เรื่องที่๒

ที่พึ่งที่ดีที่สุด
เด็กๆ ย่อมนึกถึง พ่อแม่ ปู่ย่า ตายาย ว่าเป็นที่พึ่งอันประเสริฐ เมื่อเจอความทุกข์ แต่เด็กๆจะชอบคนที่ตามใจพวกเขามากที่สุด นักเรียนย่อมนึกถึงคุณครูคนที่เขาพึ่งได้ คนทำงานย่อมนึกถึง หัวหน้า หรือเจ้านาย ว่าเป็นที่พึ่ง คนที่มีครอบครัวก็นึกถึงสามี หรือภรรยา หรือซึ่งกันและกัน ถ้าไม่แยกทางกันเสียก่อน การบูชาดวง สิ่งศักดิ์สิทธิ์  ตันไม้ จอมปลวก ภูเขา หมอดู ซึ่งดูเหมือนว่าเป็นที่พึ่งของคนทั่วไป และศาสนาก็เป็นที่พึ่งอีกทางเลือกหนึ่ง ส่วนจะเข้าโบสถ์ ละหมาด หรือปฏิบัติธรรม ก็เป็นไปตามแนวทางของศาสนานั้นๆ เพราะทุกคนล้วนปรารถนาความสุข แต่ก็ปฏิเสธทุกข์ไม่ได้ แต่จะพ้นทุกข์หรือไม่นั้น ต้องขึ้นอยู่กับ การเข้าใจแก่นแท้ของศาสนา หลายคนอาจถูกมารศาสนาต้มตุ๋น ก็อาจเป็นได้ ศาสนาพุทธ ถึงแม้มิใช่ศาสนาที่คนนับถือมากที่สุดในโลก แต่ไอสไตน์ นักวิทยาศาสตร์ผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งของโลกให้ความสนใจ นั่นอาจเป็นเพราะว่า ศาสดาของศาสนาพุทธ มีความสามารถอย่างน้อยทีสุด น่าจะมีญาณหยั่งรู้ (โลกวิทู=ผู้รู้โลกอย่างแจ่มแจ้ง) โลก และรจนาคำสอน ให้พุทธศาสนิกชน ปฏิบัติตามเพื่อความดับทุกข์ได้ แต่คนที่จะถ่ายทอด หรือนำคำสอนหรือพระธรรม มาแสดงให้ผู้รับฟัง สามารถดับทุกข์ได้ มิใช่จะเป็นเรื่องง่ายๆ  อย่างน้อยที่สุดตัวเองจะต้องทำได้ สมัยเมื่อห้าสิบปีล่วงมานี้ ถ้าจะถามว่า พระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์คืออะไร นักเรียนแทบจะตอบคำถามไม่ได้ เพราะบทสวดมนต์ประจำสัปดาห์ ของนักเรียนยังไม่มีคำแปลกำกับเลย แม้บางท้องถิ่นมีคำสวดมนต์ของชาวบ้านที่เรียกกันว่าทำวัตรเช้าหรือทำวัตรเย็นจะมีคำแปลแล้วก็ตาม แต่ปัจจุบัน การตอบคำถามว่าพระธรรมคืออะไร (คือคำสอนของพระพุทธเจ้า) ก็อาจตอบได้ไม่ยาก เพราะมีคำสวด บทสวด ที่มีคำแปลกำกับ แพร่หลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งใน ระบบเครือข่าย อินเตอร์เน็ต จึงทำให้ค้นหาความหมายของพระธรรมง่ายขึ้น แต่จะใช้เป็นเครื่องมือ หรือที่พึ่งเพื่อดับทุกข์ได้จริงหรือไม่ จะต้องเรียนรู้กันต่อไป