๗๔๒. กิจกรรมพัฒนาผู้เรียน..เวทีคนเก่งและคนดี

ผมคิดว่า..ผู้บริหารโรงเรียนมีส่วนสำคัญ ในการตัดสินใจ ในบางเรื่องราว ก็ไม่จำเป็นต้องอิงกลุ่ม ดูบริบทและปัญหาขั้นพื้นฐาน หากศักยภาพไม่เพียงพอ ก็จะกลายเป็นเตี้ยอุ้มค่อม การบริหารบนความแตกต่าง วิธีคิด.สำคัญที่สุด..

ผมภูมิใจอยู่เสมอ..ในชีวิตของการเป็นผู้บริหารโรงเรียนขนาดเล็กสิบกว่าปี ผมไม่เคยสั่งปิดโรงเรียนแบบไม่มีสาระ หรือไม่มีเหตุผลเลย แม้แต่ครั้งเดียว

ในปัจจุบัน..วงการศึกษาขั้นพื้นฐาน มีเวทีให้ครูและนักเรียนต้องประชันขันแข่งกันมากมาย ปีละหลายครั้งและหลายระดับ

นับตั้งแต่ระดับกลุ่มโรงเรียน(ตำบล) ไปจนถึงระดับเขต(จังหวัด) และระดับภาค แล้วไปสิ้นสุดในระดับประเทศ...

เพื่อช่วงชิงเหรียญทองและโล่รางวัล ตลอดจนเกียรติบัตร มาประดับโรงเรียน อันเป็นที่น่ายกย่องเชิดชู เป็นที่กล่าวขวัญกันไปในระยะหนึ่ง

ผมลดละเลิกกิจกรรมประมาณนี้มาหลายปี เพราะเชื่อมั่นในคำพ่อสอน พ่อทรงแนะนำให้ครูสนใจการแข่งขันให้น้อยที่สุด แต่ควรส่งเสริมให้เด็กแข่งกับตนเองและพัฒนาตนเองอยู่เสมอ..

แต่ละปี..เราหมดเปลืองงบประมาณกับงานการประกวดแข่งขันหลายร้อยล้าน ขณะเดียวกัน..เราก็หมดงบประมาณอีกมากมาย เพื่อเร่งรัดพัฒนาคุณภาพผลสัมฤทธิ์ที่ตกต่ำทุกปี..ที่มันคนละเรื่องกับกิจกรรม “สู่ความเป็นเลิศ”ทั้งหลาย

แสดงให้เห็นว่า..แนวทางพัฒนาศักยภาพผู้เรียนสู่ความเป็นเลิศของเรา ยังไปไม่ถึงฝั่งฝัน ไม่เป็นไปตามเป้าประสงค์...

ย้อนกลับไป เมื่อหลายปีก่อน ผมบริหารจัดการเรื่องนี้ ได้ดีพอสมควร ขอเพียงแค่มีส่วนร่วมแบบไม่ต้องเดือดร้อนใคร ส่งเด็กไปร่วมแข่งขัน ๕ – ๑๐ คน

ผมกับครูจะเป็นผู้พาเด็กไปสนามแข่งขัน ครูที่เหลืออยู่ก็ทำการสอนเด็กไป ไม่ต้องปิดโรงเรียน เป็นที่ชื่นชอบของผู้ปกครอง และไม่ปล่อยให้เด็กบางคนเสียโอกาส

ยุคนี้..สมัยนี้ รู้สึกอนาถใจ ที่หลายโรงเรียนปิดกันง่ายดาย โดยไม่สนใจความรู้สึกของผู้ปกครอง บางครั้งพาเด็กไปร่วมกิจกรรมไม่ถึง ๑๐ คน แล้วเด็กที่ไปก็ใช่ว่าจะมีความพร้อม..แต่ขอให้ได้ไป ครูก็ไปกันหมด แล้วก็ปิดโรงเรียน..

หากเราไม่เปลี่ยนวิธีคิด..เราจะเหลืออะไร? ในเมื่อเด็กของเรา ยังอ่านไม่ได้ เขียนไม่คล่อง การหาประสบการณ์จากภายนอก มักจะได้ไม่เท่าเสีย ประมาณว่า “ฉลาดกระจุก แต่โง่กระจาย” กิจกรรมพัฒนาผู้เรียน ก็สามารถสร้างได้ในโรงเรียน...

ผมสร้าง “เวทีคนเก่ง”ขึ้นในโรงเรียน ให้เด็กแสดงออกซึ่งความรู้ความสามารถและทักษะที่แตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล เปิดโอกาสให้เด็กอ่อนด้อยทางวิชาการ ได้มีความรู้สึก..ภูมิใจในตนเอง..

อย่างวันนี้..กิจกรรม “วันสุนทรภู่” ก็ถือว่าได้พัฒนาผู้เรียนไปอีกระดับหนึ่ง กิจกรรมทางภาษา และวรรณคดี ตลอดจนการตอบคำถาม สร้างความประทับใจให้นักเรียนมิใช่น้อย

ใช้เวลาเพียง ๑ ชั่วโมง ๓๐ นาที ยังรู้สึกว่าคุ้มค่า ที่ได้เสริมหลักสูตร ประหยัดเวลาและงบประมาณ เป็นการทำงานร่วมกันของคณะครูและนักเรียน

ผมใช้กิจกรรม “พัฒนาผู้เรียน” นิเทศติดตามการทำงานโครงการของครู สังเกตความรับผิดชอบ ตั้งแต่การวางแผนเตรียมงานและกระบวนการทำงานตั้งแต่ต้นจนจบ

ในส่วนของผู้เรียน..มีข้อค้นพบมากมาย เด็กยังไม่หลากหลายทางความรู้ ปัญหาตรงนี้น่าจะอยู่ที่ความสนใจในการอ่าน การใช้เวลากับห้องสมุด ก็คงเป็นเรื่องที่ต้องนำมาพิจารณาอีกครั้ง

นักเรียนช่วงชั้นที่ ๑ ยังขาดความกล้าแสดงออก ในจุดนี้ ผมมองไปที่บรรยากาศการเรียนการสอนในห้องเรียน ครูอาจต้องปรับวิธีเรียน เปลี่ยนวิธีสอน..การละครและบทบาทสมมุติ ต้องนำกลับมาใช้บ้าง

วันสุนทรภู่..ผ่านพ้นไป สิ่งที่ติดค้างในใจผม ก็คือ..การอ่านทำนองเสนาะของนักเรียนชั้น ป.๔ – ๖ ซ่ึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเอกลักษณ์ทางภาษา เป็นเสน่ห์ทางวัฒนธรรมของภาษาไทยที่ครูต้องสืบสานผ่านไปยังนักเรียนให้ได้..

ผมคนหนึ่งล่ะ..ที่จะช่วยขับกล่อม และกล่อมเกลาจิตใจเด็กด้วยความไพเราะของภาษา ที่ผมเชื่อว่า..น่าจะไพเราะได้อีก ถ้าผมมีโอกาสฝึกฝนเขาอย่างจริงจัง

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๒๖ มิถุนายน ๒๕๖๑

เขียนใน GotoKnow โดย ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
ใน เรื่องเล่า....จากโรงเรียนเล็ก

คำสำคัญ (Tags): #วันสุนทรภู่#เอกลักษณ์ของภาษาไทย#ความไพเราะของภาษา#กิจกรรมพัฒนาผู้เรียน

หมายเลขบันทึก: 648553เขียนเมื่อ 26 มิถุนายน 2018 22:15 น. ()แก้ไขเมื่อ 27 มิถุนายน 2018 11:26 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน