เรื่องราวเรื่องเล่า "วีรกรรม"

เรื่องเล่านี้เป็นเรื่องราวของฉันในวัยเด็ก ฉันก็เป็นเด็กที่ซนไม่มากเท่าไหร่มั้ง เรื่องที่ฉันจะเล่าให้ทุกคนได้อ่านกันนี้ฉันจำได้ไม่เคยลืมเกี่ยวกับ "วีรกรรม" ของตัวฉันเอง

วีรกรรมรอบหมู่บ้าน.....

วีรกรรมนี้เหตุเกิดเพราะฉันไม่สบาย แล้วไม่ชอบทานยาไม่ว่าจะน้ำหรือเป็นเม็ด ตอนนั้นฉันป่วยได้เป็นเกือบอาทิตย์แล้วไม่หายสักที ป้ากับลุงจับฉันทานยาแต่ฉันไม่ยอมทาน เลยวิ่งออกจากบ้าน ฉันวิ่ง ๆ ไปและไม่รู้จะวิ่งไปไหน เลยวิ่งไปร้องไห้รอบหมู่บ้าน ไปบ้านย่าบ้าง ไปบ้านป้าข้างบ้านบ้าง และสุดท้ายฉันวิ่งไปหาแม่ที่บ้านป้าอีกคน เป็นไงล่ะสุดท้ายได้กินยาพร้อมกับอ้วกเต็มบ้านเขาเลย ทั้งเหนื่อยทั้งสงสารตัวเองยังไงไม่รู้

วิ่งจนลืมว่าตัวเองป่วย

วีรกรรมเสี่ยง ๆ....

เหตุการณ์นี้เป็นช่วงสงกรานต์พี่น้องของพ่อพาไปเที่ยวเล่นน้ำที่เขื่อนบ้านทุ่งยาวกัน พวกเราได้เช่าเรือแพ เป็นแพที่ให้เช่าเหมือนบ้าน ฉันเห็นเขาเล่นน้ำกันน่าจะสนุกดี แต่แม่กับป้า ๆ เขาบอกว่าห้ามเล่น เพราะน้ำมันลึกมาก อีกอย่าฉันก็ยังเด็กอยู่กลัวจะจมน้ำ ที่ไหนได้ไม่ฟังที่แม่กับป้าบอกเลยซักนิด เลยอยากลองว่าน้ำจะลึกจริงมั้ย เลยโดดลงไป เป็นไงล่ะหายวาร์ปไปกับตาเลย พอมองจากในน้ำขึ้นไป โอ้ยสุดยอดจริง ๆ จะเอามือเอื้อมไปจับแพก็จับไม่ได้ เพราะมันลึกมากๆ จริง แม่เลยเอาไม้ที่เขาไว้ดันแพหย่อนลงมาให้ฉันจับ พอขึ้นไปเท่านั้นแหละ โดนด่าเป็นชุดรัว ๆ ไปอีก 555

เกือบเอาชีวิตไม่รอดเลย

เหตุการณ์เป็นช่วงเลิกเรียน ฉันก็เดินกลับบ้านไปพร้อมกับเพื่อน ๆ กับญาติของเพื่อนที่มารับ ตอนนั้นฉันน่าจะเรียนอยู่ประมาณ ป.๑ ระหว่างที่เดินกลับบ้านฉันก็เดินคุยไปเพื่อนไป คุยไปเดินไป พอจะข้ามถนนเท่านั้นแหละ แล้วไม่ทันมองซ้ายมองขวาเลยวิ่งข้ามไปเลย และเป็นจังหวะเดียวกันที่รถจักรยานยนต์ขับมาพอดี ทำให้รถเฉี่ยวฉันไปด้วย ตอนนั้นนึกว่าจะเจ็บมากดูไปตามตัวของฉันก็ไม่ได้มีแผลหรือรู้สึกเจ็บอะไรเลย พอไปถึงบ้านฉันกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ดี ๆ ก็รู้สึกเจ็บไปตามตัวหมด พอเปลี่ยนเสื้อทำให้รู้ว่าบริเวณรอบเอวมีรอยแผลถลอก แต่ฉันก็ไม่กล้าบอกคนที่บ้าน เลยไปบ้านย่าแล้วบอกย่าว่า ไปวิ่งแล้วล้มเอง ย่าก็เลยเอาทิงเจอร์มาทาแผลให้

เจ็บแบบไม่รู้ตัวเลย

ครั้งเดียวจบ...

