๙๒๙. ๓๓ ปี..ณ วันนี้ของ..ครู...

         ผมชอบวันนี้..วันที่พ่อกับแม่ดีใจที่เห็นผมได้รับการบรรจุให้เป็นข้าราชการครูในตำแหน่งอาจารย์ ๑ ระดับ ๓ เมื่อวันที่ ๒๙  เมษายน ๒๕๒๙

    วันนั้นผมยังไม่รู้จักคำว่า”พอเพียง” เมื่อจบปริญญาโท ก็อยากเป็นโน่นเป็นนี่ ยกเว้นเป็นหนี้สินที่ไม่ค่อยจะถูกคอกันนัก จึงมีสมาธิดูหนังสือเพื่อปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตำแหน่งเพื่อหวังความก้าวหน้า..

        จากครูสู่ตำแหน่งศึกษานิเทศก์ และในท้ายที่สุดก็หยุดลงตรงตำแหน่งผู้บริหารสถานศึกษาขนาดเล็ก ทั้งหมดทั้งมวลก็เรียกว่า”ครู”นั่นเอง

        ในสภาพจริงที่ผู้บริหารส่วนใหญ่จะทำได้เพียงบริหารจัดการ นิเทศกำกับติดตาม แต่สำหรับผมควบหลายตำแหน่งและมักใช้เวลาหมดไปกับการเป็นครูผู้สอน

        ๓๓ ปี จึงค่อนข้างจะใช้ชีวิตการรับราชการที่คุ้มค่า..ผมประเมินตัวเองจากผลงานด้านผู้เรียนและแหล่งเรียนรู้ มิได้ประเมินจากเงินเดือนและรางวัลใดๆ

        ๓๓ ปีที่ใช้ใจนำพาศรัทธานำทาง มุ่งหวังที่จะตอบแทนคุณ”ราชการงานแผ่นดิน”ที่ทำให้ผมมีกินมีใช้ มีบ้านมีรถมียศมีตำแหน่ง ได้รับสวัสดิการมากมายทั้งค่ารักษาพยาบาลและการศึกษาบุตร..

        ได้รับเงินเดือนที่สูงขึ้นตามอายุ แถมเงินค่าตอบแทนและเงินประจำตำแหน่ง สามารถใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบาย มีหน้ามีตาในสังคม จึงไม่มีเหตุผลอันใดที่จะทำให้ผมเป็นอื่นไปได้ นอกจากมุ่งมั่นตั้งใจและเดินไปข้างหน้าเพื่อทำหน้าที่”ครู”อย่างสมศักดิ์ศรี

        วันนี้เช่นเคย..มีเรื่องราวให้ต้องสะสางมากมาย แต่..ต้องไปกับลูกชาย โดยขับรถกันคนละคัน ขับตามกันไป เพื่อให้ลูกชายนำรถไปเข้าอู่ซ่อมที่ จ.อุทัยธานี

        รถลูกชายถูกคนเมาขับรถชนท้ายเมื่อหลายวันก่อน ประกันภัยนัดหมายให้นำรถเข้าเคลม ระบุอู่ซ่อมที่ไกลเหลือเกิน แต่ยังไงก็ต้องไปเพื่อจัดการให้เรียบร้อย

        ส่งรถเข้าซ่อมแล้ว ได้เวลามื้อกลางวัน ลูกชายมีร้านอาหารแนะนำริมน้ำเจ้าพระยาชื่อร้าน”ป้าสำราญ” อาหารอร่อยบรรยากาศก็ดี..สมราคา(คุย)จริงๆ

        โดยเฉพาะอาหารประเภทปลา โดยเฉพาะต้มยำปลาแรด ปลาเนื้ออ่อนทอดกระเทียมและปลาลึงผัดฉ่า ผมไม่เคยทานปลาลึง เพิ่งเคยได้ยิน คงเป็นปลาน้ำจืดที่เป็นญาติกับปลาแรด ลองทานดูก็รู้สึกว่ารสชาติหวานมันใช้ได้

        เสร็จภารกิจ.ก็ต้องรีบกลับโรงเรียน..มีนัดกับไก่พันธุ์ไข่กับช่างก่อสร้างห้องเรียนอนุบาล วันนี้ส่งมอบงานและจ่ายเงินงวดสุดท้าย

        เพื่อมิให้เป็นการเสียเวลา ระหว่างทางที่เดินทางกลับ ผมแวะโลตัสเพื่อซื้อสินค้ามากมาย สำหรับจำหน่าย ณ ห้องสหกรณ์ร้านค้าของโรงเรียนที่ปรับปรุงใหม่ จะออกไปไหนแต่ละทีก็ต้องบูรณาการงานให้ครบถ้วน ตามประสาครูโรงเรียนเล็กๆ

        เดินทางถึงโรงเรียน รีบไปตรวจงานการติดตั้งพัดลมและป้ายนิเทศ สังเกตพบงานทาสีมีความสดใสสวยงาม ไวท์บอร์ดติดขอบไม้ ทดสอบไฟฟ้าสว่างไสว ผมก็เลยจ่ายเงินงวดสุดท้าย..เป็นอันว่าเสร็จเรียบร้อย

        ลูกชายจัดของร้านค้าสหกรณ์ ส่วนผมไปเลี้ยงไก่ ซึ่งกำลังหิวอยู่พอดี ผมให้อาหารพร้อมผักตบชวา..ทำให้ไก่ร่าเริง..และออกไข่ได้น่ารักทุกวัน

        วันครบรอบ ๓๓ ปี ผมได้ทำงานในหน้าที่”ครู”เป็นปกติ และมีความสุขกับงานประจำ มีงานพิเศษเข้ามาบ้างก็ถือเป็นสีสันของชีวิต รู้สึกคิดถึงทุกคนที่ให้กำลังใจ ขอบคุณทุกท่านที่ให้การสนับสนุนช่วยเหลือให้งานในราชการของ”ครูชยันต์”คนนี้ไม่ลุ่มๆดอนๆ แต่สะท้อนให้เห็นความมั่นคง มั่งคั่งและยั่งยืน..ตลอดมา

        ผมจะไม่ลืมพระคุณของทุกท่านทุกคน ทุกเครือข่าย ผมจะไม่ทิ้งใครไว้ข้างหลัง..และขอตอบแทนทุกท่านด้วยการเรียนรู้สู้งาน เพื่อเด็กด้อยโอกาสในโรงเรียนขนาดเล็กแห่งนี้

ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

๒๙  เมษายน  ๒๕๖๒