว่าเคี้ยวเอื้อง”
เมื่อน้องจ้าโตขึ้น เมียผมจึงเริ่มลงมาเตรียมอาหารเช้าให้ครอบครัว และเมื่อถึงเวลานั้น ผมก็เลยได้วางมือ ด้วยข้ออ้างที่ว่า “เดี๋ยวพ่อต้องไปส่งลูก” (อันที่จริง ผมขี้เกียจ และผมเข้าใจด้วยตนเองว่า เมียผมทำอาหารอร่อย กินได้ และลูกได้กิน เมื่อนั้น ผมจึงไม่ต้องยุ่งในมื้อเช้าอีกเลย)
อย่างเมื่อเช้าวันพุธที่ผ่านมา คนหาดใหญ่คงจะรู้สึกได้ ว่าเรามีลมหนาวพัดมาเยือน ยอดเขาคอหงส์มีหมอกปกคลุม น้ำค้างปลายยอดหญ้าหยดติ๋ง จะหาแม่คะนิ้งในเขตบ้านชาตินี้คงไม่มี อย่าลืมสิ ที่นี่คือหาดใหญ่
ผมบรรจงปล่อยฉี่อย่างสบายอารมณ์
ถ้าต้นไม้มันพูดได้ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะขอบคุณหรือด่าผม ที่มาฉี่รดใส่โคนมันอยู่ทุกเช้า
อาหารเช้าวันนี้คือแกงจืดหมูสับใส่ใบตำลึง
“พรูดดดด….” น้ำซุปกลมกล่อม ผมได้กลิ่นกระเทียมติดโคนลิ้นเป็นอาฟเตอร์เทสต์ ใบตำลึงกำลังเหี่ยวจจากความร้อนได้ที่ ได้รสสัมผัสเมื่อยามเคี้ยว เต้าหู้ไข่นุ่มลิ้น หมูสับถูกเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เข้าใจว่าเธอคงใส่น้ำปลาและสับกระเทียมคลุกๆเอาไว้ แล้วแช่ตู้เย็นเพื่อให้มันเซ็ตตัว
“พรูดดดด….” ขออีกที เพราะมันอร่อย
น้องจ้าตักแกงจืดราดลงบนข้าวหอมนิลสีดำขลับในจานของเธอแล้วเริ่มกินมื้อเช้าของตัวเอง
“เอาไข่เค็มมั้ยพ่อ” คนพูดเอ่ยปากถามขณะที่เจ้าตัวกำลังสาละวนจัดเตรียมกับข้าวมื้อเช้า
“อะไรนะแม่” ผมถามออกไป“ไข่เค็มมั้ย”
“ไม่เค็ม พ่อไม่ได้ไปลงทะเลมาสักหน่อย” ผมก็ตอบออกไปเร็วกว่าที่ใจนึกเสียเหลือเกิน
“คั่ก….” เสียงเจ้าจ้าสำลักข้าวออกมาในทันใด“พ่อ….” เธอครวญ
ธนพันธ์ ชูบุญไข่ไม่เค็ม๒๒ พย ๖๒
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น