"คนรวยล้น คนจนเมา คนเขลามัว คนชั่วมืด"

ชีวิตคนสัตว์เสมอ  มอดม้วย

อยู่บนโลกอำนวย  อยู่ยั้ง

ต่างฐานะวิทยาอวย  สร้างสรรค์

แยกคนแยกสัตว์อ้าง  ต่างระดับ สกุลชาติ

สังคมคนละชั้น  แตกต่าง

กฎหมายมาเสี้ยมสร้าง  ต่างโอกาส

รวยรุ่งเรียกร้องดัง  หนักแน่น

ขาดเมตตามารดราด   นั่นแล แล้งใจ

คนจนที่ข้นแค้น   ลำบาก

ทำตัวมัวมักมาก  อยากเหล้า

แก้ทุกข์รำคาญหนัก  กลัดกลุ้ม ใจแฮ

ยิ่งกินยิ่งทุกข์เร้า   จิตเมา  หลงโอชา

คนรู้คู่คนรวย  ผสม

ยึดทัศน์อาตม์ตนคม  ข่มท่าน

คนอวดโอ๋โชว์ลม  พองใหญ่

นั่นแหละคนเขลาพาล  อ่อนรู้ ปัญญาจริง

คนทำชั่วตัวใจ  มัวหมอง

ไม่อาจประคับประคอง  จิตได้

โลกนี้จึงอยู่ลำพอง  ประมาท  ในกรรม

โลกหน้าก็ปราชัย  มีอบาย  เป็นสายพาน