บทกลอน "ว่าด้วยเรื่องความรัก"

ชื่อว่ารักมักไม่ได้ดั่งใจคิด
แต่มีสิทธิ์ห่วงหาอาวรณ์ถวิล
ดูไกลห่างต่างกันกั้นฟ้าดิน
ยังยลยินยึดมั่นมิผันแปร
ก็นั่นแหละความรักยากจักห้าม
จึงไหลลามรวมเห็นเป็นกระแส
อวลอบอุ่นวุ่นหวานซาบซ่านแด
มีรักแท้แลเหลียวแล้วเดียวดาย
ชีวิตคนเหมือนเหรียญที่เปลี่ยนด้าน
คนชื่นหวานหวังวาดปลาตหาย
คนนินทามาสรรเสริญเกินบรรยาย
คนเคยคล้ายก็กลับจริงยิ่งแปลกใจ
คือนิยามความรักยากจักฝืน
ช้ำแล้วชื่นนิจจาน้ำตาไหล
คนเคยคบศึกษามาแต่ไร
ยามจากไกลเวิ้งว้างต้องร้างรา
คนนั่งมองปองหวังทั้งอยู่ใกล้
แต่กลับไร้บุพเพเสน่หา
เพียงพี่เพื่อนเตือนใจในสายตา
อยู่ตรงหน้าก็ไม่ใช่ไม่เปลี่ยนแปลง
คนบางคนก็มีสิทธิ์แค่คิดฝัน
ไม่มีวันเคียงสองร่วมปองแต่ง
คนบางคนแค่คู่นอนรักร้อนแรง
ไม่อาจแสร้งสัมพันธ์มั่นภักดี
คนบางคนแค่เคียงสุขยามทุกข์ร้าง
เคยจับมือร่วมทางก็วางหนี
คนบางคนแค่คบหาดูท่าที
แต่ไม่มีลึกซึ้งตราตรึงทรวง
จะหาคนครบถ้วนล้วนหายาก
คงลำบากยิ่งแสนแม้แดนสรวง
ที่ว่าขาวยังมีบ้างเป็นด่างดวง
ที่โชติช่วงยังมีแรมเป็นแจ่มจาง
เคยฟังว่าอย่าเลือกคนที่เรารัก
เพราะคงจักมีรักใหม่ให้สะสาง
ให้รักคนที่รักเรานั่นเข้าทาง
ถึงไกลห่างก็รักแท้มิแปรไป
บทนิยามความรักประจักษ์แจ้ง
จะมุ่งแต่งร่วมหอก็หาไม่
บทนิยามความรักหรือคืออะไร
ก็สุดแท้แต่ใจใครให้นิยาม
มหาสมุทรลึกล้ำกำหนดรู้
รักรักดูยิ่งใหญ่ในโลกสาม
เมื่อมีรักอยากให้ตอบมอบรักตาม
นั่นหรือความต้องการเรียกขานรัก
๒๑.๐๔ น. : ๗ ม.ค. ๒๕๖

หมายเหตุ /แรงบันดาลใจในการแต่งบทนี้ เนื่องจากได้อ่าน บทที่ชื่อว่า "คำถามถึงความรัก" ในอิิตถีหทัย ขอขอบคุณผู้เป็นเจ้าของอิตถีหทัย ที่แต่งไว้เป็นแนวทาง