พลังบนโต๊ะกลมมื้อกลางวัน vs บุฟเฟ่ KM

โชคดีที่ไม่กลัวอาหารเผ็ดในวันนั้น

โต๊ะอาหารกลางวัน เป็นพื้นที่แลกเปลี่ยนเรียนรู้แบบ F2F ที่มีพลังเกินคาด ....

วันนั้น (๑ ธ.ค.)  โต๊ะอาหารกลางวันของครูส้มมีสมาชิกเป็นสาวล้วน บ้างก็มาด้วยกัน บ้างก็มาเดี่ยว ส่วนของโรงเรียนเพลินพัฒนานั้น มากัน 3 คน คือ ครูเหล่น ครูใหม่ และครูส้ม เมื่อรับประทานอาหารกันไปสักครู่ ครูเหล่นซึ่งเป็นชาวตรังก็ได้ยินสำเนียงบ้านเกิดจากกลุ่มสมาชิกด้านหนึ่งของโต๊ะกลมนี้ จึงรีบหันไปทักทายแนะนำตัวอีกครั้งด้วยความยินดี คุยไปคุยมาจึงได้รับทราบว่าเพื่อนใหม่กลุ่มนี้ทำงานอนามัยในหลายจังหวัดทางใต้ และมางานนี้ในฐานะ Best Practice ที่ตั้งใจมานำเสนอความสำเร็จให้ชาว KM ได้นำไปปรับใช้และต่อยอด แต่พอหลังจากการนำเสนอแล้ว ได้รับคำถามจากผู้ฟังที่ยังมีความเข้าใจคลาดเคลื่อนเกี่ยวกับการจัดงาน KM คือ ได้กล่าวในเชิงว่าฟังมาตั้งนาน ไม่ได้ยินคำว่า KM หรือพูดถึง KM เลย อุตส่าห์เสียค่าเข้ามาตั้งสี่พัน ซึ่งทำให้ทั้งกลุ่มเสียใจมาก พวกเราทั้งโต๊ะก็ได้หันมารับฟัง ให้กำลังใจ และยิ่งสะเทือนใจเมื่อได้รับฟัง เรื่องราวของคนที่เป็นแม่ที่ลูกกำลังป่วยเป็นปอดบวมอยู่ในโรงพยาบาล ก็ยังสู้อุตส่าห์ละและฝ่าดงกระสุนมาจากปัตตานี เพื่อมาเล่าประสบการณ์ เพื่อการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ โดยหวังว่าจะเป็นส่วนหนึ่งในการสร้างสังคมเรียนรู้ให้กับประเทศชาติ เพื่อนที่มาจากที่อื่นต่างก็ให้กำลังใจ น้องโปรแกรมเมอร์หน้าหวานที่มาเดี่ยวบอกว่าอยากอยู่ในที่นั้นด้วย จะได้ช่วยอธิบายให้พี่คนนั้นเข้าใจให้ถูกต้อง ว่าการทำ KM คืออะไร อาจารย์บรรณารักษ์จาก ม.เทคโนโลยีพระจอมเกล้าลาดกระบัง ก็บอกว่าเขาคนที่พูดไปแบบนั้นก็เพราะยังไม่เข้าใจ และนั่นก็ไม่ใช่คนส่วนใหญ่ในที่มาวันนี้ เพื่อนที่ครูเหล่นตั้งฉายาให้ว่าคุณรื่นเริงเพราะคุยสนุกแม้จะมาคนเดียวจากหนองคาย ก็มีวิธีปลอบขวัญและสร้างบรรยากาศในโต๊ะให้เป็นการร่วมทุกข์แบบไม่ทุกข์ คือมีความครื้นเครง พบเรื่องแบบนี้ก็มาคุยกัน เป็นการตอกย้ำว่าเรามีเพื่อนร่วมอุดมการณ์เดียวกัน และมากันถูกทางแล้ว

ครูส้มได้เห็นวิธีการมองปัญหา วิธีการตั้งรับ ได้เห็นน้ำใจ และที่อธิบายออกมาเป็นตัวหนังสือไม่ได้ เพียงแค่ชั่วครู่ในมื้อเที่ยง กับคนที่ไม่คุ้นเคยกันแต่แลกใจกันได้ในงาน KM นี้ ขอขอบคุณทุกท่านที่เกี่ยวข้องค่ะ