วันนี้ที่จริงเป็นวันหยุด แต่จำเป็นต้องไปทำงาน(ย้ำว่าจำเป็น)เพราะเป็นงานพิเศษที่ต้องให้ความร่วมมือในการนับสต๊อกประจำปี แต่เมื่อคืนวานคุณแม่บ้านถามว่าไปทำงานมั๊ย เธอมีนัดหมอฟันเพื่อขูดหินปูน บอกเธอว่าไป แค่นั้นก็น่าจะเข้าใจว่าเธอต้องไปเอง นัานคือต้องนั่งรถเมล์หรือรถแท็กซี่ไปเอง แต่ก็ไม่แปลกหรอกเพราะเธอเองก็นั่งไปทำงานทุกวันอยู่แล้ว และคลีนิกก็อยู่ใกล้ๆที่ทำงานเธอนนั่นล่ะ
แต่ความที่เธอต้องไปหาหมอ แม้ว่าจะแค่การขูดหินปูน แต่เราควรให้กำลังใจเธอมั๊ย ผมคิดระหว่างขับรถไปทำงาน
ระหว่างทำงานซึ่งก็ไม่ยุ่งอะไรมาก และมีหัวหน้างานหลายคนที่มาช่วยกัน สต็อกเจ้าไม่ใหญ่มากเหมือนเสาร์ที่ผ่านมา ผมจึงมีความคิดที่จะขออนุญาตกลับครึ่งวัน
ผมคิดว่าทั้งงานและเรื่องส่วนตัวเราควรจะสร้างให้สมดุลได้ด้วยตัวของเราเอง การทุ่มเทกับงานมากจนลืมชีวิตของเรา ชีวิตคนข้างตัวเรา มันไม่ถูกต้องมากนักสำหรับการดำรงชีวิต
บ่ายวันนี้จึงเป็นอีกวันหนึ่งที่ผมสร้างความสุข ความสมดุลง่ายๆให้กับตัวเอง
และรู้สึกดีมีความสุขง่ายๆ อีกวันหนึ่ง
........
การให้แบบนี้ “ให้กำลังใจ” มีค่าที่สุด โดยเฉพาะกับคนที่อยู่ใกล้ ๆ ตัว