กิจกรรมบำบัดกับจุดเปลี่ยนของชีวิต

เรื่องราวของผู้ชายคนหนึ่ง ปัจจุบันอายุ 20 ปี กำลังศึกษาในระดับมหาวิทยาลัย ซึ่งเผชิญกับปัญหาอย่างหนักในเรื่องของอนาคต อะไรคือจุดเปลี่ยนชีวิตของเขา และอะไรที่ทำให้เขารู้สึกขอบคุณประสบการณ์ที่ดีนั้น

เมื่ออายุ 16 ปี เขาได้รับคัดเลือกเป็นนักฟุตบอลในทีมสโมสรอินทรี เขาจึงต้องมีการปรับตัวอย่างมากกว่าจะสามารถแสดงศักยภาพที่ดีในเกมสุดท้ายที่เขาได้เล่นก่อนที่จะได้รับการบาดเจ็บหนัก โดยการกระโดดโหม่งบอลแย่งกับเพื่อนรุ่นเดียวกันจนเสียหลักและลงด้วยเข่าบิด เขาทรุดลงกับพื้นไม่สามารถยืนได้เพราะปวดมาก ในขณะนั้นเขารู้สกเสียใจมาก เพราะฟอร์มของการเล่นของเขากำลังไปได้ด้วยดี เขาคิดว่าอาการของเขาไม่ได้เป็นอะไรมาก จึงหยุดพัก และเมื่อดีขึ้นจึงกลับไปซ้อม แต่เมื่อกลับไปซ้อมเขากลับเล่นไม่ได้เหมือนเดิมเพราะมีบางอย่างที่ผิดปกติไป เข่าของเขาได้รับการวินิจฉัยจากแพทย์ว่า เอ็นไขว้หน้าขาดและหมอนรองกระดูกฉีก เขารีบเข้ารับการผ่าตัดและรักษาแต่ระหว่างนั้นทีมอินทรีก็ได้ปิดตัวลงเพราะขัดกันทางธุรกิจและการเมือง เมื่อฟื้นฟูแล้วเขาจึงกลับไปเล่นที่อคาเดมี่เก่า โค้ชเก่าของเขาก็ให้การดูแลเป็นอย่างดี

เมื่อเข้ามหาวิทยาลัย เขาได้รับการคัดเลือกเล่นตำแหน่งกองหน้า และเขาทำมันได้ดีมากๆมากกว่าก่อนที่จะรับการบาดเจ็บ “มันเป็นไปได้ยังไง ผมเลยเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย ทั้งฉลาดขึ้น ทุกอย่างดีขึ้นหมด” แต่ด้วยมุมมองของทีมฟุตบอลมหาวิทยาลัยกับเขาไม่ได้เป็นไปทางเดียวกัน ทำให้ขาดการสนับสนุน จนเขาคิดได้ว่าเขาไม่ได้ต้องการเล่นในทีมของมหาวิทยาลัย เขาจึงตัดสินใจเล่นเล่นฟุตบอลอาชีพ เขาทั้งเสียที่ทำความฝันของตัวเองได้ไม่เต็มที่และเสียใจจากการคาดหวังของครอบครัว เขารู้สึกว่าครอบครัวให้โอกาสและสนับสนุนการเล่นฟุตบอลอย่างเต็มที่“ผมบอกกับพ่อว่าผมทำดีที่สุดแล้วเท่าไหนเท่านั้น ถ้าโชคเราไม่ได้ไปทางฟุตบอลก็ไปไม่ได้ พ่อปลอบใจผมและทำความเข้าใจมัน”

“ทุกวันนี้ผมยังยิ้มที่คิดถึงเรื่องนี้เพราะมันเป็นประสบการที่ใหญ่มากในชีวิต ฟุตบอลสอนผมหลายอย่าง ผมรับความกดดันได้ดีกว่าใคร ผมมีหลายๆอย่างที่นักกีฬาที่ดีควรมี”

จากเรื่องของเขาทำให้ฉันตระหนักได้ว่า เมื่อเกิดปัญหาหนึ่งทางร่างกายและจิตใจ ทำให้ไม่สามารถแสดงความสามารถได้ ไม่ใช่พียงแต่จะแก้ไขฟื้นฟูที่ร่างกายและจิตใจเท่านั้น สภาพแวดล้อมทางกายภาพและทางสังคม สำคัญมากในการที่จะแสดงความสามารถออกมาได้อย่างเต็มที่ ทำให้ฉันนึกถึงคำพูดที่ว่า ”ถึงแม้ร่างกายจะดีแล้วแต่ถ้าสิ่งแวดล้อมไม่เอื้อความสามารถก็ถูกจำกัด”