เป็นเรื่องราวที่ไม่เคยลืมเลย และเป็นเรื่องที่ตลกตัวเองจริง ๆ เหตุการณ์เกิดขึ้นตอนฉันไปเที่ยวบ้านของแม่ฉันที่ประเทศพม่า ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมฉันอายุได้ประมาณ ๕ ขวบ แม่พาฉันไปเที่ยวหาตากับยาย เดินทางไปด้วยความลำบากมาก เพราะการเดินทางไม่ค่อยจะสะดวกสบายเท่าไหร่ กว่าจะไปถึงบ้านแม่ได้ต้องให้เวลาเดินทางตั้ง ๒ วัน ๑ คืน ต้องขึ้นรถลงเรือ แล้วเดินเท้าไปอีกไกลมาก พอไปถึงบ้านแม่ฉันก็อยากจะอาบน้ำมาก แต่ต้องไปโยกน้ำอาบเองอีก จะไปไหนมาไหนก็ต้องเดิน ถ้าไปไกลหน่อยก็นั่งเกวียนไป ไปถึงฉันอยากจะกลับมาบ้านที่ไทยเลย กินอะไรก็ไม่อร่อยไปซะทุกอย่าง ขนาดข้าวฉันยังทานแบบเอาข้าวคลุกน้ำมันแล้วใส่เกลือทานเลย เพราะฉันไม่คุ้นชินกับรสชาติอาหารที่นั้น อยู่ไปได้วันสองวัน ลูกของน้องสาวแม่เอาจักรยานมาให้ฉันขี่ด้วย พอฉันได้ขี่ฉันอยากจะลองขี่ข้ามบ่อโคลนเพื่อไปปั่นอีกฝั่งหนึ่งดู และทางข้ามของบ่อโคลนนั้นเป็นเพียงแค่แผ่นไม้เล็ก ๆ พอที่ล้อรถจักรยานจะผ่านไปได้ โดยที่ฉันยังขับจักรยานสองล้อยังไม่ค่อยเก่ง พอปั่นไปได้ครึ่งทางของแผ่นไม้ที่ข้ามบ่อโคลน ฉันเริ่มทรงตัวไม่ได้เลยทำให้ฉันตกลงไปในบ่อโคลนนั้น ซึ่งบ่อโคลนนั้นเหม็นมากและมีทั้งเศษอาหาร มูลวัวอยู่ด้วย บ่อนั้นเหมือนบ่อน้ำทิ้งดี ๆ นั้นเอง ลูกสาวของน้องสาวแม่ฉันเอาแต่ยืนหัวเราะแทนที่จะมาช่วยฉัน ฉันได้ช่วยตัวเองพร้อมกับร้องไห้ พอแม่มาเห็นฉันก็ยังหัวเราะฉันอีก แล้วก็พาฉันไปอาบน้ำ ฉันเลยบอกกับตัวเองว่าจะไม่ขี่จักรยานนนี้อีกและจะไม่ไปข้ามแผ่นไม้นั้นอีกเลย

จำจนตาย

เรื่องราวเหล่านี้เป็นเรื่องราวที่ฉันจำมาได้ถึงทุกวันนี้ถึงแม้มันจะผ่านไปเกือบ ๑๐ กว่าปีแล้วก็ตาม เป็นเรื่องที่สอนให้ตัวฉันเองได้เรียนรู้อะไรได้ หลาย ๆ อย่างเช่นกัน เรื่องราวเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตที่เกิดขึ้นกับตัวฉัน เพียงบางส่วนเท่านั้นเพราะตัวฉันเองมีวีรกรรมทั้งด้านที่ดีและไม่ดีอีกมากมาย ขอจบการแชร์เรื่องราวไว้ก่อนนะคะ ขอให้มีความสุขและได้รอยยิ้มจากการอ่านบทความนี้ไปนะคะ <3 <3

เขียน ณ วันที่

๒๔ สิงหาคม ๒๕๖๒

เขียนใน GotoKnow โดย ปอย'ชิลล์
ใน บันทึกส่วนตัว...นางสาวสมฤทัย เติ๊กทอน

คำสำคัญ (Tags): #สมฤทัย เติ๊กทอน#Somruethai Turkton#59927019#กป 59.ค.บ.5.1#ครุศาสตรบัณฑิต (5 ปี)#การประถมศึกษา#วิทยาลัยแม่ฮ่องสอน#วิทยาเขตแม่ฮ่องสอน#มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่#นักศึกษาครู#EED 3210#เทคโนโลยีสารสนเทศสำหรับครูประถมศึกษา#ภาคเรียนที่ 1/62#เรื่องเล่า#เรื่องราว#วีรกรรม#เรื่องราวเรื่องเล่า "วีรกรรม"

หมายเลขบันทึก: 666440เขียนเมื่อ 24 สิงหาคม 2019 12:28 น. ()แก้ไขเมื่อ 24 สิงหาคม 2019 20:37 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-อนุญาตแบบเดียวกันจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (69)

จันทร์เจ้าเอ๋ย

เขียนเมื่อ 24 สิงหาคม 2019 22:15 น. ()

สวัสดีค่ะ คุณสมฤทัย

ขอชื่นในการเล่าเรื่องจากวีกรรมของคุณได้เขียนนนะคะ คนเราต่างก็มีประสบการณ์ต่างกันออกไป ทุกๆเรื่องราวจะเป็นประสบการณ์และสอนเราได้เสมอค่ะ ขอเป็นกำลังใจในงานเขียนต่อๆไปนะคะ

ขอบคุณมากค่ะ

Ongkuleemarn

เขียนเมื่อ 24 สิงหาคม 2019 23:41 น. ()

ตามสถิติเด็กไทยตายเพราะจมน้ำมาอันดับ ๑

ตอนไปเป็นครูก็ต้องดูแลเด็กดี ๆ ;)…

เหมันต์

เขียนเมื่อ 25 สิงหาคม 2019 08:34 น. ()

สวัสดีค่ะ คุณสมฤทัย ดิฉันประทับใจในเรื่องราวของคุณ ตอนเด็กคุณดูซนอยู่นะแต่อ่านแล้วสนุกมากๆ ขอเป็นกำลังใจในงานเขียนชิ้นต่อไปนะคะขอบคุณค่ะ

ปอย'ชิลล์