นิราศญี่ปุ่น๑๑(ตอนจบ)

(ต่อ)

ใกล้เที่ยง กลับขึ้นรถ             ถึงกำหนด ขึ้นรถทัน
ไปกิน มื้อกลางวัน                  ทิ้งท้ายอัน สุขฤดี

มุ่งหน้า นาริตะ                      อำลาละ เมืองหลวงนี้
โตเกียว จรลี                        ขอบคุณที่ ให้มาเยือน

นั่งรถ ไปไม่นาน                     แวะชมร้าน ไม่แชเชือน
อิออน เป็นเสมือน                   ปิดท้ายเตือน ช้อปปิ้งลา

ห้างร้าน มามากหลาย              อีกของขาย หลากราคา
ของกิน ก็มีมา                       เกรดสินค้า ก็มากมี

เวลา ก็รีบเร่ง                        เดินชมเอง อย่างเร็วจี๋
เข้าออก ก็เร็วรี่                      จากร้านนี้ ไม่รั้งรอ

ซื้อของ เหมือนแข่งขัน             เดินไม่ทัน กันแล้วหนอ
จ่ายเงิน แล้วก็พอ                   ช่วยเข็ญล้อ เอาไปคืน

เดินเล่น จนคอแห้ง                 หมดเรี่ยวแรง ก็ยังฝืน
ได้พัก หลับซักตื่น                   คงจะชื่น ชุ่มหัวใจ

เช็คอิน สนามบิน          อำลาถิ่น แดนอุทัย
ห้าวัน ช่างเร็วไว                    เก็บเอาไว้ ความทรงจำ

ทริปนี้ มีความสุข                   เที่ยวสนุก ห่างทุกข์ช้ำ
สองเรา เฝ้าตอกย้ำ                 สองใจนำ จำฝังใจ

มีเธอ อยู่เคียงข้าง                  ไม่อ้างว้าง ร้างฤทัย
ความรัก ความเข้าใจ               ต่างมอบให้ ไว้คู่เคียง

ดื่มด่ำ ธรรมชาติ                   ดังหวังวาด สองเราเพียง
ทุกข์เศร้า เราหลีกเลี่ยง             ด้วยสำเนียง เสียงรักเรา

เครื่องบิน ส่งถึงที่                   แผ่นดินนี้ ไม่มีเหงา
ขอเพียง มีน้องเจ้า                  พี่ก็เฝ้า ฝากชีวี

เมืองไทย สบายจิต                  ทั่วทุกทิศ พิศสุขศรี
น้ำท่า สมบูรณ์ดี                    ปลาก็มี ข้าวเต็มจาน

ห่างไทย เกือบสัปดาห์               ไปเที่ยวหา ประสบการณ์
ตั้งใจ มาตั้งนาน                    พาแม่บ้าน ไปเจแปน

สมใจ ที่หมายมุ่ง                    ดุจดังรุ้ง งดงามแสน
สมใจ ไปกับแฟน                   เที่ยวต่างแดน แสนสุขใจ

อบอุ่น เมื่อถึงบ้าน                  สุขสราญ ชื่นฤทัย
นิราศ ห่างบ้านไป                   กลับมาใกล้ ให้ผูกพัน

นิราศ เที่ยวญี่ปุ่น                   คนเขียนลุ้น อยู่ทุกวัน
จบได้ ให้สุขสันต์                    อภิวันท์ สวัสดี

นิราศ ครานี้สุข                      มิได้ทุกข์ เป็นสุขศรี

จากบ้าน ในครั้งนี้                   มารตี ไปด้วยกัน

นิราศ จึงไร้เศร้า                    หัวใจเรา มิเปลี่ยนผัน

กินเที่ยว เกี่ยวก้อยกัน           เกินรำพัน สุขสันต์เอย

                           ***จบ*****