ความเหลื่อมล้ำของโอกาส

วันนี้ข้าพเจ้าต้องร้องไห้แบบสะอื้นหนักต่อหน้าสาธารณชน จากเหตุการณ์ของนักศึกษาในที่ปรึกษาพาผู้ปกครองปรึกษาเรื่องจะลาออกจากการเรียน เบื้องต้นข้าพเจ้าพยายามหาแนวทางเพื่อให้ยกเลิกความคิด. การลาออก แต่สุดท้ายแม่บอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า #ไม่มีเงินส่งให้ลูกแล้ว แล้วถ้าลูกลาออกก็สงสารอยากให้เรียนแต่เพราะเหตนี้จึงต้องตัดใจ การสนทนาเราต่อยาวอีกนิดเพื่อการตัดสินใจที่ดีที่สุด. และไม่อยากให้ไปเริ่มต้นใหม่ที่อื่น แต่แล้วเราก็ทำตามประสงค์ของแม่ ผู้รับบทหนักสุด #ในการขาดโอกาส ระหว่างรอการเขียนใบลาออกและข้าพเจ้าต้องเซ็น. เราคุยจน #เกิดการให้โอกาส และต่อลมหายใจเพื่อช่วยเหลือเขา รอยยิ้มของแม่และลูกสาว. ทำให้ข้าพเจ้ายิ้ม และบอกว่า เราต้องสู้นะลูก. แ้เราจะเหนื่อยกว่าคนอื่น เราต้องทนนะ เพื่ออนาคตของแม่  น้องและตัวหนูเอง 

ในชีวิตของข้าพเจ้าการขาดโอกาสเจอเสมอตลอดชีวิต แต่เราไม่เคยยอมแพ้ไม่เคยงอมือเพื่อรอโอกาสมาหาเพียงอย่างเดียว. เราพยายามสร้าง. แต่ในยุคนี้  อยู่ยากมาก ขึ้น การเอื้อต่อกันน้อยลง ต่างคนต่างมีภาระ ไม่แปลกที่จะไร้คนเหลียวมอง (เขาก็ลำบาก) >>ข้าเจ้าเห็นถึงความพยายามของแม่<<<น้ำตาที่ไหลออกมาแทนคำตอบทุกครั้งที่เราถามว่า #ไหวไหม 

#การขาดโอกาสสำหรับคนที่ตั้งใจ. ยังดีกว่า # การได้รับโอกาสแต่ขาดความรับผิดชอบ 

เพียงโอกาสที่ให้สร้างคนได้ก็มีความสุข